Nieuwe schoenen zijn leuk maar pijnlijk

Dag 2. Weer gaat de wekker veel te vroeg. Dit keer ben ik het die er als eerste uitspringt. Vandaag moet er getrouwd worden. Tempo, tempo. Wanneer ik gedoucht ben en mijn make-up weer eens heb weten te verprutsen mag ik eindelijk mijn favoriete jurk aan, met daaronder natuurlijk mijn nieuwe schoenen. AUW! Maar wie mooi wil zijn moet pijn lijden, dus plak ik een mega-pleister-constructie op mijn hiel en bijt door.

Deze ochtend rijdt mijn vriend. Met mijn superhakken is het namelijk bepaald onhandig om achter het stuur plaats te nemen. We staan geparkeerd tussen twee auto’s. Vanuit mijn ooghoek zie ik mijn vriend het stuur helemaal omgooien om eruit te draaien. Ik denk nog bij mezelf:”hmmmm, geen idee wat hij van plan is.” En voordat ik de kans heb om te roepen:”STOP!” Heeft hij de auto naast ons vol geraakt. AAArrrgghhh. Gelukkig kent hij de eigenaar van de auto en achteraf blijkt dat die er niet zo mee zit (leasewagen). Ik zeg maar niks, anders maak ik hem alleen maar zenuwachtiger. Dat levert vast geen betere rijstijl op.

Als getuige moet mijn vriend (en ik dus ook) ‘s ochtends al naar het huis van de moeder van de bruid (V.). Zij heeft een prachtig huis in de bergen, met zwembad en een vreselijk grote tuin. Vooral het eerste deel gaat niet echt samen met mijn schoenen. Bergopwaarts met die hakken is geen pretje. Maar als je er eenmaal bent, dan heb je ook wat. Wat een prachtige omgeving.

We hebben de eer om zowel de bruid als de bruidegom als eerste te aanschouwen. Ze zien er prachtig uit met z’n tweetjes.

Wanneer zij er eindelijk zijn begint het grote wachten. Niet dat het zo erg is om te wachten in de Zuid-Franse bergen hoor. Ik zoek een mooi plekje op in de schaduw en heb het prima naar mijn zin. De pleister-constructie op mijn voet ziet er alleen steeds sjofeler uit. Gelukkig weet een tante raad. Zij heeft zelf twee kinderen en heeft in haar tas een hele eerste hulp afdeling van een ziekenhuis verstopt. Ik verwijder de constructie, die uit vijf pleisters bestond en vervang het geheel door één goede pleister. Dat scheelt zeg. Lang leven tantes!

Bruid en bruidegom poseren intussen voor de fotograaf. Pffff ben ik blij dat ik niet hoef te trouwen!

Dan is het eindelijk zo ver. We vertrekken richting stadhuis. Dit keer weet mijn vriend zonder brokken weg te rijden en nog geen tien minuten later staan we in de trouwzaal. Daar gaat de burgemeester van Cahors de plechtigheid voltrekken. Toch wel cool als je door een burgemeester wordt getrouwd. Ik voel me toch een beetje een indringer en stel me verdekt op achterin de zaal. Ik ben ook maar de vriendin-van enzo. Van de plechtigheid zie ik dus weinig, aangezien zelfs de kinderen nog langer zijn dan ik. Maar het klinkt allemaal gezellig en daar gaat het om. Mijn vriend tekent heel vakkundig de nodige documenten en voor ik het weet staan we buiten rijst te keilen naar het kersverse bruidspaar.

Vanaf het stadhuis rij ik maar weer. Zoveel opwinding is niet goed als je nog moet rijden en getuige zijn is een zware en verantwoordelijke taak.