“Dan pakken we een appelboortje en halen we wat van je been weg.” In alle 34 jaar dat ik leef, heeft mijn huisarts nog nooit keukengerei met mij besproken en al zeker niet in relatie tot mijn ledematen. Van de schrik deed ik alsof ik het allemaal maar normaal vond: “Oh ja, geen probleem hoor. Appelboortje? Natuurlijk, ik snap het.”

Eenmaal thuis ( een minuut of 2 later) realiseerde ik me opeens dat ik geen idee had waarom deze huisarts een stukje van mijn been wilde wegboren. Oké, ik heb al een jaar een irritante uitslag op mijn been. En oké inmiddels ben ik de jeuk die dat veroorzaakt ook goed zat. En ja, de crèmes die ik er tot nu toe voor kreeg deden helemaal niks. Nou ja, de eerste crème maakte mijn been wit. En dan bedoel ik mijn huid. Een soort Michael Jackson zonder het danstalent, maar wel nog in leven. Dat smeersetlje heb ik dus al heel snel de prullebak in gemikt. Het laatste smeerseltje maakte me niet wit, maar de uitslag ook niet weg.

Logisch op zich dat de huisarts het laboratorium wilde betrekken. Fijn ook, want wit is qua huidskleur nog wel te doen, maar groen bijvoorbeeld zou ik veel vervelender vinden als bijwerking.

Maar goed, eenmaal thuis dus begon ik me af te vragen waarom er een appelboortje bij moest worden gehaald. En waarom ik – als 34-jarige- niet gewoon die vraag aan mijn huisarts had voorgesteld. Ik leer het ook nooit. Stoer doen levert zo weinig op. Ja appelboor -verrassingen, maar of ik daar blij van word…Nu heb ik met al mijn stoerdoenerij dus geen enkel idee wat ze volgende week dinsdag met mijn been gaan doen. Ik neem aan dat ik na de ingreep gewoon nog kan lopen. Ik neem voor het gemak maar aan dat mijn huisarts het me wel zou melden als ik na de ingreep in een rolstoel door het leven moet. Ik neem het aan, maar ik weet het natuurlijk niet. En de grenzeloze drama-queen in mij maakt zich toch wat zorgen. Over naalden en bloed…maar vooral over appelboortjes.