Ik kan me betere tijden herinneren. Tijden waarin het geluid van kinderstemmen dezelfde getergde reactie opriep als nagels over een krijtbord. Tijden waarin ik met volle overtuiging betoogde dat een leven zonder kinderen één van de mooiste cadeau´s is dat een mens (m/v) zichzelf kan geven. Het was een tijd waarin vriendinnen die het lef hadden om te zwangeren steevast uit mijn sociale referentiekader verdwenen. En ik nog liever een klysma uitvoerde bij een geconstipeerde olifant, dan op kraambezoek ging bij deze en gene.
Het tikken van de klok heeft dat alles drastisch veranderd. De vertederde glimlach die ik vroeger exclusief reserveerde voor dierenkinderen verschijnt nu als door magie ook voor mensenkinderen. Wanneer ik naar mijn vriend kijk zie ik in hem steeds prominenter de en steeds exclusiever “aanstaande vader”.
De goede oude tijd is voorbij. De klok heeft gewonnen. Na een intensieve innerlijke strijd geef ík mij gewonnen. Een strijd die langer heeft geduurd dan nodig omdat mijn tegenstander dezelfde naam en uiterlijke kenmerken, maar vooral dezelfde koppigheid droeg als ik. Na de oorlog tegen mijn eigen leger, is het tijd om mijn nederlaag te erkennen en mij volledig en vol overgave te storten op de vertrutting die de-wil-om-te-baren met zich meebrengt.
Dit alles was niet makkelijk, maar langzamerhand heb ik mijn neo-identiteit leren dragen zonder schaamte (ach bijna dan). De crux van dit verhaal zit hem dan ook daar niet in. Ík ben door alle stadia heen gegaan en ben geëindigd bij acceptatie. De crux, beste lezer, is de aanstaande vaderfiguur. Die man waaraan mijn innerlijke klok, strijd en overgave volledig voorbij zijn gegaan. Hij weet met één zin al mijn lijden en inzet van tafel te vegen:”ik ben er nog niet klaar voor.”
Wanneer dan wel??? Gilt mijn klok in mijn or. Maar mijn lippen zijn empathischer: “Da’s ook niet erg. We kijken over 1 of 2 jaar wel.”
Nee nu! Gillen nu twee stemmen in koor. Als ik niet beter wist zou ik mijn eileiders verdenken.
“Ik ben er nog niet aan toe.”
Één zin, met alles erin. Gevoel, de toekomst, het verleden, de uitkomst. Wachten dus. Tot hij “eraan toe” is. Hebben mannen dan ook zo’n klok? Want anders ben ik bang dat zijn “eraan toe” zich pas manifesteert na mijn “niet meer mogelijk.” Wie wijst hem de kortste weg naar “eraan toe”?
Ik ben het maar hoor, niet stressen.
I’ve spent over 25 years working in content strategy and digital transformation, which means I’ve seen enough technology hype cycles to be skeptical and enough genuine innovation to stay curious.
Want to talk shop? Do get in touch!
Een heel moeilijk thema.
Dwingen kan niet en datzelfde geldt voor chanteren.
Maar als jij niets doet gebeurt er (waarschijnlijk) ook niets.
Tenminste zo was ik zelf.
Ik was er ook nooit klaar voor en uiteindelijk heeft mijn ex-vriendin (die iets ouder is dan ik) onze relatie om die reden verbroken.
Toen ik Lucy leerde kennen was Luchiano een half jaar oud. Toen hij 2.5 was kwam hij naar Curacao en dat is tot op heden het beste wat me is overkomen.
Bijna twee jaar geleden wilde Lucy een dochter.
Wederom was ik er niet klaar voor. Argumenten? Luchiano zit nu net op de lagere school, moeten we weer helemaal opnieuw beginnen. Hoe oud ben ik als de baby 16 is? Lucy zette door en wederom ben ik het achteraf helemaal met haar eens. Wel moet het ooit eens stoppen… 🙂
Wat ik zeggen wil is dat ‘er niet klaar voor zijn’ een excuus en ergens ook een angst is bij veel mannen. Een man van een jaar of 21 mag dit excuus gebruiken, maar als men de 30 is gepasseerd is de vrees aanwezig voor het van uitstel komt afstel scenario.
