Over 40 jaar ook nog?

Relaties zijn moeilijke dingen. Leuke dingen ook, maar ook gewoon moeilijk. Je hebt toch 2 (soms meer trouwens bedenk ik net) individuen die er samen dan iets moois van moeten weten te maken. Zelfs mijn zusje en ik – opgevoed door dezelfde ouders, in dezelfde steden en landen en met dezelfde familie in hetzelfde huis – lijken voor geen meter op elkaar. Zelf mijn zusje en ik kunnen het soms niet met elkaar vinden. Moet je nagaan hoe problematisch het kan zijn als je dan een partner vindt. Niet eens uit hetzelfde land soms, niet eens uit dezelfde stad vaker, meestal niet uit hetzelfde huis en zo goed als nooit uit dezelfde ouders. En maak je dan vooral niet druk over de grote verschillen. Daar vind je wel een oplossing voor of nog simpeler, zijn ze té groot, dan begin je er niet eens aan.

Nee, nee, het zijn de kleine verschillen. Hij is een ochtendmens, jij bent een avondmens. Jij doet de afwas na het eten, hij doet het de dag erna net voor je gaat koken. Hij flost, jij gebruikt een tandenstoker. Hij stemt D’66, jij GroenLinks. Hij schreeuwt als hij boos is, jij gooit iets kapot (wel iets van jezelf dan he). Zaken waar je niet perse elke dag tegenaan loopt, maar de zaken die als je niet uitkijkt een vervroegd einde van een basaal leuk samenzijn kunnen betekenen.

Ik begrijp ook sinds kort hoe het kan dat mensen net wanneer ze besluiten te trouwen, opeens bedenken dat ze uit elkaar willen. Op zich heb ik geen speciaal gevoel bij trouwen. Ik plan niet al sinds mijn 6e die ene dag. Ik verkleedde me nooit als bruidsprinses. En ik had er nooit echt goed over nagedacht over hoe dat huwelijk er dan uit moest zien. Nu ik zelf aan het trouwen ga slaan, blijkt het toch meer te betekenen dan een formaliteit.

Niet echt natuurlijk, dat snap ik ook wel. Maar terwijl je bezig bent het een en ander te regelen, krijgt alles opeens een veel zwaardere lading. Toen hij eerst de dop niet op de tandpasta draaide, dacht je nog…ach. Misschien zei je er eens wat van, maar echt erg was het allemaal niet. Maar wanneer je gaat trouwen, denk je achter alles wat hij doet: leuk, maar over 40 jaar ook nog? 40 jaar lang de dop op de tandpasta draaien? Zelf bij de leuke dingen gaat dat stemmetje piepen: ontbijt op bed, gaaf! Maar over 40 jaar ook nog?

Toch overheerst vooralsnog vooral het idee dat het over 40 jaar (we gaan ons best doen), wel heel erg gezellig is met z’n tweetjes. We kennen elkaar al goed, maar dan door en door. Nog meer dan nu lachen we samen om grapjes die alleen wij begrijpen en waarbij anderen ons raar aankijken. Één blik is voldoende waar je aan ieder ander uit ten treure moet uitleggen. Lekker tegen elkaar aan, vertrouwen, gezelligheid een toekomst (wat die ook moge brengen). Ondanks het stemmetje dat op de meest vervelende momenten er doorheen roept “ook over 40 jaar nog?”, ben ik er nog steeds enthousiast over.

Of dat over 40 jaar nog steeds zo is, ja dat weet ik dus niet. Maar ja, misschien moet ik me daar maar niet meer zo druk over maken.