Leven van studiefinanciering is a bitch. Hoewel 700 euro in ouderwetse guldens nog best een redelijk bedrag was, lukt het mij in dit eurotijdperk nog maar net om ervan rond te komen. Gelukkig zijn er af en toe meevallers zoals een weekje wereldomroep of een klusje voor Mavis magazine, maar dat geld moet ik over het algemeen inzetten om eerder opgedane tekorten aan te vullen. Echte zelfverwennerij zit er meestal gewoonweg niet in en sinds ik met deze opleiding ben begonnen heb ik al op veel zaken een ingrijpende bezuinigingsronde los moeten laten.
Toch is er één ding waarop ik weiger te bezuinigen, hoe beperkt de middelen ook zijn. Sterker nog, dit product is voor mij de maatstaf waaraan ik mijn welvaart afmeet. In mijn toilet heb ik er zelfs een pyramide van gebouwd zodat ik – terwijl ik mijn relax-moment beleef – mijn rijkdom kan aanschouwen. En hoewel ik het “merk” euroshopper bijzonder ben gaan waarderen, voldoet de ES-crêpe-papier versie absoluut niet. Nee, het papier dat de eer heeft mijn derrière te mogen verschonen moet zacht genoeg zijn voor puppies en het liefst aangeboden in gezinshoeveelheden van minimaal 24 rollen.
Ik kan me een moment herinneren, vorig jaar, toen het financieel niet erg lekker ging. Mijn ex had wat fijne kado-rekeningen achtergelaten en die moest ik in één keer betalen. Van Edet of Lotus dus geen sprake. Maar wat werd ik zenuwachtig van die 4 rollen die in zo’n AH-huismerk-pak zitten. (Ja Euroshopper ging me nog steeds te ver). Het eerste wat ik de maand daarop heb gekocht was een pak van maar liest 36 rollen superzacht toiletpapier. Zo zacht, dat je je gaat afvragen of er niet stiekem echte babyhuid in zit verwerkt. Wat een luxe!
Zo’n donkere huismerk-periode hoop ik nooit meer mee te maken. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan de gerustellende pyramide van pleepapier die mijn toilet siert. Wat ben ik rijk!
