Ik.Ben.Laaiend. Ja, echt eindeloos boos. En bah bah bah.
Hoe het begon…..
“Zullen we vanavond langskomen voor je verjaardag en dan gezellig een hapje eten.” Mijn schoonouders zijn schatten van mensen. Elk jaar komen ze netjes langs voor mijn verjaardag en krijg ik ook nog eens een mooi cadeau. Hoewel ik natuurlijk 12 juli jarig was, was dat ook het moment dat de moeder van mijn schoonvader overleed (zo om en nabij), dit jaar waren ze dus wat later.
We besloten te gaan eten bij Gauchos in Utrecht. De aanwezigheid van een lekker koel terras beneden aan de gracht maakte de keuze eindeloos gemakkelijk. Dat we 20 minuten moesten wachten voordat we een plek kregen op dat terras namen we op de koop toe: op de eerste echte zomerdag van 2012 eisen stellen is zoooo 2007.
Laat me je iets vertellen over Utreg (en veel andere grote steden), ter verduidelijking van de rest van het verhaal. De meeste restaurants in centrum Utrecht hebben een kat, een restaurantkat als het ware. Meestal een licht sjagerijnig dier dat door jan én alleman wordt aangehaald en de aandacht soms wat zat is. Dat is overigens niet omdat de Utrechtse restaurants allemaal van kattenvrouwtjes (m/v) zijn. Nee nee, dat komt omdat leven en werken in de stad áltijd samen gaat met muizen (als je pech hebt ratten ook). De katten zijn dus noodzakelijk en zorgen ervoor dat jij in je eten niet al teveel keutels vindt. Jawel, ik heb het niet bedacht…het is gewoon zo.
Ook Gauchos Utrecht bleek te zijn van voorzien van een huiskat. Terwijl we eindeloos lang op onze porties zaten te wachten (op de scheve en wiebelende stoelen die horen bij een etentje aan de gracht) kwam een van de obers namelijk met het zielige dier voorbij gewandeld.
En daar heb je de reden van mijn boosheid.
Deze kneus had de volwassen Gauchos-kat (van niet geringe afmetingen wil ik nog benadrukken) namelijk keistrak in zijn nekvel vast en alleen ook daar. Het volledige gewicht van de zwart/witte muizenjager werd door de – achterlijke – ober met harde hand aan dat ene velletje nek gedragen. Idioot. Dat doet pijn gladiool. Nekveldragen is voor freaking kittens en niet voor volwassen kattenbeesten. Heel even schoten de cijfers 1-1-4 door mijn hoofd, maar ja….zo’n mafketel ben ik dan ook weer niet.
“Pardon mevrouw,” wenkte ik een minuut of 10 vergeefs wachten op de nekvelgrijper later, “ik wil u graag wat vragen…nou ja zeggen eigenlijk. Een volwassen kat in zijn nekvel grijpen is echt een héél slecht plan en nogal onaangenaam (om het zacht uit te drukken) voor de kat in kwestie. In het beste geval is het pijnlijk, in het slechtste geval schadelijk.” De studente-die-ook-serveerde keek me verstoord aan: “Ja..uhm..nou ja… uhm…maar de kat is heel erg agressief hoor, dus we moeten wel.” Dat de uitdrukking op mijn gezicht haar aan het stotteren maakte stemde me an sich tevreden, maar dat maakte het nekvelgrijpen natuurlijk niet goed: “Je zou de kat ook naar het asiel kunnen brengen zodat hij een baas kan krijgen die wel tijd voor en geduld met hem heeft.” Opperde ik met ingehouden woede. “Uhm ja…ja….uhm…nou, ik zal het doorgeven.”
Stom wicht. Stomme Gauchos. Stom veel te duur vlees en dure porties gemaakt voor oempa loempa’s, maar vooral stomme nekvelgrijpende kattenmishandelaars.
Misschien heb je nu de neiging om te denken: “Ach, daar heb je dat kattenkind (van 37) weer…da’s een soort Lenie ‘t Hart van katten. Nou, dat ben ik mooi niet. Maar jij was daar dan ook niet. En jij zag niet hoe die kat werd beetgegrepen en meegesleurd. Ik wel. En ik ben echt bijzonder verbolgen erover kan ik je vertellen. Niet alleen zag het er onaangenaam uit, maar het is algemeen bekend dat het voor volwassen katten onaangenaam en potentieel schadelijk is.
Lastige kinderen stomp je (hoe graag je ook wil) ook niet wanneer ze vervelend zijn. Een pedagogische tik en dat soort spul is prima. Maar iemand (mens of dier) die van jou afhankelijk is hoor je met zorg te behandelen…hoe stom ze ook zijn of doen. Dat geldt voor kinderen, dat geldt voor mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen én dat geldt voor dieren.