Ik wens jou en je vriend veel wijsheid en sterkte toe om tot een oplossing te komen en eigenlijk is er maar 1… 😉
P.S. Ergens vermoedde ik al zoiets, er is vast ook een link met je voorgaande post “The truth will set you free”.
Ik herken dit heel sterk in mijn omgeving. Ik kan je, als iets oudere vrouw ;-), maar 1 ding zeggen. Als ik had geweten, wat ik nu had geweten (oudere vrouw hee) dan was ik er veel eerder voor gegaan.
Moeder Natuur is niet altijd die vriendelijke zachtmoedige vrouw die je denkt. Ze kan keihard grote stokken steken in wielen die wensen zijn. If you know what I mean.
gewoon niet doen is dat ook een optie? Nu je eenmaal tevreden bent met wat je nu hebt?
Sterkte. Ik ben blij dat mijn eierstokken erg stil zijn en blijven. Heb ik wat dat betreft tenminste geen dilemma’s.
No panic Xav, de stap naar “er wel aan toe” kan een jaar, een maand maar ook een week duren. En zoiets forceer je niet, dus heb een beetje geduld met die vent van je 😉
Ik zie ‘m trouwens best als hele leuke vader voor me. Jammer dat hij dat zelf nog niet ziet 😉
Het punt is, dat mannen er toch altijd anders in staan dan vrouwen. Bij vrouwen speelt die biologische klok nou eenmaal een rol, terwijl het bij mannen niet met zo’n vaart loopt. Een man is geneigd het voor zich uit te schuiven of er helemaal vanaf te zien.
Dwingen kan niet. Er ernstig met hem over praten en hem vertellen hóe belangrijk het voor je is kan wél. Een man is er namelijk nooit aan toe, zelfs niet als je al zwanger bent. Tot ze dat gillende larfje vasthebben.
Kippie: Absoluut geen optie! Als die eierstokken beginnen te gillen is er maar één ding dat ze kan stoppen..en dat is een bevruchte eicel…..
Mijn vriend wilde wel een eerste, een tweede, geen derde. Maar hij zag wel in dat het voor mij wel heel belangrijk was. Ik heb hem niet voor het blok gezet, want zoiets moet je samen willen. Maar omwille van mij is hij er toch voor gegaan. En nou vind hij het fantastisch…
Mannen voelen de dingen anders dan vrouwen. Ik zou zeggen: praat er gewoon eens met hem over. Wat is zijn idee erover? Een vent zegt toch meestal iets heel anders dan wat hij denkt….
Vroeger interesseerden kinderen me nauwelijks, totdat mijn oudere broer een dochtertje kreeg. Een vreemd moment was dat, toen ik voor het eerst mijn nichtje zag. Zo’n wurm dat dan blijkbaar familie van je is, dat voelde ik ineens heel sterk.
Sindsdien observeer ik met veel plezier kinderen, maar heb nog steeds niet de behoefte er zelf te hebben. Oom zijn en lol hebben in de kinderen van vrienden vind ik een stuk handiger.
Maar ik kan me toch voorstellen dat als ik een relatie zou hebben met de vrouw van mijn leven, en die graag kinderen zou willen ik er ook voor zou gaan. Zeker weten doe ik het niet, maar denkbaar is het wel.
@ Jenni, zelfs dan, het is ongelovelijk bestaat er de mogelijkheid om het niet te doen
@ Kippie: Oh.. ongetwijfeld. Ik zou er alleen zelf niet aan moeten denken om zó mijn gevoel te moeten negeren. Maar goed.. that’s my opinion. Volgens mij blijft dat altijd knagen.
@Casa:
Nou mijn vriend wil dus wel kids, alleen heeft hij er nooit zo concreet bij stilgestaan wat dat dan betekent. Hij is 2 jaar jonger dan ik en daarbij ook nog eens man 🙂 Ik denk dat hij ook gewoon aan het idee moet wennen. En zich ook moet realiseren dat er nooit een echt goed moment is om kids te krijgen. Het komt nooit uit en je bent er nooit klaar voor, aangezien je voor je er 1 hebt, helemaal niet weet wat het betekent.
