27 en vrijgezel. Onderdeel van een steeds groter wordende groep mensen in Nederland. Een statistiek, dat ben ik. “Een dame als jij, vrijgezel?” De vraag die mij bijna verwijtend voor de voeten wordt geworpen. Alsof ik door vrijgezel te zijn een soort universele wet breek waar een ieder zich aan behoort te houden. Maar ook vooral implicerend dat er iets mis moet zijn. Ik bedoel, zeg nu zelf, anders was ik op de vergevorderde leeftijd van 27 toch al getrouwd en toe aan mijn 2e kind?!
Mijn biologische klok maakt volgens (vooral)de mannen overuren en zodra deze klok slaat zal ik niet meer te houden zijn – zo stelt deze legende. De toon van deze waarschuwing is meestal onheilspellend en de blik die erbij hoort enigszins spottend. Een moederlijke cq vaderlijke blik van “ik weet het beter” die mij de kriebels geeft.
Is het voor mensen dan nog steeds zo moeilijk te bevatten dat ik het gewoon heerlijk vind om niet gesetteled te zijn. Om (nog) niet de verantwoording voor een kind te dragen. De klok waar menigeen over spreekt heb ik nog niet horen tikken en ook mijn kinderwens daalt met de dag naar een lager peil. Om eerlijk te zijn past een relatie simpelweg niet bij mijn huidige levensstijl. Ik werk fulltime, doe vrijwilligerswerk, eigen projecten en heb ook nog een sociaal leven waar wel eens wat aandacht aan moet worden besteed. Mijn eventuele wederhelft zou een structureel tekort hebben aan aandacht, zoals mijn kat dat nu al heeft.
Het leven bestaat uit keuzes. Uit ervaring heb ik geleerd dat je nu eenmaal niet alles kunt hebben. Mannen zijn bij tijd en wijlen leuke wezens, maar mijn toekomst staat met stip hoger dan de meest fantastische man die ik ken. Ik noem het expres niet carrière, want dat mag tegenwoordig niet meer. Het is helemaal uit om als vrouw een carrière te verkiezen boven het innerlijke “geluk” van een relatie. Daarmee insinuerend dat mensen zonder relatie geen innerlijk geluk kennen. Laat ik voorop stellen dat beide situaties zo hun voordelen hebben. Het hangt er maar van af in welke fase van je leven je zit en welke doelen je voor ogen hebt. Uiteraard heb ik het relatie gebeuren ook een aantal keer uitgeprobeerd. Maar op de een of andere manier was het steeds weer erg slecht voor mijn productiviteit en telkens weer van voorbijgaande aard. Waarbij de nasleep steeds weer meer energie kostte dan ik ervoor overhad (wie het ook uitmaakt, vervelend is het altijd). Dat laatste gegeven stimuleert mij om goed in mijn toekomst te investeren. Ik reken liever op mijn eigen kunnen dan op het kunnen van iemand die hypothetisch gezien elk moment uit mijn leven kan verdwijnen. Denk nu niet dat ik bitter ben of cynisch. Ik erken en apprecieer de pluspunten die een relatie met zich meebrengt. De warmte, de gezelligheid, het samenzijn. Allemaal heerlijk. Het zijn de bijverschijnselen die mij ertoe brengen voor een vrijgezellenbestaan te kiezen. De ruzies om niks, het water bij de wijn doen, het gevoel van moeten. Ja ja, ik weet het, het is niet altijd zo. Maar ja, van tevoren weet je dat niet. En daarna is het te laat, dan heb je je tijd al verspild. Tijd die je overigens nooit meer terug ziet. Nee, dan laat ik die relaties liever voor wat ze zijn en doe ik dingen gewoon op mijn manier. Dat werkt voor mij in ieder geval, voorlopig toch het beste.
Toch wens ik iedereen die zijn vrijgezellenbestaan op heeft gegeven fijne feestdagen en wie weet word ik ook nog eens bekeerd.
Ik ben het maar hoor, niet stressen.
I’ve spent over 25 years working in content strategy and digital transformation, which means I’ve seen enough technology hype cycles to be skeptical and enough genuine innovation to stay curious.
Want to talk shop? Do get in touch!
