Dag 1 – Autorijden is meer iets voor vrouwen

4:45 de wekker gaat af. Vijf minuten later begint de ene mobiele telefoon te piepen en nog vijf minuten later de volgende. Ik draai me nog een keer om. Mijn vriend mag als eerste opstaan en douchen. Vrouw zijn heeft nadelen, af en toe hebben mannen wat goed te maken. Mijn koffers zijn gepakt, mijn reisoutfit ligt klaar, de koeltas zit vol eten en drinken voor onderweg, veel hoef ik niet meer te doen.

Wanneer mijn haar droog is en mijn gezicht opgetekend kunnen we eindelijk vertrekken. Een half uur later dan we van plan waren, maar dat hoort er ook bij.

We hebben vandaag een passagier. Een oom van de bruidegom rijdt met ons mee naar Cahors. Ik heb hem nog niet ontmoet en hoop dat hij een beetje te verdragen is. Als je meer dan 10 uur met iemand in de auto zit, is het handig als je het met ze kan vinden. Oom Albert blijkt een wat excentrieke, maar best leuke vent met een grote grijze baard. Op de baard na best te doen dus.

Eindelijk kunnen we de snelweg op. Het eerste deel van de rit is voor mij. Voor mij ligt zeker vijf uur snelweg. Breda, Antwerpen, Gent, Lille, Parijs. Heerlijk echt. Het is natuurlijk nog rustig op de weg en in minder dan vijf uur zijn we al bij de lichstad aangekomen. Nu mag mijn vriend rijden.

Nu heeft mijn vriend nooit een eigen auto gehad en is het lang geleden dat hij z’n rijbewijs haalde. Toch ben ik stiekem wel gewend dat kerels kunnen rijden. Mijn vriend is de uitzondering die de regel bevestigt. Met zijn handen op tien voor twee, zijn leuning volledig rechtop en een vederlichte voet rijdt hij verder richting Toulouse. Ik geef toe dat ik helemaal zenuwachtig wordt van zijn nerveuze rijstijl. Ik besluit dat het tijd is om naar mijn happy place te gaan. Ik sluit mijn ogen en vertrek naar dromenland. Drie uur lang weet mijn vriend de auto op de weg te houden. De bochten in de snelweg zijn in Frankrijk af en toe nog best scherp. Mijn vriend gaat er met 60 kilometer per uur in z’n 5 doorheen. Het lijkt wel space mountain. Ik knijp mijn ogen nog dichter en hoop dat ik in dit leven nog wakker word.

Om mij heen wordt druk gepraat. Gekeuveld zou ik bijna willen zeggen. Langzaam word ik wakker, maar ik hou mijn ogen gesloten. Misschien is het wel een gesprek dat ik wil afluisteren. Je weet het maar nooit. Maar het is inderdaad gekeuvel. Niks bijzonders. En wat mij betreft is het weer tijd om achter het stuur plaats te nemen. We hebben nog een uur of twee voor de boeg en iki heb geen zin om ze slapend door te brengen.

“Ja, mijn vriendin is nogal een meerijder. Ze is best lief hoor, maar dat is wel vervelend.” Hoor ik mijn vriend zeggen. Pffff, als hij nou kon rijden. Ik open mijn ogen en vraag:”Ben ik alweer aan de beurt met rijden.” Gelukkig heeft hij zelfkennis. Bij het volgende benzinestation ruilen we van plek en kunnen we weer wat vaart maken. Ik heb het overleefd.