Het is zo’n beetje het einde van het jaar en zoals iedereen weet is het dan tijd voor een terugblik. Mijn terugblik gaat over mijn gezondheid. Naast een terugblik is het deels een bekentenis denk ik. Want echt heel graag praat ik er niet over.

Het was 2007 en ik werkte voor een kleinere bank met een zachte G. We zaten middenin een heel zwaar en spannend project. Het project duurde 8 maanden en ik had de slechtste positie die je binnen een project kon hebben. Omdat ik wel wat wist van content en content management, kreeg ik steeds meer verantwoordelijkheid op dat punt binnen het project. Zonder dat ik het echt goed doorhad managede ik opeens twee projecten en stuurde ik bakken mensen aan. Daar had ik niet echt om gevraagd, maar omdat niemand verantwoordelijkheid wilde nemen voor de content van de site en ik het niet kon verdragen dat het resultaat dan but zou zijn, nam ik het toch maar op me.

Dat was op zich leuk. Wat lastig was aan mijn positie is dat ik geen enkele formele rol had in het project. Ik was geen projectleider, maar coördinator en zat niet aan tafel bij de opdrachtgever, had niet de juiste contacten met de stakeholders etc. etc. Wel veel verantwoordelijkheid dus, weinig zeggenschap. Genaaid.

Ik weet nog goed dat mijn toenmalige manager – ook opdrachtgever, ook al zo slim – op een gegeven moment in een bila aan mij vroeg: “kun je ook weer gaan schrijven?” Want officieel was ik op dat moment webredacteur. Ik raakte compleet in paniek (gay dat ik ben). Want hoewel ik dat tijdens het gesprek nog niet wist, zat ik mezelf gewoon gek te maken. Redelijk overstuur ging ik naar huis (ik zei al dat ik gay was), waar de man des huizes mij kalmeerde en aanraadde om op te schrijven wat ik allemaal deed en hoeveel uren ik maakte.

Het bleek 80 uur te zijn. 80 uur per week. WTF? En of ik dan nog wat meer wilde doen.

Toen ik het lijstje tegen mijn leidinggevende aanhield, snapte zij zelf ook wel dat meer er niet inzat. Die 80 uur waren wel genoeg….

Ik heb het bijna een jaar volgehouden. Vraag me niet hoe trouwens. Maar het lukte me. Ik ging niet op vakantie. Ik kwam eerder terug van mijn huwelijksreis. Ik meldde me alleen ziek als ik echt niet meer kon opstaan. En ik zette door.

Dom trouwens van mij. Naïef wicht dat ik was. Op een dag – zo rond maand 6 – zat ik in de kantine te praten met collega’s toen opeens het geluid wegviel en ik niks meer zag. Ik schrok me DOOD. Ik dacht ook oprecht een halve minuut lang dat ik doodging. In mijn hoofd totale paniek en spijt…spijt dat ik niet van iedereen waar ik van hield afscheid had genomen. Achteraf natuurlijk overdreven dramatisch, maar op het moment dat het gebeurde totaal niet.

Uiteraard ging ik daarop met spoed naar de huisarts: “Stress…” was zijn diagnose. “Gek…” was mijn diagnose van hem.

Toen begonnen de duizelingen en de hyperventilatie, het gevoel dat ik flauw ging vallen en het idee dat ik moest kosten. Ik ramde me er doorheen. Kon soms niet eens een hele straat uitlopen zonder mijn nagels in mijn eigen hand te zetten en mezelf de hele weg toe te spreken. Maar ik weigerde eraan toe te geven.

Vier jaar duurde dat allemaal. Vier jaar lang vocht ik met mezelf, mijn lijf, mijn hoofd. Geen dag ging voorbij zonder dat ik me vreselijk ellendig voelde. Na een praatje bij een congres of een wanneer ik thuis kwam van kantoor, viel ik uitgeput in mijn bed. Maar zoals ik zei: ik weigerde eraan toe te geven. Ik ging gewoon nog borrelen met collega’s, al voelde ik me soms zo duizelig dat een borrel helemaal niet nodig was. Ik bleef keihard werken, al voelde ik me soms zo ellendig dat ik niet wist hoe ik een uur, laat staan een dag door zou komen.