Hmmm, ik had wat anders gedacht te vinden onder `singularity`.
http://en.wikipedia.org/wiki/Singularity voor wat voorbeelden.
Maar heb het nu dus wel gelezen.
Op http://nl.wikipedia.org/wiki/Vrijgezel lees ik dat je een oorzaak bent van de woningschaarste[#metZout]. 😛
Een andere draai die ik kan geven aan: ‘Een dame als jij, vrijgezel?’, is dat het een compliment is.
Ik neem aan dat degene die het zegt in de veronderstelling is dat:
*men een relatie zou moeten hebben*
en blijkbaar het beeld heeft dat jij bijzonder goed in staat bent om een relatie te hebben(en te krijgen). Wat mij toch een compliment lijkt. Daarnaast impliceert het volgens mij ook: ‘je bent een mooie meid’.
Dat jij ervoor kiest om niet een relatie aan te gaan kan diegene niet bevatten. Maar is dat niet lekker zijn/haar-pakkie-an? Waarom zou jij je ergeren aan hun verwijt? En hoe zeker ben jij ervan dat er een verwijt gemaakt word?
Mensen voorzien andere mensen graag van hun `goede` adviezen. Tot zover geen probleem lijkt mij. Vervolgens proberen ze dat advies dan ook nog een invulling te geven in jouw leven. Dat invullen lijkt mij, tenzij er om gevraagd word, ongepast.
Ik snap wel wat erachter zit en erger mij er toch aan. Althans, dat deed ik toen ik dit schreef 7 jaar geleden 🙂
Nu ben erger ik me aan andere zaken 😀
Toch ben ik wel benieuwd – ondanks het feit dat de blog wat gedateerd is 🙂 – wat je met je reactie wilt duidelijk maken. Ik volg het punt niet helemaal.
Ik probeerde niet om iets duidelijk te maken.
Ik wilde in eerste instantie slecht meedelen dat ik iets anders tegenkwam dan dat ik had verwacht.
Maar ik zal een poging doen enige duidelijkheid te scheppen.
Na het lezen van het artikel kreeg ik de indruk dat je je ergerde. Dat je je ergerde aan het verwijt.
Dat verwijt werd misschien wel maar misschien ook niet gemaakt. Dat is volgens mij niet te zeggen. Het is namelijk een interpretatie van dat wat jij opvat.
(En dat wat jou gegeven word kan zelf ook weer als een verzameling aan interpretaties gezien worden.)
Waar het mij daarbij om gaat,
is dat het gaat om iets waar je zelf enigszins grip op zou kunnen hebben, namelijk:
jouw eigen interpretatie van dat wat je waarneemt.
Daarna geef ik aan dat ik mij concentreer op de zaken waar ik mee verder kan. In plaats van mijzelf bezig te houden met zaken waar ik op dat moment niets mee kan.
Kort gezegd; ik zou ze lekker laten praten.
En lekker door gaan met leven zoals je dat het beste lijkt.
Maar wat ik mij nu toch wel een beetje afvraag is:
Waaraan heb jij je toen geërgerd?
Maar wat is er mis met ergeren? Ergeren kan erg inspirerend zijn hoor. En eventuele boosheid kan een drijvende kracht zijn.
Ik erger mij eraan als mensen verwachtingen hebben waar ze niet over na hebben gedacht. Verwachtingen die ze hebben omdat “men” die verwachtingen heeft. Bij die leeftijd hoort dat, bij die sociale klasse hoort zus, bij dat soort muziek hoort zo etc etc. Boring 🙂
Overigens…of ik me nou erger of niet. Ik doe natuurlijk datgene waar ik voor kies. Oftewel: leef mijn leven en laat anderen voor wat ze zijn 🙂
In het kort mbt ergeren: ik heb een hekel aan andermans projecties. Nou ja hekel is misschien een sterk woord. Ik erger me er dus aan. Al vraag ik er met een weblog nog eens extra om 🙂
Laat m’n reply maar hangen, je bent er volgens mij al niet meer mee bezig… 😛
Nu ik hier toch om aandacht vraag;
op je about staat
“Verder heb ik een hele leuke baane en nog veel leuk”
dus kleine typo met “baane”, gok ik.
thanks, ik ga even kijken 🙂