Bloody Hell

Eens in de maand word ik op wrede wijze herinnerd aan het feit dat ik een vrouw ben. Vijf dagen lang keert mijn lichaam zich tegen mij en heb ik behalve veel pijn ook last van een aantal hormonale symptomen. Dit lijkt misschien een afgezaagd en uitgekauwd onderwerp, maar het gevoel en de pijn dienen zich elke maand weer fris en fruitig aan, dus cliché zal het nooit worden.

Maar goed, hormonaal dus. Dat uit zich bij mij voornamelijk door een kleine depressie in combinatie met een groot tekort aan humor en zelfrelativering . Kleinigheden worden opgeblazen tot gigantische kwesties en zelfs complimenten zien er door de hormonale bril verdacht uit. Tel daarbij op dat de buikstreek en de onderrug stralen van de pijn en je hebt de ingrediënten voor een explosie teweeggebracht door zwaar dynamiet.


Mannen begrijpen hier weinig van. Zij verkeren in de illusie dat het feit dat het een maandelijks terugkerend fenomeen is, betekent dat een vrouw went aan de pijn ( en andere verschijnselen). Een ernstige denkfout die ze overigens duur kan komen te staan (en terecht).
Het zijn trouwens niet alleen mannen die deze fout maken. Ook vrouwen die zelf weinig last hebben maken zich hier schuldig aan. Zij hebben de neiging om hun eigen gelukkige omstandigheden op anderen te projecteren en zich samen met de mannen te verwonderen over de kleinzieligheid van hun minder gelukkige seksegenoten.

Dat is nog eens een typisch vrouwenkwaaltje, dat gebrek aan solidariteit. Een belangrijke oorzaak voor het gebrek aan emancipatie in Nederland. Maar 50% van de vrouwen werkt buitenshuis, niet echt een heel goede score dus. Is dat nou waar de Dolle Mina’s hun BH’s voor hebben verbrand? Loopt daarvoor nu een hele generatie vrouwen rond met hangborsten?
Mannen hebben het nog altijd makkelijker als het gaat om het hebben van een gezin �n een carri�re, maar de oorzaak ligt niet alleen bij hen, maar ook zeker bij ons zelf. Zolang vrouwen zich laten verdelen, zullen zij niet alleen niet heersen, maar absoluut geen gelijke kansen of behandeling krijgen. En wat laten we ons verdelen dames. In mijn werk heb ik relatief weinig last gehad van valse mannen, maar des te meer van vrouwen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Denk daar maar eens over na! Ik ga intussen een warme kruik pakken: vrouw zijn is niet makkelijk hoor.

Share with your friends









Submit

Ik ben het maar hoor, niet stressen.

6 comments

  1. 🙂
    Ik ben gezegend met een partner die een moeder had die er veel meer last van had dan ik. Hij is dus nog steeds blij met mij en neemt mijn moods voor lief 🙂
    En wat betreft gelijke kansen (rechten hebben we toch?): waarom toch dioe oneindige struijd om gelijk te zijn? We zijn het simpelweg niet. Generaliserend; wij hebben 1x per maand vette pech, zij hebben een chronisch gebrek aan empatisch vermogen. Daarmee dealen ipv dit bestrijden maakt onze kansen gelijk, als we daarvoor kiezen.

  2. @Crisi: Dat we niet hetzelfde zijn is een feit. En er zijn dan ook sommige dingen waarin je moet accepteren dat er verschil is. Doe je dat niet, dan vecht je tegen de natuur van het beestje (m/v). Maar er zijn ongelijkheden die niet door de natuur, maar door de mens zijn bedacht (de man). Die bestrijd ik met veel plezier en tomeloze energie 🙂

    @Jenni: Je weet mijn enthousiasme wel te temperen hoor 🙂

    @Iglo: Ik denk dat zelfs Halsema dit begrijpt 🙂

  3. Ik zou willen dat het niet zou bestaan zou die maandelijkse periode voor ons mannen ook aangenamer maken..

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Share with your friends









Submit