Op kantoor probeerde ik er met mijn leidinggevenden (ik had er 4 in 4 jaar) over te praten, maar die hadden weinig tot geen interesse. Zelf ben ik niet zo goed in ziek zijn en al helemaal niet zo goed in me ziek melden. Dat was voor hen ook wel duidelijk, maar er werd alleen maar meer druk op me gelegd en alleen maar meer gekeken hoe ver ik geduwd kon worden. Jawel, ik liet het toe…maar toch.

In 2011 startte ik mijn eigen bedrijf. niet uit kracht – toen nog – maar omdat ik weigerde me ziek te melden en hoopte dat ik door het hebben van een eigen bedrijf zo flexibel zou zijn in mijn tijd, dat ik kon herstellen. En dat door het gebrek aan office politics, maar ook mijn eigen gevoel voor verantwoordelijkheid voor anderen (want inmiddels was ik wel leidinggevende geworden) ik wat rust voor mezelf kon nemen.

Wat een onzin natuurlijk he, dat had jij me ook wel kunnen vertellen, maar ja – dat deed je niet 🙂

Eind 2011 ging ik op vakantie. Voor het eerst in 5 jaar. Dat kleine feitje realiseerde ik me pas achteraf. Ik ging op vakantie – een cruise – en werd ongelooflijk ziek: voedselvergiftiging. Drie dagen lang deed ik wat ik jarenlang niet had gedaan: rusten.

Terug van vakantie waren een tijd lang al mijn klachten weg. Alles. Ik was niet meer duizelig. Ik was niet meer misselijk. Ik had geen buikpijn. Ik was niet steeds doodmoe, maar toch hyperactief. Ik voelde me goed.

Há!

2012 was voor mij het jaar waarin ik voor het eerst weer hoop had. Dat ik beter kon worden. Want in de jaren dat ik ziek was, had ik dat niet meer geloofd. Ik had me erbij neergelegd dat ik me gewoon voor altijd zo zou voelen. En dat er niks was wat ik eraan kon doen. En dat was niet waar.

In 2012 werd een gewicht van mijn schouders getild. Ik leerde dat een mens soms rust nodig heeft (soms maar hoor, niet te vaak). Ik leerde dat ook genieten met mate moet  (soms maar hoor, niet te vaak). Ik leerde dat ik soms ook op leuke dingen “nee” moet zeggen en dat ik niet alles, altijd kan doen (maar wel veel trouwens) en ik leerde dat je lijf heel soms iets tegen je probeert te zeggen en dat je een sukkel bent als je niet luistert.

Ik word er zelf bang van, maar volgens mij werd ik in 2012 lichtelijk volwassen. Niet echt natuurlijk, maar een pietsie. En een gezond volwassen. Met een lijf dat soms nog wat rust nodig heeft, maar over het algemeen z’n groove weer heeft gevonden.

Als je altijd een gezond lijf hebt gehad, dat doet wat je wilt, heb je geen idee hoe het is om een lijf te hebben dat niet mee wil werken. Dan weet je niet hoe donker het is in dat plekje in je hoofd dat niet gelooft dat het ooit nog goed komt. Maar het is voorbij. Ik ben weer terug. Ik ben weer mezelf. En dat is best verontrustend hoor. Want ondanks mijn gebrek aan energie in de afgelopen 4 jaar was ik best een druk mens, 2013 wordt nog een gekkenhuis…maar op een goede manier dan he…met balans en alles. En nee, ik zweef niet weg, mijn beide poten staan stevig op de grond. Maar ik ben zo blij. Zo blij dat ik wel kan huppelen. Maar eerst even bijkomen op de bank. Morgenavond moet er weer gefeest worden!

Oh en mijn bedrijf heb ik nu wel uit kracht. Omdat het leuk is en het absolute einde om samen te werken met mensen die gepassioneerd zijn over het internet. In 2013 ga ik eindelijk weer trainingen en workshops organiseren enne nu je toch leest: zoek je webexperts, die hebben wij! I’m back baby and it’s going to be beautiful!