Deel 1, deel 2, deel 3 – anders snap je er geen bal van.
Maar waarom vertel ik dit nou? Is het mentale diarree, een onvermijdelijke conditie voor hardcore internetters? Ben ik op zoek naar een “och meisje toch” en “kind wat zielig voor je”. Hoop ik troost te vinden in de digitale armen van veelal volstrekte vreemden?
Nee….niet eens.
Over iets meer dan een maand word ik 37. Het is dan 15 jaar geleden dat dit gebeurde. Lang geleden, en inmiddels niet meer felverlicht op mijn netvlies, maar vaag alsof gekiekt met een onscherpe lens. Zijn er nog slapeloze nachten en het ongemakkelijke gevoel dat ik achterom moet kijken. Nee, al even niet meer en als ik al ooit bang ben geweest dan kan ik het me niet goed meer herinneren, ondanks de situatie van toen. Ik ben een koppig mens en haat geweld en zij die alleen kunnen winnen bij gratie ervan. Mijn koppigheid gebiedt mij niet bang te zijn op dat soort momenten. Lang leve de koppigheid.
Maar wat ik wel steeds beter weet is dat de 4,5 jaar dat ik een relatie heb gehad met een psychoot alleen hebben kunnen bestaan bij gratie van de mensen eromheen. Zoals de 3 eindeloze straten in de binnenstad van Utrecht, voornamelijk konden bestaan bij gratie van de 30 man die meeliep en niks deed. Van angst kan ik me weinig herinneren (maar misschien zie ik mezelf gewoon graag toffer terug dan ik toen was..:)), wel van schaamte. Eindeloze, alles verslindende schaamte.
Schaamte omdat de situatie bestond
Schaamte omdat ik het niet op kon lossen
Schaamte omdat ik soms zo bont en blauw was dat ik niks anders kon dan van ellende mijn nest inkruipen.
Schaamte die mij veel langer gevangen hield in wat – achteraf – een achterlijke situatie was, dan nodig was. Schaamte die ook bevestigd werd door anderen die hun blik wegdraaiden toen ik eenmaal begon te praten over wat me aan het overkomen was. Goede vrienden waren dat, maar ze schaamden zich voor mijn dommigheid en wisten niet hoe ze moest dealen. Dus spraken we er nooit meer over, want schaamte is een killer. Het maakt je stil en teruggetrokken en slaat je lam. Het sloeg mij lam.
Tot op de dag van vandaag voel ik het soms nog. Ik zie mezelf inmiddels als een onwijs toffe (ONWIJS tof dus) vrouw (;)), met stevige en toch ook ietwat harige ballen en heb weinig te klagen over mijn bestaan. Maar wanneer ik praat met iemand over toen, dan schaam ik me dat het mij is overkomen. Dan wil ik uitleggen dat ik heus wel weet hoe stom ik was en dan doe ik het maar af met een grapje, bagataliseer het in een adem door en verander van onderwerp. De ander is daar vaak nogal opgelucht van. Niet dat ik nou te pas en te onpas de behoefte heb om hierover een kletspraatje te maken. Maar ja, het is ook gewoon iets wat ik heb meegemaakt en waarom is het toch zo taboe?
Há en dáár heb ik op mijn bijna-37-ste dus eigenlijk al even geen zin meer in.
Ik heb niks gedaan namelijk. Ik was jong, mijn situatie was lastig en mijn karakter nog net niet voldoende gevormd. Ik kan je er een heel lang verhaal in de stijl van Dr. Phil bij vertellen, maar het is eigenlijk best simpel en een beetje flauw: als je het niet hebt meegemaakt (zelf of van dichtbij) is het onbegrijpelijk. Maar dat is het niet hoor want het overkomt vrouwen over de hele wereld…dagelijks.
Jan (mijn vriend waarmee ik getrouwd ben) en ik waren gezellig samen uit gisteren. Een groepje jongens (jaar of 17) kwam straalbezopen de tent binnenstampen, duidelijk op zoek naar ruzie. Die kwam er ook en 8 jongens volgende ons al bellend naar buiten, waar nog eens 10 ons al op stonden te wachten. Dat hij Jan wilden lekprikken, schreeuwde degene met de grootste bek. Het was niet echt gezellig, maar ook niet écht heel erg spannend. Even later was de politie er en de jongens opeens niet meer.
Maar wat me wel heeft getriggered om na zoveel jaar hierover te schrijven, was het ene meisje dat met de groep mee naar binnen was gekomen. Ook een jaar of 17, duidelijk dronken (maar ach, dat kan toch best gezellig zijn) en behandeld als vuil door haar stapgenoten. Dan weer een duw van deze, dan weer een ruk aan haar arm door die. Ze lachte wat en keek wat verdwaasd om zich heen, terwijl ze het over zich heen liet komen.
