Je vraagt je soms af (heel soms maar hoor), hoe het kan dat sommige mensen zo pathetisch zijn. Van die azijnpissende mensen die zichzelf ook feitelijk toestaan pathetisch te zijn. Die zichzelf dingen horen zeggen die een volwassen persoon niet in alle serieusheid hardop zou durven zeggen, maar die zichzelf – niet gestoord door enige zelfkennis – niet weten te corrigeren op dat on-uitgeëvolueerde gedrag.

Tussen mensen en honden zijn meer overeenkomsten dan verschillen denk ik soms. Wanneer we ons branden hebben we allebei pijn, als je ons steekt met een mes, bloeden we beide rood bloed. Er is één significant verschil tussen mens en hond. Het verschil der verschillen: inlevingsvermogen. Elke keer dat wij een keuze maken, kennen wij in grote lijnen de gevolgen van onze keuze. Weten we (toch redelijk goed) wat onze keus doet met een ander of met een situatie.

Daarom mag ik honden ook wel meer dan veel mensen die ik tegenkom (no offense natuurlijk). Honden doen dingen omdat ze dat kunnen. Mensen zouden dingen moeten doen omdat ze erachter kunnen staan. Ach kind, zeg ik tegen mezelf als ik dat soort dingen denk. Want de meeste mensen hebben minder cojones dan gecastreerde honden. De meeste mensen laten zich leiden door de angst voor hun eigen hachje. Hachjes van anderen zijn – ondanks dat menskenmerkende inlevingsvermogen – niet relevant. Het meeste menselijke gedrag is erop gericht het eigen onvermogen en falen te verbergen. Liefst ten kosten van anderen. Onaantrekkelijk mensengedrag.

Nog nooit een hond gezien die een pak aantrekt en liever een spijkerbroek draagt alleen om erbij te horen. Nog nooit een hond gezien die ja zegt terwijl hij nee bedoelt. Nog nooit een hond gezien die uit angst ver onder de grens van het maaiveld blijft, alleen om ooit opperhond te worden.

Honden klinken steeds leuker. En dan te bedenken dat ik een kattenmens ben!