Vandaag kreeg ik een brief. Het was een echte, van papier en met de hand geschreven. En hoewel ik nog een hele stapel andere post had, viel de brief vreselijk op tussen alle post van instanties en bedrijven. Zo erg zelfs, dat ik alle andere post liet liggen en alleen de brief ertussenuit trok.
Luchtpost
Er was een tijd dat ik veel vaker brieven kreeg. Toen ik in het ene land woonde en mijn moeder in het andere, bracht de postbode wekelijks een blauwe envelop. Niet zo eentje van die dienst waar je geld inlevert voor goede straatverlichting, maar zo’n lichtblauwe envelop speciaal bestemd voor luchtpost.
Haar stem
Elke week wachtte ik vol smart op de postbode, rende ik met de brief van mijn moeder naar binnen om daar de envelop open te maken met het gereedschap dat daar speciaal voor bedacht was. De avonturen van mijn moeder, beschreven op dat dunne luchtpostbriefpapier. Van dat papier dat de geur overnam van de schrijver. Voordat ik haar woorden las, hield ik de brief even tegen mijn neus, alsof ze even heel dichtbij was. In mijn hoofd hoorde ik tijdens het lezen haar stem, nog makkelijker voor de geest te halen door haar handschrift.
Een aanzoek
Er waren ook andere brieven. Zoals mijn eerste liefdesbrief, die ik kreeg na het laatste uur op school, toen ik 12 was. Van een jongen die ik nog nooit had zien staan, maar die een brief had geschreven met mijn naam erop, waarin hij vertelde hoe mooi hij me vond en of ik zijn vriendin wilde zijn. Dat wilde ik helemaal niet. Maar die brief heb ik bewaard.
Het kistje
Of de brieven van mijn oma, die in 2005 overleed, met dat exacte handschrift, dat alleen mensen geboren in de jaren ’20 nog hebben. Precies op de regeltjes geschreven en met krullen op de meest prachtige plaatsen. Ook die brieven hebben een plekje in mijn bewaarkist.
Emoties
Tegenwoordig heb ik die kist niet echt meer nodig. De post die ik krijg heeft een adresvenster waar mijn naam in keurige tikletters te lezen valt. Mijn inbox is mijn nieuwe bewaardoos voor emoties die aan kracht verliezen door het getypte woord. En hoewel al die techniek en al die mogelijkheden prachtig zijn, mis ik soms dat handgeschreven woord. En nu sta ik hier met een brief in mijn hand. De inhoud is emotioneel. Het is van iemand om wie ik heel veel geef, maar die al een tijd niet meer in mijn leven is. Familie, ruzies, ze horen bij elkaar. Letter voor letter lees ik de brief, de ruzie bijna vergeten, door de kracht van de pen. Geraakt door de emotie die zichtbaar wordt in de stand van de lijnen. Ik neem me voor om vaker pen en papier te pakken en belangrijke boodschappen niet langer aan de computer en de digitale cloud toe te vertrouwen. De brief vouw ik weer op en berg ik goed weg tussen het stof en de andere oude paperassen. Soms mis ik vroeger.
