Het begon eigenlijk al in de wachtkamer. Het leek wel kinderspeeluur. Maar dat was het ergste nog niet. De dame die te laat was – om een serie onduidelijke redenen -vond het daarnaast ook belangrijk dat we elk van de 4 telefoongesprekken die ze (in de korte tijd dat ze zat te wachten) had, volledig konden volgen.

Het kan niet anders dan dat het publiek van Oprah zich zo voelt als ik me in die wachtkamer voelde: alsof er van mij een keuze (zij of de persoon aan de andere kant van de telefoon) werd verwacht en natuurlijk een applaus na elk van haar spitsvondigheden.Veertig minuten zat ik in die kleine kamer met rare stoeltjes en oude tijdschriften. De kinderen gingen weg. De telefonerende vrouw werd opgeroepen. En ik zat daar maar. De Linda te lezen. Wist je dat je in je huwelijkse voorwaarden op kunt laten nemen van wie een dood huisdier is? Ik nu wel.

Maar eindelijk was het zo ver. De deur ging voor de zoveelste keer open, de huisartsdame sprak mijn naam uit, stak haar hand uit en schudde die van mij alsof ze helemaal niet in me ging snijden. Nogal dwingend werd mij verzocht om niet rechts-, maar linksaf te slaan. Daar waar de martelkamer met bedrieglijk vriendelijk open deur op mij stond te wachten.

“Ga maar even op de bank zitten en trek je schoenen uit.”

Hier had ik op gerekend. Voor het eerst in 10 jaar had ik – speciaal voor de huisarts – twee dezelfde sokken aan. Jawel, het was me vanmorgen gelukt om twee (2!) dezelfde sokken te vinden. En dat ondanks alle inspanningen van de kabouters-die-van-elk-paar-sokken-een-sok-jatten en natuurlijk van het monster-dat-in-de-wasmachine-leeft-en-op-een-sokdieet-is.

Het genie achter de bij elkaar horende sokken ontging mijn huisarts compleet. Zonder omhaal stak ze een naald in mijn been en verdoofde mij voordat ik appelboor kon zeggen. Hoewel dat verdovingsmiddel niet al te graag je been in gaat en nogal pijnlijk z’n weg vindt naar de te verdoven plek, kan ik niet zeggen dat ik het erg vond om verdoofd te worden. Het appelboortje werd tevoorschijn gehaald en binnen een mum van tijd hield de huisartsdame met een tangetje een aanzienlijk stukje van mijn huid vast, om het daarna met een schaar voor eeuwig te ontdoen van de band die dat stukje mij had met de rest van mijn lijf.

Dat laatste stukje was verschrikkelijk. Natuurlijk ben ik een watje. Zelfs mijn innerlijke Hercules is een watje. Maar het idee dat de dokter wat uit mijn been knipt maakt dat mijn lunch geminimaliseerd is tot een klein beetje groentesoep.

Aan de andere kant leef ik nog en zit mijn been er nog aan. Twee zaken waar ik vanmorgen nog niet helemaal van overtuigd was. En nu snel die twee dezelfde sokken uitdoen. Het voelt gewoon niet natuurlijk.