Natuurlijk kijk ik wel eens naar van die programma’s: een dier komt zwaargewond een kliniek binnen. De dierenartsen kijken gepast verdrietig en de baas is in tranen. We kunnen niks meer voor hem doen, meldt de arts met gepaste zwaarmoedigheid. Een snik ontsnapt het baasje. Hij aait zijn hond of kat, die zichtbaar moeite heeft met ademen nog een laatste keer en houdt zijn pootje goed vast, terwijl de dierenarts een spuitje geeft en het diertje eindelijk mag gaan rusten op de eeuwige jachtvelden. 

En natuurlijk had ik er wel eens over nagedacht. Wat als Shiri heel ziek zou worden of stokoud. Zou ik in staat zijn om die beslissing te nemen? Voor zijn bestwil, omdat hij duidelijk zo niet verder kon. Stiekem dacht ik van niet, maar ergens wist ik ook wel weer dat ik mijn kleine gekke katje niet zou kunnen zien lijden.

En nu is het zo ver. Maar de realiteit blijkt veel minder eenduidig dan televisie. Zelfs reality tv zat ernaast.

Shiri is ziek. Zijn nieren doen nog maar mondjesmaat wat er van ze verwacht mag worden. Het gif in zijn lijf bouwt langzaam maar zeker op en er komt een moment dat hij dat niet meer overleeft. En hij ziet inderdaad een beetje pips. Hij speelt niet en slaapt veel. Hij wil tegen ons aan liggen en geaaid worden. Hij zwerft niet door het huis en geniet niet in de zon. En eten is opeens ook z´n beste vriend niet meer. Hij is ziek.

Maar hij is helemaal niet zo ziek als die dieren op Animal Planet. Hij lijkt helemaal niet zo ziek als die beestjes die het spuitje krijgen en een one way ticket naar de eeuwige jachtvelden. Hij is zichzelf niet, maar doodziek lijkt hij ook absoluut niet. En volgens de dierenarts heeft hij op dit moment geen pijn. Hij heeft geen energie en hij is heel erg misselijk en voelt zich ziek, maar pijn heeft hij niet. Hoe bestel ik dan de spuit voor mijn vriendje? Mijn vriendje die al 13 jaar tegen me aanspint?

Ik heb dus geen idee. We hebben nu maar besloten om het nog een kans te geven. We hebben een grote spuit gekocht waarmee we hem eten kunnen geven, zelfs wanneer hij niet echt wil. We hebben medicijnen mee tegen misselijkheid en maagbeschermers om zijn maag tot rust te brengen. We hebben 300 milliliter water in hem laten spuiten zodat hij niet zo uitgedroogd is en we houden hem zo comfortabel mogelijk. We hopen dat hij voldoende opknapt om nog even mee te gaan.

Maar wanneer we hem zo slapjes zien liggen, kijken we elkaar aan en weten we eigenlijk wel beter. Shiri is stuk en dat kunnen we waarschijnlijk niet meer fixen. Dan pak ik hem op en neem ik afscheid, met wat tranen die hem niks zeggen en wat woorden die hij niet begrijpt. Dan denk ik terug aan alle lol die we hebben gehad omdat hij zo ondeugend was of juist zo lief of omdat we soms ook gewoon ruzie hadden. Dertien jaar is lang hoor. Kat of geen kat. Dertien jaar is lang.

We hebben nog een heel klein beetje hoop. Maar we hebben ook besloten om niet eindeloos te prikken en porren in Shiri. Dat heeft hij namelijk niet verdiend. Mijn kleine vriendje. De man met wie ik de langste relatie van mijn leven heb gehad. De meeste harige man die ik knap vind. En de mafketel die zo graag op mijn toetsenbord ligt en tegen mijn buik aan slaapt.

We hebben nog een klein beetje hoop en we vechten nog een klein beetje door.

Maar verdrietig is het wel.