Een lastige tijd

Deel 1, deel 2, deel 3 – anders snap je er geen bal van. 

Op mijn 18e liep ik weg van huis. Een beetje laat, want op je 18e hoef je dat in Nederland niet te doen. Maar op Aruba wel, want daar ben je op je 18e nog niet volwassen. Ik kocht dus stiekem een ticket en vloog  naar Nederland. Mijn god, wat een zenuwen. Maar dat deed ik. Want ja…ik was het zat.

Eenmaal in Nederland was ik niet direct erg populair. Mijn ouders hadden het wel even gehad met mij. ik had geen geld, geen huis…eigenlijk had ik niks. Behalve mijn toenmalige vriend. Hem had ik op Aruba ontmoet en ja, hij was best leuk…vond ik toen.

Eenmaal in Nederland gingen we dan ook redelijk snel samenwonen. Een slécht idee…if I ever heard one….maar dat is wel wat we deden. Voor nu zal ik je details besparen. Niet voor eeuwig, want wat ik heb meegemaakt, heb ik meegemaakt….en ik ben het al een jaar of 10 zat om me daarvoor te schamen. Maar dat komt nog wel een keer. Voor dit verhaal is het voldoende om te weten dat het op een gegeven moment uitging. En niet op een fijne manier.

Lekker belangrijk, vond ik toen…want eindelijk was ik weer vrij. Yes.

Een avond, in mijn nieuwe hervonden vrijheid, vond mijn (inmiddels) ex mij. Een avond toen ik alleen uit was. Dat doe je, als je middenin de stad woont en mensen kent: gewoon lekker in je eentje genieten van de muziek. Hoe hij wist dat ik daar was…en hoe hij wist dat ik daar alleen was…Geen idee. Maar hij was er opeens en niet van plan mij met rust te laten.

Als een gek rende ik naar de garderobe. Daar hing mijn jas en zonder die jas ging ik niet naar huis. In de rij begon het al: “Je bent een hoer!” Beweerde hij niet alleen tegen mij, maar ook tegen de andere mensen in de rij. Eén keer pikte ik dat. Éen keer, omdat ik geen zin had in het gezeik. Maar ook één keer omdat ik dacht.: “Kom maar op, die tijden zijn voorbij.” Maar het bleef niet bij één keer…en weet je, ik was het zat. Pakte mijn jas en probeerde naar huis te rennen.

Maar daar had hij geen zin in. En de 25 minuten die daarop volgden waren de langste van mij leven.

Het begon met een klap net buiten de discotheek. Geen verrassing hoor, het was niet de eerste keer. Wel nieuwe was dat we een publiek hadden. Drie straten lang liep dat publiek mee. Drie straten lang sloeg hij me van links naar recht. Een man of 30 was het …allemaal bijzonder geïnteresseerde in wat er aan het gebeuren was, maar niet voldoende om er iets aan te doen: “spannennnnnnd” was het idee bij mijn toeschouwers. Bij straat nummer 3 was ik bont en blauw: “help me alstjeblieft, ” smeekte ik de omstanders, tegen elke basaal gevoel van schaamte in dat ik had. Eén jongen zei nog tegen mijn ex: “Doe eens normaal!”  Maar liep snel door toen mijn ex het niet met hem eens was. “Help me alsjeblieft ” riep ik nog een keer tegen de 30 man die mij gevolgd waren, maar die vonden het echt veel te spannend om het te stoppen.

Ik weet nog goed dat er een taxi voorbij reed. Ik weet nog goed, dat ik wegrende en probeerde in die taxi te springen. Maar de chaffeur zag algauw dat er iets mis was en reed weg terwijl ik de deur nog in mijn hand had.

Klappen, klappen klappen. Bont en blauw.

En toen opeens verscheen daar de politie. Uit het niks. Twee te paard, 3 te voet. Eindelijk.

