Mijn personal trainer had het geopperd: “Is sportvasten niks voor jou?” Achteloos had ik ja gezegd. Ja levert bijna altijd leuke avonturen en nieuwe ervaringen op. Maar waar ik precies Ja op zei, ontdekte ik eigenlijk gisteren pas.

Het is de maandagochtend na de zaterdagavond waarop ik een stevige dosis Mojito’s door mijn systeem had gegooid. Ik loop de sportschool binnen, maar dit keer niet om te sporten. Het is intake-tijd.

Mijn sportvasten-coach Niels staat op het punt om mij alles te vertellen over de komende 10 dagen. Dagen gevuld met cardio, shakes, supplementen, maar steeds meer ontdaan van voedsel.

Het doel: de verbranding van mijn lichaam te switchen van suikers, naar vetten.

Een controversieel idee ben ik inmiddels achter. Meerdere van mijn sportvrienden, zowel professionaal als amateur kijken me meewarig aan wanneer ik ze vertel wat ik van plan ben. Eén of twee trekken zelfs een paar preken voor mij uit de kast. Lief. Maar ik negeer het maar gewoon.

Het idee om 10 dagen te vasten, staat mij aan. Ik heb vaak last van mijn buik en een tijdje weinig eten levert bijna altijd een verbetering op, die altijd een goed tijdje blijft hangen.

Hoewel coach Niels me exact uitlegt hoe het proces in mijn lijf volgens de sportvast-theorie gaat verlopen, heb ik daar minder interesse in en meer in het deel waar mij wordt beloofd dat ik me nog energieker ga voelen en dat er zelfs positieve impact is op mijn sportprestaties.

Lekker.

Verder zal een aantal kilo’s sneuvelen en mijn buikomvang wat centimeters inleveren.

Prima!

Natuurlijk luister ik aandachtig naar de instructies, die eigenlijk best meevallen en ik kan nalezen in het boekje dat ik mee heb gekregen. En maak ik me vooralsnog niet druk.

Ik eet vanavond nog even een heerlijke bak Surinaamse bruine bonen met rijst en kip. En bereid me mentaal voor op 10 dagen afzien.

I can do this.

Xaviera