Ik moest opeens denken aan vroeger. Zo’n flashback waar je even van moet gaan zitten. Ik was nog klein en woonde nog op de Schoutenstraat in Utrecht. We hadden toen met z’n vieren een slaapkamer. Mijn zusje, mijn vader en moeder en ik. Het was wel een hele grote kamer hoor. Een etage eigenlijk. Ik vond het heerlijk om bij mijn ouders in de kamer te kunnen slapen. Mijn zusje was misschien twee en ik was dus een jaar of zeven.
Ik weet nog dat mijn ouders vreselijk verliefd waren. Ik herkende dat toen niet als zodanig, maar achteraf zie ik het duidelijk. Veel verliefder dan die twee mensen kon bijna niet. En wat waren ze nog jong. Mijn moeder straalde wanneer mijn vader in de buurt was en mijn vader lachte zijn liefste lach.
Behalve dat mijn vader altijd directeur van het een of ander is geweest, is hij ook zanger, speelt hij gitaar en bas en een beetje trompet en piano. Een muzikale vent dus. Nog steeds zingt hij op Aruba in een band en elke keer als ik op bezoek ben doe ik een klein gastoptreden, dat is echt gaaf. Ik keek vroeger altijd zo op naar iedereen in mijn familie die muziek kon maken en nu mag ik meedoen.
Maar goed, ik was dus klein en woonde op de schoutenstraat. Elke avond voordat we gingen slapen pakte mijn vader zijn gitaar en zong voor mij en mijn zusje tot we in slaap vielen. Elke nacht viel ik in slaap met de melodieuse stem van mijn vader in mijn oren. Ik voelde me zo geborgen.
Later toen ik een jaar of twaalf was verhuisden we naar Aruba. Mijn vader ging een half jaar eerder richting het eiland dan wij. Ik weet nog dat mijn zusje, mijn moeder en ik hem zo miste. Ik zong dan de liedjes die hij normaal zong en samen huilde we dan omdat we zo graag bij hem wilde zijn. ALs we op de radio of ergens anders een van de liedjes hoorde waren we ook in tranen. Het was vreselijk om niet meer samen te zijn. We konden niet wachten om hem weer te zien. Weer samen te zijn als familie, weer samen te genieten van mijn vaders stem en zijn aanwezigheid.
Zes maanden daarna gingen ook wij naar Aruba. Alles veranderde. Niet alles werd slecht, maar een tijdje zag het er allemaal niet zo mooi uit. Gelukkig zijn mijn ouders nu al jaren weer verliefd op elkaar. Mijn moeder straalt weer en mijn vader lacht. 31 jaar al houden ze van elkaar. En mijn zusje en ik van hen. Soms zijn er van die dagen, dan ben je gewoon alleen maar blij met je familie.
Niets is mooier dan je geborgen voelen bij je familie.
Is dat een Gibson, waarmee ik je vader daar op de foto zie? Of is dat niet je vader?
dat is wel mijn vader, maar ik weet niet of dat een Gibson is..!
Een huis waar muziek gemaakt wordt is een levend huis. En familie, ach familie, soms kun je ze wel schieten, maar soms is het zo heerlijk vertrouwd, gezellig en veilig.
Wat een ontroerend logje…
Je geborgen voelen bij je familie.. zo moet het inderdaad zijn! En dat is het gevoel wat ik probeer mijn kinderen mee te geven. Ik hoop dat mijn kinderen later ook zullen zeggen, dat ze zich thuis geborgen voelden. Dan weet ik dat ik het goed heb gedaan.