“WIL JE AANGIFTE DOEN?” schreeuwde de agent naar mij nadat ze mijn ex met 5 man tegen de grond hadden weten te werken. “WIL JE AANGIFTE DOEN OF NIET?” Vanaf zijn paard leek hij levensgroot. “ik wil gewoon naar huis,” zei ik met de zachtste stem die ik ooit geproduceerd had. Daar stond ik, midden op straat….te huilen terwijl iedereen me zag, alleen, terwijl niemand me wilde helpen. “Wil je aangifte doen” de boodschap kwam niet eens aan. Ik wilde weg…weg van deze beschamende plek, weg van de toeschouwers, weg van de taxichauffeur die misschien wel de politie had gebeld, maar me ook in de steek had gelaten…weg.

De agent in kwestie was not amused door mijn gebrek aan bereidheid om aangifte te doen. Met 5 man worstelden ze mijn ex in de auto en reden als een dief de nacht in. In mijn tas vond ik 2 tientjes. Genoeg om me naar huis te brengen…met de taxi. De politie had me in de steek gelaten omdat ik hun vraag niet begreep. Niet begreep dat als ik geen aangifte deed, hij de volgende ochtend weer op straat stond. Op straat en klaar om mij weer te stalken (5 jaar lang).  Wist ik veel.

In de taxi naar huis liet ik mijn tranen de vrije loop, Wat een geluk had ik met de spraakzame taxichauffeur. De chauffeur die me even liet praten. Die liet weten dat hij mijn tranen helemaal niet zo erg vond. Zo alleen voelde ik me op dat moment. Alleen op de wereld. Alleen met 30 man die meeliepen en me in elkaar lieten slaan. Alleen, middenin het centum van Utrecht op vrijdagavond. Allleen met al die mensen om me heen.

Mijn ex stond al de volgende dag weer voor mijn deur met een heel groot mes (er volgt vast nog een blog over die gezelligheid). De politie? De politie vertelde mij dat ze niks voor me konden doen. Niks, totdat hij me echt iets deed. Want ja…er moest wel eerst echt iets gebeuren…anders moest ik niet zeiken. Het was een lastige tijd.

Share with your friends









Submit

Digitale kletskous, gezellige borrelaar, webgek en -werker, kattenvrouwtje. Lees, speel wat piano, zing wat, maak wat internetdingen. Hekel aan valse wijven, maar nog meer aan valse kerels.

16 comments

  1. Oké, even stil van. Om vervolgens maar weer eens te denken: belachelijk dat er eerst ‘ iets moet gebeuren’. Terwijl er op het moment dat dat gezegd wordt vaak al zoveel ís gebeurd…

  2. Meid, wat een understatement “een lastige tijd”. Lijkt me wel meer dan dat – wat een heftig verhaal! Heel stoer dat je dat zo op kunt schrijven!

  3. De kracht om een nieuw leven op te bouwen, weer te vertrouwen, vervolgens rustig om te kijken en tenslotte die rol te vervullen die je zelf vroeger miste om je heen. Dan ben je echt tof ja! Xaviera, heel goed dat je het zo hebt verwoord. Ik weet heel zeker dat vroeg of laat een ander tof mens dit leest en instinctief direct weet wat te doen. Zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar. Wie zichzelf vergeeft, is voortaan onneembaar sterk, in liefde, in hoop en vooruit ook in geloof 😉

    En het zijn inderdaad de omstanders die het mogelijk maken. Of dat nu voorbijgangers, politie, leraren of buren zijn. Je begrijpt, ik heb mijn portie ook wel gehad, zij het vanuit een andere hoek. Serieuze aandacht, een extra vraag, een nobele uitzondering op een stomme regel, het kan iemands levensloop veranderen.

    Bless you!

  4. Sodeju, wat een verhaal…

    is het vanwge je designs dat ik de laatste 5 blogs gemist heb, of heb je die ineens ge-upload??

  5. nou Marcel – het zou erger zijn als je die niet meer had 😛

    Nee, maar snap ik – ben een beetje flauw. En don’t worry, tis inmiddels alweer even geleden > voordeel van ouder worden 🙂

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Share with your friends









Submit