Er zijn dagen waarop een heftige regenbui mijn humeur absoluut verbetert. Niet dat ik zo dol ben op regen an sich. Zeker in Nederland gaat het meestal gepaard met een snijdende kou. En nat is het overal.

Toch kan een goede regenbui me wel bekoren. Het is dan niet de regen zelf me blij maakt, maar de sfeer die erbij hoort. En blij is ook niet het juiste woord. Als de regen maar lang genoeg aanhoudt en ik maar genoeg tijd heb om ervan te genieten, roept het een intens gelukkig gevoel bij me op. Ik heb geen idee waar dat gevoel precies is of waar het vandaan komt, maar het is fantastisch.

Nu ik er zo over nadenk, zou het best eens kunnen dat mijn liefde voor de stortbui is ontstaan in de jaren dat ik op Aruba heb gewoond. Regen is daar een veel minder frequent fenomeen dan hier, maar als het regent komt het dan ook direct met bakken naar beneden.

In de tropen is het vooral de periode voor het gaat regenen die de sfeer bepaalt. Een paar dagen voor de hemel zich op dramatische wijze opent en haar gift aan de wereld presenteert, wordt het walgelijk heet. Stoffig is het op Aruba altijd al. Maar die dagen voor de grote bui lijkt alles wel smoezeliger en vuiler, inclusief je eigen bescheiden persoontje. De hitte is onverdragelijk en lijkt uit de grond te komen. En dan….

….het gerommel van donder in de verte. De lucht verandert, van samenstelling en van kleur. Alles wijst op die grote bui die in aantocht is. Uren later de eerste bliksemflits, dikke druppels regen vallen uit de lucht. Algauw gaan de druppels over in het echte geweld. Het is alsof God zelf (zou Zij bestaan) de kraan volledig open heeft gedraaid. Iedereen zoekt dekking (ja, Arubanen zijn van suiker en niet bestand tegen regen). De temperatuur daalt, maar echt koud wordt het natuurlijk niet. De dikke laag stof die zich door de windstille dagen voor de regen overal heeft verzameld wordt eindelijk weggespoeld. Planten kunnen eindelijk hun dorst lessen. Heel Aruba haalt diep adem. De droogte is voorbij.

Een Arubaanse bui duurt zelden langer dan een paar uur. Wanneer de stroom nattigheid stopt en iedereen weer naar buiten durft, lijkt het alsof het eiland herboren is. Overal staan bloemen en planten weer vollop in de bloei en verspreiden hun bedwelmende tropische geuren. Ook ik voelde me dan weer fris, afgestoft, herboren. Wat een opluchting.

Geen wonder dat ik zo van regen hou. Keer op keer weer de kans om helemaal opnieuw te beginnen.