Terwijl ik luister naar Michael Jackson denk ik na over de staat van de wereld. Over de economische onzin die we tot meest belangrijke realiteit hebben gemaakt. Over regels en hun uitvoerders en het gebrek aan de menselijke maat. Aan ziekte en honger en pijn en lijden, veel lijden.
Terwijl ik een sigaret opsteek rollen de tranen over mijn wangen. De tranen die niemand helpen, die niks beter maken en nergens mooier. Maar ze laten zich niet stoppen. Ik veeg ze af met mijn mouw en schaam me, schaam me voor mijn immobiliteit, mijn gebrek aan beweging, mijn onkunde in het veranderen van de wereld naar iets waar ik tevreden van kan glimlachen.
Ik voel me misselijk, fysiek misselijk – omdat het voelt alsof er niks is wat ik kan doen, niks is dat telt. Lijden was, lijden is en lijden zal altijd zijn. Moet ik het daarom maar laten. Moet ik het laten gaan omdat dat makkelijk is? Moet ik het accepteren en mijn alledag zo inrichten dat ik voldoe aan de regels die voor mij bedacht zijn. Gecombineerd met de regels die ik zelf bedacht heb. Regels met als doel orde. Ultieme orde. Niet verstoord door de onbalans die de wereld tekent.
Soms weet ik het niet. Soms denk ik dat ik te weinig beweeg. Soms ben ik bang dat we allemaal wel eens zo zitten als ik. Tranen in de ogen, een onbestemd gevoel van inertie het vermoeden dat het anders kan, maar met het gewicht van de wereld zo zwaar drukkend op onze schouders dat we niets anders kunnen dan….leven.
Echt tijd voor dat terrasje, dus 🙂
Mijn ervaring – ik weet niet of dat ook voor jou werkt – is dat je die machteloosheid het beste kunt bestrijden door gewoon wat te gaan doen. Aan de wereld.
Of dat nou is door actie te voeren, vrijwilligerswerk te doen of verpleegster te worden.
Als je doet wat je kan, geeft dat veel voldoening. Soms omdat je werk effect heeft, dat is supergaaf. Maar ook als het niet meteen lukt om alles eens even, *poem!* beter te maken.
Je doet immers wat je kan, en wat je niet kan, dat kan je nou eenmaal niet. Het weer kun je ook niet veranderen, dat is niet zo heel erg.
Maar waar ik zelf wel echt miserabel van word, is op mijn comfortabele bank passief naar het nieuws kijken. Met het vage gevoel dat ik eigenlijk iets zou moeten doen, zonder dat te doen. Omdat ik even niet weet hoe, of omdat ik even vergeten ben hoe makkelijk het is om een initiatief te starten, of omdat ik bang ben daar klanten mee te verliezen, of een andere slechte smoes. Dan voel ik me diep ellendig, machteloos, waardeloos.
Het stomste spreekwoord wat we hebben is: Verbeter de wereld, begin bij jezelf.
Gevaarlijke onzin! Het moet zijn: verbeter de wereld én jezelf.
Strijd, dat is leven, of het nu voor het goede of tegen het kwade is, en er zit enorm veel vreugde in.
Nou kun je natuurlijk ook depressies voorkomen door gewoon niet naar Michael Jackson te luisteren 😉