Het zorgt niet echt voor problemen tussen ons (nog), al kan ik me voorstellen dat dat op de langere termijn wel zou kunnen. Voorlopig is dat gelukkig niet zo. Ik zie ook wel aan hem dat hij het in ieder geval wel overweegt. He’s trying to let the idea grow on him. Ik ben van binnen misschien wel zo van: doe mij NU maar, maar in praktische zin hoeft het niet vandaag, maar kan ik nog best een jaartje wachten. Ik denk dat het wel goed komt. Heb soms alleen wat gduls-issues 🙂
@Tantieris: Dat is idd altijd een risico. Maar dat was in principe altijd zo. Ik zou het zelf niet uitstellen tot het laatste moment, maar ben 31…een jaartje kan er nog wel bij.
@Kippie: Ik ben dus niet tevreden, dat is het punt. Ik wil graag een kind. Wilde ik dat niet, dan was dat zeker de enige optie. Beetje vage opmerking. lees je wel echt?
Het komt vast goed. Mijn vriend moet dat soort ideeën ook altijd even laten groeien…. Maar ziehier.. bijna drie kinderen inmiddels 😀
de mythe van de moederliefde van elisabeth badinter
Ik heb zo veel bewondering voor moeders zonder kinderen … , het ligt vast aan mij
Dat zal inderdaad wel aan jou liggen. Een moeder zonder kind… wat moet ik me daarbij voorstellen? Hetzelfde als een broodje kroket zonder broodje?
http://www.hannekegroenteman.nl/archief/2004/08/27/liefde_voor_kind_verslavend_al
Samengevat: Dat het willen van kinderen eventueel een soort van hersenactiviteit is en soms tenminste als ik om mij heen kijk, zie ik wel is mensen waarvan ik denk had nou toch geen kinderen genomen.
Die vader- en moederliefde bedoel ik.
Dus mijn bewondering gaat dan uit naar mensen die ooit een keer een wijs besluit hebben genomen om gewoon is een keer geen kinderen persé te willen hebben, om daarmee je eigen bestaan nog eens te compenseren.
Maar goed dat is mijn bescheiden mening.
Vraag me af of er mensen zijn, die geen kinderen hebben genomen en het nu ook niet meer kunnen krijgen, blij zijn met hun besluit. Ik ken verhalen van en over kinderloze mannen/vrouwen en allemaal hebben ze er achteraf spijt van.
@kippie: wat wil je nou? Dat de hele mensheid voortaan van het ouderschap afziet? Lijkt het je niet beter als iedereen gewoon in vrijheid zijn eigen keuzes maakt?
@iris Wat ik maar probeer te zeggen is, dat kinderen krijgen geen must is voor een ongelovelijk heerlijk bestaan op deze aardbol. Natuurlijk behoud je je keuzevrijheid.
http://www.midasdekkers.nl/index.php?id=428, hij legt het wat beter uit.
@ilham meestal is dat tijdens een feestje of een gezellige bijeenkomst van “vrienden”, wanneer men zegt achteraf spijt te hebben. Wanneer men dan eindelijk weer verlost is van die bijeenkomst, dan spreek ik ze altijd en vinden ze het helemaal niet erg. Gek he. 😉
Maar kippie, wie zegt dan dat je bestaan niet leuk kan zijn zonder kids? Ik wil nu alleen een kid. Dus ga ik er eentje krijgen. Een betere reden is er namelijk niet.
Het schijnt een recht te zijn.
Zou je bloedeigen kind in staat tot genocide zijn…. ik vind dat die vraag eerst moet worden beantwoord, voordat we over gaan tot de bevruchting … 😉
Gesproken als een echte kip zonder kop.
Sorry hoor, maar wat een liederlijk gelul…. of ben ik gewoon een simpel mensch, die toegeeft aan haar behoefte een kind te krijgen, zonder daar nietszeggende, hoogdravende theorieen aan te hangen?
@Jenni misschien ben je wel een simpel mens, maar dat komt je uiteindelijk ten goede denk ik, ik houd van de eenvoud van de mens.
En daarbij de theorie is niet hoogdravend en ook niet nietszeggend.
Verder ben ik het helemaal met je eens.
Verder wens ik natuurlijk voor iedere ei- en zaadcel … die eventueel een weblog gaat beginnen, het beste toe.
@arucamba tok tok
Maar Jenni, j ekan wel zien dat je moeder bent: je hebt echt eindeloos geduld met Kippie 🙂
@ Xaf: Dat is waar.. met dien verstande dat ik de onzin die mijn kinderen uitkraam doorgaans niet afdoe met “liederlijk gelul” 😀