Grote kapsels, nog grotere schoudervullingen en fel gekleurde kleding bepaalde de mode in de jaren 80. Madonna was in, Betamax de toekomst op het gebied van Video en the A-team het ultieme tv programma.

Wat een tijd was dat. Qua mode mag men blij zijn dat deze jaren voorbij zijn. Al is er de laatste tijd een zorgwekkende come back waar te nemen van eighties mode. Maar 1 aspect van de jaren 80 mis ik vreselijk: het demonstreren.

Geboren in 1975, was ik in de jaren 80 nog een klein kind. Maar mijn moeder was een rasechte demonstrant en stond wanneer ze kon voorop bij protestacties. Als oudste dochter mocht ik af en toe – wanneer er de minste kans was dat de ME in zou grijpen – mee met mijn moeder om te demonstreren tegen het kappen van bossen, het gebruiken van kernenergie of de ongelijke welvaarstverdeling in de wereld. Machtig vond ik dat. Met grote groepen mensen over straat lopen, samen zingen en vooral heel boos zijn. Wat een gevoel van saamhorigheid brachten dit soort acties met zich mee. Het was immens.

De demonstratie die mij het meest bij is gebleven is de grote manifestatie tegen kernwapens van 21 november 1981, in Amsterdam. Ik was 6 jaar oud, maar die dag zal ik nooit meer vergeten. 400 000 mensen kwamen naar Amsterdam om hun stem te laten horen. Samen met mijn moeder en mijn kleine zusje (toen nog in de kinderwagen) stapten we in Utrecht op de bus en vertrokken naar Amsterdam. Maar de drukte was zo groot, dat we ver voor Amsterdam al stil kwamen te staan. We lieten ons echter niet tegenhouden door zoiets onbenulligs als een file en zijn met z’n drieën te voet verder gegaan. En wij waren niet de enigen. Overal stapten mensen uit de bussen en liepen naar het centrum. 400 000 mensen die allemaal voor hetzelfde staan. Het gevoel was overweldigend en ik voelde me toen al trots om hierbij te mogen zijn.
Mijn meest duidelijke herinnering van die dag heeft niks te maken met kernwapens of demonstraties. Ergens in de stad liepen mijn moeder en ik langs een kattenfokkerij en ik weet nog dat ik naar binnen keek en wel 30 prachtige katten rond zag lopen. Ik was helemaal verliefd op de schattige diertjes, maar jammergenoeg konden we niet blijven staan om ze beter te bekijken. Maar daarnaast kan kan ik het gevoel van saamhorigheid dat die dag bestond tot op de dag van vandaag zo weer oproepen.

Jaren later ging ik weer naar een demonstratie. Ik was ondertussen een jaar of 15 en vond dat ik de fakkel van mijn moeder over moest nemen. Maar de tijden waren intussen al duidelijk veranderd. Bij deze demonstratie was er geen enkel gevoel van saamhorigheid. De grote groep mensen die aanwezig was had net zo goed een groep fornensen op weg naar kantoor kunnen zijn. Gewoon een groep mensen die tegelijkertijd dezelfde kant uitliep. Niet te vergelijken met de strijdbaarheid en het gevoel van samen waar ik gewend aan was Ik heb het na deze teleurstelling nog wel een paar keer geprobeerd, maar moest concluderen dat de jaren 80 op meer dan één manier echt voorbij waren.

Tot afgelopen zaterdag. 200 000 mensen in Amsterdam om te protesteren tegen het kabinetsbeleid. En hoewel ik zelf met griep thuis in bed lag, leek het er even op alsof de jaren 80 weer herleefden. Wat was ik jaloers op die mensen. Wat had ik er graag bij willen zijn. Maar als mijn wens uitkomt zal ik nog kansen genoeg krijgen. De tijden van onverschilligheid zijn voorbij. De tijden van “het verandert toch allemaal niks” liggen weer achter ons. Eindelijk wordt Nederland weer wakker uit de slaapvloek die door de welvaart was opgelegd. Ik weet natuurlijk niet of het doorzet, maar hoop doet leven!

Nu niet langer dralen
Stop de kerncentrale
Hela we gaan in verzet
Tegen de atoomraket