Ik heb me altijd afgevraagd wat voor type mens het is dat zich bezighoudt met het seks- en liefdesleven van een ander. En niet alleen uit oprechte interesse – wat ik an sich ook best gek vind – maar om dat seksleven dan vervolgens te veroordelen. 

Hoe weinig moet je te doen hebben om je geroepen te voelen om te strijden tegen het homohuwelijk? Really, dat je ertegen bent, dat kan – al is dat naar mijn mening ook redelijk raar – maar dat je actief gaat proberen om het tegen te gaan, dat vind ik oprecht gek.

En het religie-excuus blijf ik een slechte vinden. In de bijbel (Koran etc.) staan allerlei nare dingen over homo’s, dat is duidelijk. Maar ja, is god niet almachtig ofzo? Is dat niet wat hem als opperwezen onderscheidt van ons, de mensenmieren? Als het homohuwelijk hem niet aanstaat, dan doet hij toch gewoon een plaag of wat overstromingen of nog wat nieuws in zijn eindeloze arsenaal aan mensenstrafferij? Daar heeft hij toch helemaal geen contra-tolerante mensjes voor nodig. Laat dat nou bij uitstek iets zijn waar hij – volgens de bijbel – bewezen goed in is.

Echt, als je zoveel energie gaat gebruiken om ergens tegen te zijn, wees dan tegen honger of tegen mishandeling, tegen onderdrukking of tegen SBS 6, tegen vrouwenhandel of tegen armoede. Tegen een relatie zijn tussen volwassen mensen die van elkaar houden is net zo’n nutteloze hobby als lege blikjes sparen. Alleen is dit ook nog eens kwalijk. En hoewel de god van de bijbel best een eikel kan zijn, ben ik bang dat ook hij – als ik jezus, dat buitenechtelijke kind van ‘m – mag geloven niet zo van dat soort veroordelende kwalijkheid – althans, niet als mensen het doen.

Ik snap er echt niks van. Get with the program. Mensen zijn er in alle soorten, maten, kleuren en karakters, maar één ding hebben we allemaal gemeen: we hebben het recht om te zijn en lief te hebben. En hoewel ik van liefhebben altijd een beetje jeuk krijg (< open doel hier) – is het wel waar!