Laat ik benadrukken dat ik geen idee heb van de relatie tussen haar en de jongens en of er ook maar iets aan de hand is. Maar jemig, wat raakte me dat…zomaar opeens. De respectloze manier waarop er met haar om werd gegaan, in combinatie met de agressiviteit van de groep. Als een pijl, recht in het nog licht gevoelige deel van mijn hersenen, daar waar de herinneringen van 15 jaar terug zich ophouden.
En toen bedacht ik dat ik het toch eens op digitaal papier moest vertellen. Gewoon, omdat er meer mensen zijn die shit meemaken en dan weten dat het ook toffe wijven overkomt. En ook gewoon omdat een gevangenis gemaakt van schaamte niet door jezelf maar door anderen doorbroken moet worden. En ook gewoon omdat ik weiger me ervoor te schamen, want dat vind ik inmiddels (en het heeft even geduurd) compleet onterecht. En gewoon omdat er misschien een keer iemand in een lastige situatie zit toevallig op mijn site terecht komt en dan weet: het komt uiteindelijk wel goed.
Want daar wil ik voor nu wel mee eindigen: het komt uiteindelijk wel goed. Ik kan er zelf om lachen. Jawel, als een Arubaan met kiespijn, maar waar je om kunt lachen heeft zijn duistere greep verloren.
Over iets meer dan een maand word ik 37 en ik ben er klaar mee. Geen mentale diarree, maar een mentale afrekening. Bedankt voor het meeluisteren.
Zo, en nu weer genieten!
Poeh……. Een relaas als dit leest zo heftig dat woorden te kort schieten. Hoe moet je hier nou toch op reageren?
Ik vind wel dat dit soort verhalen eigenlijk opgenomen horen te worden in politie-opleidingen. Zodat agenten in opleiding stil kunnen staan bij het effect wat zij kunnen hebben in situaties sls deze.
Geniet van je leven. Hoe cliché het ook klinkt, je bent geworden wie je bent mede door deze ervaring en daar mag je trots op zijn. JOUW KRACHT!
Ik ben heel benieuwd hoe de politie hier tegenwoordig in staat en of er iets is veranderd. Ik heb toen echt geen feestje gehad met het politieapparaat. En ik hoop echt dat het verbeterd is.
In elk geval dank voor je reactie! En het gaat goed met me hoor, dus ik ben ook best blij 🙂
Spijker op de kop, dat van die schaamte. Hartelijk dank dat je deze blogs geschreven hebt.
Geen dank kip. Ik voel me nu kortstondig poedelnaakt, maar vond het (na heel veel jaar discussie in mijn hoofd) noodzakelijk om dit toch te delen. Ik hoop oprecht dat ooit iemand er wat aan heeft. En als niet, nou ja…life is about risks 🙂
Ik weet zeker dat een boel mensen hier iets aan (gaan) hebben. En een *stevige knuffel*, gewoon omdat u awesome bent! 🙂
Bedankt voor deze spiegel!
Herkenbaar… zo te zien heb je meer lef als ik… – allez – tot nu toe dan toch.
Het geweld herken ik uit mijn basisschool tijd. Van de fiets getrokken, in de sloot geduwd, geschopt en geslagen – nou ja – zo een beetje dezelfde ervaring.
En niemand die helpt – klasgenoten niet, docenten niet en zelfs mijn ouders niet… 🙁
Jaaaaren later – history repeating itself (of zoiets)…
Mijn oudste zoon overkomt hetzelfde. In tegenstelling tot mijn ouders, kom ik nu wel in actie. Gesprekken op school – allerhande trainingen – etc. Maar de klasgenoten en docenten doen nog steeds niks – nemen aan dat het eigenlijk niet hun probleem is. Dus alles helpt maar even.
Uiteindelijk worden we (zoon + ouders) zelfs door de directie van de middelbare school weggestuurd. Waarom? De directie zag geen mogelijkheid om onze zoon een veilige plek op school te bieden – geen budget meer. Was voor mij de omgekeerde wereld – in plaats van de pesters van school te verwijderen wordt het slachtoffer van school verwijderd… Grrrr
Uiteindelijk is ie terechtgekomen op het van Maerlant. Wordt geweldig opgevangen – zijn draai gevonden in de klas – zijn eerste vriendschappen – plannen maken voor een vakantie met een van hun – plannen maken voor een volgende school.
