Muren, vele muren. Dat was ik, jarenlang. De Chinese muur was niks vergeleken bij wat ik opwierp zodra iemand te dichtbij kwam. Zo erg, dat een schoolrapport op mijn 8ste al stelde: “Xaviera is lastig te bereiken, ze verschuilt zich achter een dikke muur.”
Jarenlang bouwde ik aan die muren. Dikke, robuuste muren. Jarenlang stelde ik me verdekt op achter al die stevigheid. Maar het probleem van een muur is, dat de dikte van de muur niet per se iets zegt over wat erachter zit. Of misschien juist wel. Je hebt een dikkere muur nodig, wanneer datgene dat erachter zit kwetsbaarder is.
En het hebben van een muur is niet zonder kosten. Je moet ze onderhouden, schade herstellen en zorgen dat ze weerbaar blijven. Niet alleen tegen de elementen, maar ook tegen nieuwe aanvalstechnieken van indringers.
Dat kost tijd, dat kost moeite, dat kost energie.
En op een dag was ik het zat. Het ging niet bewust. Ik dacht niet opeens: “Laat ik eens wat muren af gaan breken”. Het was meer dat ik ophield met het onderhouden van mijn muur. Het was meer dat ik vergat om een muur te hebben omdat ik te druk was met andere zaken die al mijn energie opslokten.
Maar toen was hij opeens weg. Die muur. Foetsie.
En wat er achter bleek te zitten, dat deel van mij kon best een muur gebruiken. Ik voelde me een open wond. Een pasgeboren baby, na 9 maanden warmte, opeens in de koude wereld: kwetsbaar, terugverlangend naar de warmte, niet in staat me te verdedigen.
Wat nu, dacht ik. Ik was doodsbang. Had geen idee wie ik was zonder al die muren. Of het wel veilig was zonder die muren. Door die dikke muren nooit geleerd om mezelf op gezonde wijze te beschermen. Nooit nodig gehad om dat te doen, de muur deed het werk voor mij. Maar die was nu weg.
Wat nu? De wereld is geen veilige plek. Geen plek waar je ongegeneerd kwetsbaar kunt zijn. Oké, het kan wel, maar de pijn die daar potentieel bijhoort is soms onverdraaglijk. Bescherming is wel een beetje nodig. Maar waar is die plek tussen onbereikbaar, ook voor jezelf en bereikbaar maar veilig?
Dat moet ik nu leren. Pffffff. Ik mis mijn muur soms. Ik probeer mijn muur soms weer in elkaar te metselen. Maar dat wil maar niet lukken. Mijn muur is weg. Nu moet ik leren om de kwetsbaarheid die zich erachter had verschanst te voorzien van de juiste balans tussen open en gesloten.
Ik weet nog niet precies hoe dat moet. Maar al doende leert men….hoop ik dan in elk geval.
