Laat ik heel eerlijk zijn. In liegen ben ik toch slecht. Corona kwam mij niet slecht uit.
Dat klinkt verschrikkelijk. Want er zijn doden gevallen en mensen ziek. Ik ken sommige van deze mensen en ik gun ze veel beter.
En ondernemers moeten keihard vechten om het hoofd boven water te houden. Geloof me, ik ben er eentje van. Al klaag ik niet. Het had erger gekund.
Maar voor mij. Voor mijn ziel ofzo. Al weet ik niet exact waar die zit. Daarvoor kwam deze onuitgenodigde en ongeplande noodrem precies op tijd.
Pauze.
Geen afleiding. Niet druk doen. Geen feestjes. Geen overvolle agenda. Geen lawaai. Geen ruis. Stilte.
Stilte op de snelweg. Stilte in de binnensteden. Stilte in huis. Stilte in m’n doorgaans zeer onrustige gedachten.
Verschrikkelijk was dat eerst. Van de stilte werd het van binnen erg lawaaierig. Mijn altijd drukke persoonlijkheid moest afkicken en dat ging niet zonder slag of stoot.
Maar naarmate de stilte langer aanhield, legde ook mijn drukke zelf zich er maar bij neer. Wat moest ik anders?
Onzekerheid over de toekomst, zorgen over besmettingen, zieken en doden, persconferenties, wel open, niet open, economische malaise. Het was allemaal veel te groot om op te lossen.
Dus richtte ik me maar op de zaken waar ik wel invloed op had. Net als veel anderen deed ik een poging om van mijn rommel af te komen. Dat lukte deels. Je bent een hoarder of je bent het niet. Herontdekte ik de natuur met halfslachtige wandelingen. Je bent een wandelaar of je bent het niet. Ik ben het niet. Stofte ik mijn stapeltje ongelezen boeken af en downloadde ik een meditatie app.
Want zorgen worden er niet minder van, als je er de hele tijd aan denkt. Als ik één ding heb geleerd het afgelopen jaar, is dat het wel. Niet dat ik daarmee opeens zen ben. Kind, ik ben nog steeds Olympisch expert zorgen-maken. Maar inmiddels score ik geen goud meer en moet ik het doen met een magere bronzen plakaat.
Corona is nog niet voorbij. Mensen zijn nog steeds ziek van. Mensen gaan er nog steeds van dood. De economie staat nog steeds onder druk. Er is nog steeds erg veel onzekerheid. Het enige dat ik kan doen is deze tijd nemen zoals hij is en er dan maar uithalen wat ik kan.
Minder stress tolereren in mijn hoofd. Meer focus op wat plezier oplevert. Meer de hand uitreiken naar anderen. Minder laten leven door de grote wereld en meer aandacht naar de wereld waar ik direct impact op heb. Steviger op mijn beide poten staan, minder snel uit balans raken, minder tevreden zijn met drukte, meer kletsen met mijn katten, meer nee zeggen, maar ook meer ja. Meer water drinken, soms toch maar wandelen, minder met me meezeulen, minder moeten, meer mogen, meer om hukp vragen, beter naar mezelf luisteren en beter naar anderen.
Pfff, was alleen een pandemie voor nodig.