Maar ook: als 14/15-jarige freelancer zijn eerste opdracht gescoord voor het animeren van een training voor kinderen met ouders in een scheiding. Een initiatief van iemand uit de US – gescoord via een animator forum inde US – meer dan de helft van de training is door hem voorzien van strips en flash-filmpjes – briljant gewoon! 🙂
Om anderhalf jaar later door een vrachtauto te worden overreden… 🙁
Afgelopen – uit – niks meer – nada – noppes….
Waarom dan nu reageren? Zoals Xaviera schreef – er zijn er meer, veel meer – ik ook. Maar ondanks alle shit zooi de afgelopen 10-15 jaar komt er zo langzamerhand weer een beetje licht in de tunnel. Maar het kost gewoon tijd – tijd en veeeeeeeel spreken/schrijven/what-ever-else. Neem die tijd – laat je meevoeren met dat k-gevoel. Maar blijf er niet “hangen”, dan komt het goed – echt!!!
Jeetje will, wat een indrukwekkend en ook vreselijk verhaal. Vreselijk voor je zoon, vreselijk voor jou. En wat ongelooflijk triest wat hij moest meemaken en dat jij hem zo jong moest kwijtraken.
En wat schrijf je mooi over de mooie dingen die hij al zo jong deed.
Ik wil je in elk geval bedanken voor het delen van je verhaal. En ik wil je ook eindeloos veel kracht toewensen. Onze verhalen zijn anders, maar ook wel een beetje hetzelfde. En inderdaad tijd doet wonderen. Ik ben geen hanger en na het lezen van je reactie denk ik dat jij het ook niet bent. Ik heb gerouwd en gehaat, maar ik ben nu ouder en (soms een klein beetje) wijzer en een gelukkig mens.
Jouw verlies is voor mij onvoorstelbaar. Ellende kan je niet met elkaar vergelijken en op een weegschaal leggen, maar ik prijs mezelf gelukkig dat ik uiteindelijk – behalve wat trots – niets verloren ben.
Sterkte indien je dat nodig hebt, geluk omdat we het allemaal wel een beetje kunnen gebruiken en wijsheid omdat het leven doorgaat.
Xaviera
Bedankt voor alle goede wensen Xaviera!
Je hebt me al meer geholpen dan je kunt denken. Samen met een paar andere bloggers op dit forum.
En inderdaad – ellende kan je niet met elkaar vergelijken – was ook echt niet mijn intentie – mocht die gedachte al bij iemand opgekomen zijn!
Ow ja – een ding nog – als ik jou (of iemand anders hier) ergens een plezier mee kan doen, dan lama horen!
Bedankt voor alle goede wensen Xaviera!
Je hebt me al meer geholpen dan je kunt denken. Samen met een paar andere bloggers op dit forum.
En inderdaad – ellende kan je niet met elkaar vergelijken – was ook echt niet mijn intentie – mocht die gedachte al bij iemand opgekomen zijn!
Ow ja – een ding nog – als ik jou (of iemand anders hier) ergens een plezier mee kan doen, dan lama horen!
Het verhaal van Xaviera is mijn vriendin ook overkomen. Nu een sterke, onafhankelijke vrouw, maar ooit mishandeld, geslagen, vernederd. Heel langzaam sloop dat er in. Dat kan, het gebeurt. Ze is nu nog niet op het net te vinden, omdat ze nog steeds bang is dat hij ooit weer verschijnt. Dat hakt erin. Gelukkig staat alles op de rails, gaat het perfect, we kijken alleen af en toe over onze schouder.
Walgelijk dat mensen die dat soort dingen doen zo lang ermee door kunnen gaan en je je nooit helemaal veilig voor ze kunt voelen.
Wel fantastisch dat je vriendin is geworden tot een tof wijf! (dat zijn de leukste:))
Dank voor je reactie en dat dat kijken over de schouder toch maar gauw voorbij gaat…hij is het niet waard (maar ja, ik snap het wel hoor > better safe than sorry!)
Driewerf stoer, sterke meid! Knap dat je zulke ongelofelijke rotsituaties in woorden kunt vangen. Maar daar ben je natuurlijk ook de enige echte @Contentgirl:twitter voor! Je mag met recht trots op jezelf zijn: you’re still here!
Thanks !!
Jeetje Xaviera, wat een verhaal uit het hart. Ja je kan dingen een tijdje wegstoppen in een laatje van je hoofd, maar het komt onherroepelijk weer een keer naar buiten en dan moet je er iets mee. Het verdriet en de pijn toelaten en je erdoor laten sterken, in de wetenschap dat je nu veel krachtiger in het leven staat. En reacties van anderen… wat blijft toch moeilijk, onmacht is zo verlammend. Het enig wat kan helpen is mensen informeren en dat doe je. Sterk van je!
