Soms loop je een winkel binnen die een poort lijkt te zijn naar een andere wereld. Het zijn meestal de winkeltjes die net buiten het centrum zaken doen in zijstraatjes en achter kerken. Utrecht heeft van beiden genoeg en dus ook veel van dat soort winkeltjes. Tweedehands zaakjes, niet groter dan mijn slaapkamer, volgepropt met kleding uit lang vervlogen tijden. Antiquariaten waar de geur van oude boeken al voor je de drempel over bent naar je lonkt en je betovert met de belofte van avonturen van helden als Dik Trom, Pietje Bell en Old Shatterhand.
Maar ook winkels waarvan de uitbaters het levenslicht in exotischer oorden zagen. Hoewel de domstad relatief blank is, wisten gastarbeiders uit vele culturen ook hier afkomst om te zetten in commercie. Alleen al voor het eten is dat maar goed ook.
Maar gastarbeiders eten niet alleen. Ze dragen ook kleding, kopen schoenen, willen speeltjes voor hun kroost en een kek kapsel. De Chinese kapper op de Sint Jacobsstraat kan in het laatste geval uitkomst bieden. En niet alleen knippen behoort tot de mogelijkheden, ook voor epileren of een voet- of lichaamsmassage kan je binnen lopen.
Eenmaal binnen laat je Utrecht en zelfs Nederland achter je. Op de salontafel in de wachtruimte liggen alleen tijdschriften in het Chinees. Aan de beurt zijn twee Chinese dames die door een Chinese kapster onder handen worden genomen. Op de televisie boven de kassa karaoke video’s met Chinese liedjes.
De aanwezige kapsters spreken geen van allen verstaanbaar Nederlands. Hun repertoire bevat niet meer dan “Knippen? Massage?” Terwijl ik wacht komen verschillende niet-Chinese klanten binnen met vragen over de geboden diensten. De jongen achter de balie spreekt en verstaat belabberd Nederlands. Ik besluit me op te werpen als vertaler. Niet dat ik nou Chinees versta, maar ik begrijp het gebrekkige Nederlands blijkbaar beter dan de gemiddelde Nederlander.
Grappig dat ondanks het feit dat deze Chinezen overduidelijk volledig ongeïntegreerd zijn (who cares) niemand zich daar druk over lijkt te maken. Veel ongeïntergreerder dan Chinezen kan je bijna niet zijn (behalve dan misschien Hollanders in het buitenland). Daar gaat acceptatie blijkbaar dus niet over.
Nog grappiger vind ik overigens het feit dat de Chinese karaoke video een animatie is waarin de jongen en het meisje die de hoofdrol spelen een volledig Westers uiterlijk hebben. Vaag hoor!
Toch leuk om wat van China te hebben geproefd, al is het dan net achter de Utrechtse Janskerk.
