Ik ben een echt stadskind. Geboren en getogen in hartje Utrecht en ik woon nog steeds middenin het hart van het Hart van Nederland. Voor wie het niet weet: een stad is een plek waar op wat bomen en plantenbakken na, weinig natuur te vinden is. Het beetje wild dat je er wel kunt vinden bestaat uit opschoten jongeren, de scootermaffia en uit de klauwen gegroeide spinnen (bestaan er andere spinnen?!). Asfalt, steen, auto’s, kantoorgebouwen en in Utrecht natuurlijk de mooie grachten, dat is het ruwe stadslandschap.

Ik ben dan ook algauw onder de indruk van het minste of geringste stukje onvervalste natuur. Ik onderdrijf nu trouwens eindeloos. Ik ben niet zomaar onder de indruk. Op de een of andere gekke manier word ik ernstig emotioneel van onvervalste natuur.

Beelden van een mooie waterval, een leeuw, ijsbeer of een berglandschap, het raakt me allemaal zo diep dat – bijna zonder uitzondering – de tranen zo uit mijn ogen schieten (niet in mijn ogen, dat is te weinig emotioneel) en ik voordat ik het weet in gepaste stilte zit te grienen.

En dat is bijzonder, want over het algemeen ben ik nogal een droogkloot. Oké, ik onderdrijf alweer, ik ben een eindeloze droogkloot. Ik lach het hardst om mijn eigen ellende en zie in bijna alles wel de humor.

Maar toon me beelden van een paard in galop of een leeuw in draf en mijn ogen lekken alsof er niks mooiers is dan dat.

Ik heb geen idee waar het vandaan komt. Geen idee hoe het komt dat ik zo intens geniet van alles wat wild is, van dat diepe gevoel van geluk wanneer ik omringd ben door de natuur en het gevoel van verdriet wanneer ik bedenk hoe we het als mens zo slecht behandelen.

Mijn ouders zijn geen natuurfreaks. Ikzelf scheid mijn afval niet. En elke plant die ik in huis haal sterft een onnatuurlijk en voortijdige dood.

En toch is het zo. Er is niks anders wat dat met me doet. Er is niks anders wat me zo snel kan overspoelen met emoties, dat me op zo gelukkig kan maken. No offense aan iedereen waar ik van houd trouwens – zij maken me natuurlijk ook gelukkig, maar dit is anders, ongecompliceerder, zonder woorden, zonder verwijten, zonder historie, alleen maar een gevoel.

Ik weet dat het saai is. Ik weet ook dat je me nu waarschijnlijk verdenkt van Lenie ‘t Hart-heid. Maar zo eentje ben ik niet. Ja oké, ik steun Stichting Aap en ik heb 2 katten. Maar ik ben niet zo’n type dat dieren belangrijker vindt dan mensen (al zijn ze in sommige gevallen wel stukken gezelliger). Ik stem niet op de Partij voor de Dieren en hoewel ik ooit eens op de lijst stond voor GroenLinks, ben ik imiddels geen lid meer, maar ben ik toen geen lid geworden om het groene, maar om het linkse deel.

Nee, het is meer een gevoel ergens diep van binnen. Een onbestemd en vaak ongeformuleerd gevoel dat er iets mis is met de manier waarop we omgaan met onze eigen leefomgeving. Even los van de vraag of we eraan ten onder kunnen gaan – mijn Nostradamus-capaciteiten zijn minimaal en ik ben ook geen Maya – vind ik het een principekwestie: voor zover wij weten zijn we de enige soort op deze aardbol met ons type intelligentie. Het type dat gevolgen van daden uit den treuren kan overzien, dat moet toch enige verantwoordelijkheid met zich meebrengen…denk ik dan.

Maar goed, voordat ik opeens op de preekstoel ga zitten (gaap) maar even terug naar het pure genieten. Ik hoop dat ik dat nog lang kan doen. En ik hoop ook dat het verdrietige gevoel dat erop volgt nog in mijn levenstijd kan verdwijnen. Je weet wel, dat gevoel dat komt door mishandelde apen en door doodgeknuppelde dolfijnen, door vervuilde zeeën en door verdwijnend regenwoud en uit beren afgetapt gal.

En ach ja, hoop doet leven. Intussen geniet en grien ik en maak hier en daar wat euro’s over. Je moet toch wat.