Natuurlijk was het heel dom. Achteraf is dat duidelijk. Achteraf is het altijd, allemaal duidelijk. Het was dom en naïef en belachelijk. Allemaal tegelijkertijd. En toch deed ik het. En jarenlang vond ik het dan ook mijn eigen domme schuld. En schaamde ik me. Niet voor wat er was gebeurd, maar omdat ik zo dom was.

22 moet ik zijn geweest. Het was al even uit met mijn – nogal gewelddadige- ex. Na meer dan 4 jaar ellende waarmee ik je niet zal vervelen, was ik eindelijk bij hem weggegaan. Ik woonde weer in Utrecht (met hem eerder in Den Haag) en had inmiddels ook al een paar maanden een nieuwe en hele leuke vriend.   Lees verder

Ik groeide op boven een boekenwinkel. Een antiquariaat vol avonturen, verstopt in kaften die vol beloften zaten. Een paradijs voor een kind. Een paradijs voor een volwassene. De winkel heb ik nooit uit kunnen lezen, daarvoor was de toestroom van nieuwe oude boeken, te groot. Maar de sprookjes verslond ik. Want de sprookjes leerden mij hoe de wereld moest zijn. En dat ben ik nooit vergeten.

Kun jij je de lessen nog herinneren die je ouders je leerden toen je klein was?

Niet liegen, wees rechtvaardig, niet stelen, wees lief voor anderen, deel met anderen. Het waren dezelfde lessen die sprookjes ons leerden. Dat nobelheid werd beloond en dat het moeilijk – maar belangrijk – was om de juiste keuzes te maken. Dat de zwerver die je een gulden gaf, best eens een koning kon zijn en dat als je altijd eerlijk was, de blauwe fee je een echte jongen zou maken.

Lessen die ik toen logisch vond. Lessen die ik nog steeds logisch vind. Lessen die ik probeer na te leven. Lessen waarvan ik links en rechts hoor dat ze naïef zijn en beetje dom. Dat het leven geen sprookje is en niet zo zwart/wit. De premisse is dat in het “echte” leven allerlei schakeringen van grijs zijn. Dat er geen absolute waarden zijn. En dat alles relatief is. I call bullshit.

Lees verder