De afgelopen maanden ben ik hard op zoek geweest naar een baan. Nou ja, niet direct zo hard. In het begin solliciteerde ik misschien eens per week. Soms via Monsterboard, heel af en toe reageerde ik op een specifieke vacature van de een of andere website. Maar het ging toch minder makkelijk dan ik had verwacht en toen het langzamerhand alweer juli was besloot ik wat meer inzet te tonen.
Wat een hel is dat zeg. Sollicitatiebrieven schrijven, gesprekken doen, door heel Nederland reizen pffffff. Maar goed, dat hoort er allemaal bij en eerlijk gezegd ging het niet megaslecht. De bedrijven waar ik op gesprek ben geweest zijn allemaal groot en bekend. Ik kwam bijna altijd tot een tweede en soms zelfs een derde gesprek (snel beslissen zit er vaak niet bij). In de meeste gevallen had ik de baan dan niet jammergenoeg, maar tenminste deed ik nog iets goed.
Nogmaals, dat hoort erbij. Waar ik me wel aan heb geërgerd zijn allerlei mensen (werkgevers, wervings- en selectiebureau’s) die vonden dat ze zich niet aan afspraken hoefden te houden. Zolang ze denken je nodig te hebben, hangen ze om 8 uur ‘s ochtends al aan de telefoon. Maar zodra ze weten dat ze je niet meer nodig hebben, wordt je in het beste geval drie dagen nadat ze zouden bellen ‘s een keertje gebeld. In de meeste gevallen hoor je er helemaal niks meer van.
Wat heb ik me daar aan zitten ergeren. Op een gegeven moment zelfs zo erg dat ik het er niet meer bij liet zitten en dan zelf maar terugbelde om ze toch even te melden dat ik het geen stijl vond. Niet dat ik denk dat dat wat oplevert, maar het werkte wel tegen mijn eigen frustratie.
In solliciteren ben ik nu in ieder geval erg goed geworden en dat is fijn. Waarom dat zo fijn is kan ik nog niet vertellen, dat is top secret enzo. Maar wie weet vertel ik het eind van deze maand nog. Geheimzinnig he 🙂 Is het ook en ik kan het bijna niet meer voor me houden. Toch doe ik dat nog even!
Maar goed, solliciteren dus. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Dat ga ik overigens niet doen, ik zal het straks veels te druk hebben met mijn werk en mijn studie.
Maar nu eerst….een bacolight!
Xaviera
Is verzorg door Uw privé ober!!! 😉
geinsok!
Je weet mijn baan lekker ook niet puh weheh na-na-nanana, dus ik drink vrolijk met je mee. Op een mooie toekomst, X!
Ik denk dat voor solliciteren hetzelfde geldt als voor alle andere uitdagingen en hindernissen: pure winst wanneer je alles hebt overleefd. 🙂 Ik vond/vind sollicitaties zowiezo leuk. Het scherpt je enorm aan en het is altijd hilarisch om helemaal gratis complete presentaties te krijgen over hoe bedrijf zus-en-zo dingen ziet en zou *willen* aanpakken. 😀
ja, dat deel is wel goed. Het heeft me gewoon enorm verbaasd dat bedrijven zich soms zo slecht aan hele simpele afspraken houden. Er wordt altijd gekscherend (en soms wat minder gekscherend 🙂 ) geroepen dat buitenlanders altijd te laat zijn enzo, maar daar kunnen Hollanders ook wat van zeg.
Ja, natuurlijk, maar wij witneuzen doen “tenminste” vaak alsof we ons ervoor schamen. 😉
ja, dat hoef ik dus niet! Ik ben altijd op tijd (tenzij de NS niet meewerkt of tenzij het vanmorgen was!)
Vanmorgen? Dat klinkt als een verhaal. 😀 Ik ben ook altijd op tijd, maar ja, niet iedereen doet zijn best. Ik maak me er nooit druk om zolang ikzelf maar doe wat ik denk te moeten doen. Het heeft natuurlijk twee keer niks met pigment te maken.
Uiteraard niet. Maar het heeft wel met cultuur te maken. Op Aruba is het bijv. inderdaad zo dat als je een afspraak hebt, dat je er vanuit kan gaan dat de ander er niet exact op tijd is.
Toen ik daar op vakantie was, moest ik er echt aan wennen. Ik was er dan stipt om 9 uur (deed ook wat zaken daar) en de ander kwam dan rustig om 9:30 opdagen – zonder blikken of blozen.
Cultuurverschillen – can’t live with them, can’t live without them. Zolang iedereen verwacht dat je niet op tijd bent werkt zoiets prima. Het probleem zit natuurlijk in de verwachtingen. Jij bent waarschijnlijk veel te Hollands. Jammer. 😉
Persoonlijk probeer ik altijd om niets te verwachten en domweg mensen individueel te wegen op hun sterke en zwakke punten. Volgens mij is dat de enige zinnige en ook de meest effectieve benadering. Ik heb zowiezo niet veel met dat minutieuze gedoe. Alsof minuten tellen het hoogste doel zou zijn voor bedrijfsvoering.
Ik had het ook niet over (ver)oordelen.
Ik ben op mijn 12e van Nederland naar Aruba verhuisd. Ik haatte het daar! Toen verhuisde ik op mijn 13e weer naar Nederland, maar op mijn 14e weer naar Aruba. Ik besloot toen dat ik moest ophouden met vergelijken en idd mijn verwachtingspatroon aan moest passen. Gelukkig is dat goed gedaan. De heimwee was de eerste keer namelijk echt onverdragelijk.
Ik snap en weet dus hoe dat werkt. Ik veroordeel het ook niet, maar constateer het alleen.
Als ik lang genoeg op Aruba ben, pas ik me ook aan. En als ik weer lang genoeg hier ben, the same.
Overigens ben ik op mijn 16e weer naar Nederland verhuisd. Op mijn 17e weer naar Aruba en op mijn 18e weer naar Nederland. Gewoon voor het beeld…. 🙂 Over integreren weet ik dus wel het een en ander.
Ja, dat wil ik graag geloven. Dat moet idioot verwarrend zijn geweest, dat heen en weer geschuif tussen identiteiten. “Ja ik ben.. nee, ik ben.., ja… nee.. nu ben ik…”. Aan de andere kant geeft het je waarschijnlijk wel de gelegenheid om jezelf te vinden, bij gebrek aan een strikt kader.
Volgens mij is je dat ook wel gelukt 🙂
jawel, maar het was (zeker in het begin) niet makkelijk. Achteraf wel goed, maar niet gaaf tijdens het meemaken. 🙂
Nee, niet gaaf, en zeker niet als je jong bent. Maar het heeft je wel potentie gegeven die je anders misschien moeilijk had gevonden. Afstand kunnen nemen van identiteit is wel heel erg waardevol om dingen duidelijk en objectief te kunnen benaderen. Was het dat waard?
ja, ik denk wel dat het dat waard was…maar wel alleen achteraf gezien. Had je het me van tevoren gevraagd, dan had ik je een heel ander antwoord gegeven. 🙂
In ieder geval van harte gefeliciteerd met de nieuwe baan. Je bent er blij mee, merk ik, dus hou ik graag jouw geheimpje te goed.
Komt goed…ik ben slecht in het bewaren van geheimen 🙂 😀
Die voel ik met je mee. Soms lijkt het alsof je de uitdagingen krijgt die je waard bent. 😉
En ik loop even out of sync zie ik.