“Hoeveel stuks heb je?” Met een net iets te brede glimlach probeerde de kleedkamerkapo haar beshuldigende toon te compenseren. Zes antwoordde ik, naïef als ik op dat soort momenten kan zijn.
“Je mag maar 4 stuks.” Beschuldiging veranderde in triomf. En terwijl ze twee van de door mij met zorg uitgezochte stuks aanpakte, werd van de weeromslag haar glimlach zelfs oprecht. Als was het nu wel meer een grijns.
Een uur had ik rondgelopen. Pijn aan mijn voeten, zweet op mijn voorhoofd en duizelig van de eindeloze hoeveelheid rekken, zo volgepropt met kleding dat het bekijken ervan alleen was weggelegd voor de lucky few met biceps van formaat. En zag ik dan eindelijk iets glinsteren tussen alle stof. Iets dat best een pareltje zou kunnen zijn. Iets wat ik er na een serieuze worstelpartij dan eindelijk tussenuit had weten te trekken. Iets wat bij nadere inspectie eenmaal niet meer omsingeld door andere stuks, een soepjurk bleek of maatje xs, dan kreeg ik het met geen mogelijkheid meer terug in het rek. En nu, na alle lichamelijke inspanning en mentale dramamomentjes, mocht ik maar 4 stuks aanpassen.
Het gezicht dat vanuit de spiegel naar me staarde keek geirriteerd. “Niet fronzen,” zei ik zachtjes tegen mijn spiegelbeeld. Want als zij het deed, was het risico groot dat ik met de rimpels zou blijven zitten. Maar de frons bleef precies zitten waar hij zat. Ergens midden tussen mijn wenkbrauwen. Precies op een plek waar rimpels niet wijzer, maar lelijker maken. Ik zag mezelf al zitten met mijn mooie kleren, maar gefronste hoofd. Ik schoof het gordijn open, pakte mijn vier stuks en liep het hokje uit. Op mijn gezicht nu dezelfde grijns als die waar ik eerder op getrakteerd was. “Kun jij deze even terughangen?” De wenkbrauwen van de kleedkamerkapo probeerden elkaar ergens in het midden beet te pakken. Nog voordat haar frons voltooid was had ik haar de vier stuks al in de handen geduwd en was ik op weg naar buiten. Naar een winkel waar wel ruimte was om te shoppen.
Dat klinkt als de Image.
Okay, JIJ bent GOED!
Ik ben een shop-expert 🙂
wahahaha, dat blijkt inderdaad. Maar wat een afschuwelijke winkel. Wat een werk om daar te shoppen. Ik begreep ook meteen waarom ik er nooit kom. Het is net zo slecht als H&M alleen veeeeeeeeeeeel duurder!
(En dan met hele harde muziek.)
Scary dat Charlotte dat gewoon herkent.
Hihihihi, dat is de tweede log die ik vandaag lees waar vrouwen elkaar het bloed onder de nagels uittergen. Kostelijk!
Ik heb nog nooit met het probleem te maken gehad, maar ik begrijp de regel niet zo goed. Waarom een beperking op het aantal kledingstukken dat je mag meenemen? En waarom maar vier? Blijft er anders te weinig in de winkel hangen? Kan een dief zo ‘slechts’ vier kledingstukken ineens jatten?
laurent: ja nu ben ik natuurlijk heel nieuwsgierig naar die eerste.
@Charlotte: die stond op http://www.susyschrijft.nl/ en dan die van gisteren 😀
hey C, ik zie je!
maar mezelf dus niet…raar
ik zie jou wel!
ik nu ook…ik kijk een beetje stoned. Maar dat komt omdat ik mijn oude gravatar acc. niet meer terug kan vinden. Niet omdat ik daadwerkelijk stoned ben. Want dat ben ik nooit. Of toch in elk geval niet vaker dan eens in de 5 jaar ofzo. Maar blijkbaar zie ik er gem. zo vaak stoned uit dat het zelfs op de gevoelige plaat is vastgelegd.
Overigens lijkt het bovenstaande wel stoned-praat.
Misschien geeft dat haar een gevoel van macht. Ze had graag dictatrice willen worden, of een Helga in een SS-kamp of zo. Maar dat lukte niet, ze kwam in een kledingwinkel terecht.. dus dan daar maar machtsvertoon uitoefenen. Of zo.
Trouwens, lukt dat “man” zeggen tegen je vriend waarmee je bent getrouwd al een beetje? Ik moet dat ook alvast gaan oefenen namelijk. Maar ik ben bang dat ik het ook mijn strot niet uitkrijg.
@jenni: nou dat man zeggen wil nog niet echt lukken. Ik vind het maar niks. Vriend waarmee ik getrouwd ben blijf ik beter vinden. Accurater ook! 🙂
Nooit naar image gaan.. duur voor stront:s :d
Download PDF convertors absolutely free !