Gauchos kan van mij tieten krijgen. En dan niet van die mooie pronte borstjes he, maar van die tieten die tot op je knieën hangen. Geen idee wat ik nou moet doen behalve ze hangtieten toewensen, maar misschien heb jij een suggestie? Ik hoor het graag. Misschien ontplof ik dan wat minder of in elk geval minder hard.
Het enige wat ik nu zelf kan bedenken is erover schrijven en mijn niet geringe online netwerk ermee doodspammen. Sorry daarvoor alvast. Je moet het me maar vergeven. Ik vond het echt heel niet oké! Wie weet helpt het iets…voor deze muizenvanger. Dus geef het door. You know, omdat het een kleine moeite is.
Ik ben het maar hoor, niet stressen.
I’ve spent over 25 years working in content strategy and digital transformation, which means I’ve seen enough technology hype cycles to be skeptical and enough genuine innovation to stay curious.
Want to talk shop? Do get in touch!
Niks geen kattenvrouwtje, alleen kattenmoeders mogen hun kattenkinderen bij hun nekvel optillen. De enige situatie die ik kan bedenken waarin het gerechtvaardigd is om als mens een (al dan niet volwassen) kat bij zijn/haar nekvel op te tillen, is als je het beest met gillende spoed voor een aanstormende auto vandaan wilt trekken. Dan grijp je waar je grijpen kan. Heb ik in 36 jaar ronddabberen en 26 jaar katten-om-me-heen nog nooit meegemaakt overigens.
Ik zou sowieso een klacht indienen bij het management, want dit moet stoppen. Ik weet niet of het een franchise is of dat ze een hoofdkantoor hebben? Bedrijven worden nogal nerveus van de mogelijkheid (potentiële) klanten mis te lopen, dus dat is altijd een goed pressiemiddel. ‘t Is dat ik hardcore vegetariër-op-de-rand-van-vegan ben en er dus niets te zoeken heb, anders zou ik ze actief boycotten.
“De kat is heel agressief hoor”: goh, hoe zou dát nou komen. Ik heb werkelijk géén idee. :-S Dat soort mensen verdient een rotschop. Een hele harde.
Ja ik werd er ook echt trillend-boos van. Ik vind die restaurant-katten altijd al licht zielig. Ze worden steeds maar aangehaald, allerlei onaangepaste kinderen proberen te staarttrekken en meppen en het personeel is vaak geen haar beter. Om dat beest dat zo achterlijk aan een velletje op te tillen en mee te sleuren is echt fucking idiotic. Ga morgen eens even kijken hoe het zit met die toko en waar ik een klacht in kan dienen.
Dit is voor het állereerst dat ik dit hoor.
Vraag ik me toch af, waarom dierenartsen en mensen van de Dierenambulance dit nog altijd doen. Toch waarschijnlijk, omdat katten zich zo’n beetje 360 graden kunnen draaien, en dan joú grijpen.
Ik ben er natuurlijk niet bij geweest, en aan je verhaal te horen gingen ze niet zachtzinnig met het beestje om.
Je kan ze wel bij hun nekvel grijpen, maar niet voleldig optillen. Wil je dat toch doen, dan moet je ze ondersteunen bij hun poten oid. Ze zijn daar gewoon te zwaar voor. Vanaf ong. 1 kilo moet je dat al niet meer doen. En nee, ze waren niet erg aangenaam ermee. Je had dat beest moeten zien. Het was echt niet oké!
Wanneer je een kat in zijn nekvel grijpt (dus niet optilt) wordt hij rustig (beweegt bijna niet meer als je het stevig doet). Dat doe je dan ook alleen als het moet, maar nogmaals…optillen alleen aan zijn nek(vel) > áltijd een slecht plan.
Helemaal mee eens!
Ja, oké, dan begrijp ik het; dierenartsen etc. doen dat wél.
Een grote kat moet je inderdaad niet alleen in zijn nekvel oppakken. Je moet hem ook ondersteunen met je andere hand. De greep in zijn nekvel verlamt hem in zijn bewegingen. Maar als een kat echt ondraaglijke pijn wordt aan gedaan dan kun je rekenen op een flinke uithaal. Ook al is ie nog zo lief. Katten zijn geen watjes. Ook al behandel je ze slecht, ze doen het ermee, zolang je ze maar op zijn minst te eten geeft. Dezelfde kat zal in zijn behoefte naar affectie (en eten) 10 minuten later dezelfde ober weer kopjes geven, omdat ie weet dat hem dat één van beide oplevert. Het zijn overlevers pur sang. Jullie medeleven hebben ze niet nodig. Wel een omgeving die ze in kattentermen genoeg liefde biedt. Anders zoeken ze hun heil wel elders.
ik zie dat je aan het tafeltje naast me zat 🙂
gayyyyyy