Diep weggedoken in het uiterste hoekje van mijn bank, onder een zachte deken, wacht ik het einde van 2015 af. De uren kruipen langzaam voorbij. Ik heb de lichten gedimd, de televisie staat uit, er draait lastige muziek. Ik merk dat ik mijn adem inhoud en alleen wanneer ik echt niet meer kan, kleine hapjes lucht inhaleer. 

Eigenlijk geloof ik niet in magie. En toch hoop ik dat er om middernacht iets magisch gebeurt. Dat precies om 12 uur niet alleen het vuurwerk losbarst, maar mijn leven opnieuw start. Dat alle pijn en hartenzeer van 2015 verdwijnt bij de 12e slag van de dom. 2015 wordt mijn jaar, dacht ik rond deze tijd een jaar geleden nog. Maar 2015 werd mijn jaar niet. 2015 werd het jaar van een ander. Iemand die ik het vast gun en toch hoop ik dat 2016 welwillender is voor mij.

Voor wie in magie gelooft, zijn de voortekenen nog niet gunstig. De perikelen van het hart en dan in het bijzonder dat van mij, zijn nog complexer dan ze al waren. Mijn kinderwens een vage herinnering uit een vorig leven, dat eerder dit jaar abrupt eindigde.

Maar geloven in magie is een keuze. En ik kies ervoor om er – ook tegen beter weten in – vandaag in te geloven. Dat 2016 wél mijn jaar wordt. Het jaar waarin ik de juiste mensen, de juiste aandacht weet te geven en die anderen die er alleen zijn om van mij te nemen, geen enkele aandacht meer.

Het jaar dat mijn hart weer heelt, hoe mijn hart dat ook doet. En dat mijn wensen en dromen uitkomen. Ja 2016, er ligt veel druk op je…ik hoop dat je er klaar voor bent.

Het hoekje van mijn bank voelt warm en bijna magisch. De kleine hapjes lucht die ik binnenkrijg culmineren om middernacht in een grote zucht. Een zucht van verlichting. 2015 is dan eindelijk voorbij. De magie kan beginnen. Ik vertel het via internet aan het universum. Want die moet je altijd stevig schudden, anders gebeurt er helemaal niks.

Ik kruip voor nu nog net wat dieper weg onder mijn dekentje. Alleen. Want ik kan momenteel geen anderen verdragen. Maar dat komt wel weer. Na 12’en, met een beetje magie.