A.R.
Mijn zusje en ik tennissen elke zondag. Dat doen we omdat het leuk is en eigenlijk ook wel een beetje om bij te kunnen praten. Nu hadden we gisteren besloten om te gaan skaten in plaats van tennissen. Natuurlijk wilde het weer niet meewerken. De hele dag had de zon geschenen, totdat wij zo ver waren om de skates aan te trekken (ik skates, zij blades). Zodra de weergoden dat zagen besloten ze een miezerbuitje op ons af te sturen. Mijn zusje en ik moesten dus een alternatief bedenken en aangezien tennis ook buiten moet, werd het bowlen.
Bowlen is Zo lame! Maar dan ook ZO lame, dat het weer leuk is. Ik kon er daadwerkelijk geen reet van. Persoonlijk denk ik dat dat vooral aan de schoenen lag. Van die uitgelopen bowlingschoenen in belachelijke kleuren en met klitteband. AAAAAH. Mijn zusje was nog best goed, al had ze zo af en toe wel een heel erg experimentele manier van het gooien van die bowlingbal.
Anyways, na een uurtje bowlen besloten we nog even een drankje te doen bij de Winkel van Sinkel. Toen we eenmaal lekker op het overdekte terras zaten, net naast een megaverwarmingspilaardingesgedoe, vertelde mijn zusje mij over een voorval dat ze vorige week had meegemaakt. Ze kwam er niet helemaal uit en ik beloofde haar de kwestie middels dit weblog voor te leggen aan een breder publiek.
Dit is een reconstructie in de traditie van de Arubaanse politie en Opsporing Verzocht.
De rol van mijn zusje wordt gespeeld door Georgina Verbaan
De rol van Bomberjackdrager door Regillio Tuur
en de rol van de pitbull door rita Verdonk
Het was vrijdagavond in de Utrechtse binnenstad. Samen met wat Collega’s toog A.R (mijn zusje) naar Tivoli, het bekende culturele centrum aan de oude gracht. Een van haar collega’s zou die avond deejayen. Drum ‘n Bass om precies te zijn. Heel enthousiast werd A.R. er niet van, maar soms moet je er wat voor over hebben om je collega’s te plezieren.
In de verte kwamen drie kerels aanlopen. Kale koppen, zwarte bomberjacks, kisten. Problemen, dacht A.R. meteen. Een van de kerels had aan een stevige ketting een agressief ogende pitbull gelijnd. Toen de twee groepen elkaar kruisten, keek A.R. stiekem naar de hond. “Pffff als die eens los zou schieten,” dacht ze bij zichzelf. Maar de eigenaar van het monster had haar blik opgevangen:
“Voor die hond hoef je niet bang te zijn. Je kan beter bang zijn voor mij, met zo’n lekkere kont.”
A.R. keek het toonbeeld van neo-nazisme met grote ogen aan. Had ze hem nou goed gehoord? Echt tijd om erover na te denken kreeg ze niet. De groep collega’s was inmiddels aangekomen bij Tivoli en het was tijd om naar binnen te gaan.
Maar blijkbaar bleef het toch hangen. Mijn zusjes vraag: waren dit nou neo’s of niet?
Misschien kan iemand hier er wat zinnigs over zeggen? Dan hoeft mijn zusje er niet meer zo over te dubben.
P.s: Ondanks de Drum ‘n Bass heeft A.R. toch een leuke avond gehad. Wel had ze achteraf gezien beter andere schoenen aan kunnen doen. De hoge hakken gaven haar welliswaar de mogelijkheid om op een aantal mensen neer te kijken, maar er was in Tivoli geen plek om te zitten en dan zijn hakken toch wel erg pijnlijk.
Ik ben het maar hoor, niet stressen.
I’ve spent over 25 years working in content strategy and digital transformation, which means I’ve seen enough technology hype cycles to be skeptical and enough genuine innovation to stay curious.
Want to talk shop? Do get in touch!