Hoi Ghis, alles lekker warm daar? Lucky you 😉
Dank voor je reactie. Ik heb langggg getwijfeld over hierover schrijven en dan echt schrijven.
Heb wel eens fictieve verhalen hierover geschreven of subtiel ernaar verwezen (tsja, is nou eenmaal onderdeel van mijn leven), maar ik was toch een beetje bang dat een echt blog zou leiden tot een soort medelijden …tot “aaaaww, zielig meissie (van 37:)) en dat wilde ik pertinent niet.
Dat informeren wat je noemt heeft mijn beslissing geleid. Toen ik nog in die relatie had, had ik ook internet en de informatie en mensen die ik daar tegenkwam hebben mij (deels) geholpen om weer een beetje buiten die sekte te kijken die onze relatie was.
Soms heb je het perspectief van een vreemde nodig. En soms wil je gewoon weten dat je niet de enige idoot bent. Ik hoop – maar ik kan nogal een hoogdravend tiep zijn 🙂 – dat ik die rol kan spelen voor iemand door dit verhaal te vertellen. Al is het er maar 1.
…..
maar een beetje eng vond ik het wel 🙂
Zo herkenbaar,groetjes van een heul stoer wijffie!
Zo herkenbaar,groetjes van een heul stoer wijffie!
Toffe Xaviera,
Erg geraakt door wat je hier verteld. Heb (zo’n 20 jaar geleden) 6 jaar in een Blijf van mijn Lijf huis gewerkt, in deze periode ook een voorlichtingsfilm gemaakt over vrouwen, geweld, mishandeling… In deze jaren mateloos respect gekregen voor vrouwen, meiden soms nog, die dit meemaken en hebben meegemaakt. Je kunt er uit stappen en opnieuw beginnen maar weet ook dat dit een (lang) proces kan zijn. Door deze blog(s) komt deze Blijf periode weer terug in m’n herinnering/emoties….want hoewel ik nog nooit lichamelijk of geestelijk (?) mishandeld ben heb ik in mijn lijf een plekje waar al de vertelde levensverhalen van deze vrouwen nog zitten en die nog steeds schrijnen. Op deze manier voel ik met je mee, raakt het me, super je openhartigheid hierover, (want nog steeds een taboe) en alle alle goeds voor je !
Sjoukje (zhinengsjoukje)
Dat je dit deelt bewijst weer dat je gewoon een onwijs tof wijf bent 😉 Je verhaal staat niet op zich, maar er zijn weinig die de ballen hebben om hun flaws te tonen. You rock and you better know it 😉 Props!
Je hoeft je ook niet te schamen voor het leed dat een ander je heeft aangedaan!
Hopelijk kan het taboe ook langzaam aan verdwijnen, want de schaamte zou voor rekening van de dader moeten komen! Onwijs dapper dat je hier zo openhartig je verhaal deelt!
Zó herkenbaar, die muur om je heen. Mijn ervaring is dat de meeste mensen problemen die ze niet kunnen oplossen voor je, gewoon liever niet zien. Dat is geen onwil maar onvermogen.
Ha Xaviera, stoer dat je dit durft te delen….het raakt me, mede doordat ik het herken…Ik heb ook jarenlang in een relatie gezeten waar dingen zijn gebeurd waarvoor ik me schaamde. Dacht ook, hoe is het mogelijk dat ik als goed opgeleide vrouw in zo’n situatie ben beland?? Maar ik voel me nu heel sterk als alleenstaande werkende moeder en schaam me nergens meer voor en dat moet jij ook niet doen!!! Op het leven! 🙂
Liefs,
Loesje
Aangrijpend verhaal, Xaviera. Heel dapper dat je het durft te vertellen. En leerzaam voor mensen die deze kant van het leven niet kennen (zoals ik). Je mag trots zijn op jezelf. Ik vind je een hele stoere vrouw.
Wat een indrukwekkend verhaal en wat stoer dat je het gewoon – zoals het was – durft te vertellen. Dat is geen mentale diarree, dat is gewoon hartstikke moedig.
Veel mensen laten maar al te graag alleen de goede kanten van hun leven zien en verstoppen vakkundig alles wat niet in het plaatje past. En dan ook nog ‘dat zou mij nóót overkomen’ roepen. Guess what, het kan ons allemaal wel overkomen. Maar dat betekent niet dat je er ook als een hoopje ellende uit moet komen. Wat dat betreft ben je voor ons allemaal een voorbeeld. Respect & keep up the good work!
Dank jullie allemaal voor jullie reacties!!