Soms gebeurt er zoveel tegelijkertijd, dat je er stil van wordt. Elke keer dat je een poging doet om over te brengen wat er allemaal in je hoofd omgaat, verdwijnen de woorden als sneeuw voor de zon. En elke keer als je het toch probeert zijn het niet die belangrijke zaken die uit je mond komen, maar kleinigheidjes zoals het weer of gekke nieuwsberichten die je in de Spits of Metro tegen bent gekomen. Wat echt telt lijkt te groot om door je mond te passen, teveel om te vertellen en te ingewikkeld om de ander het te doen begrijpen.

Het hoeft niet om vervelende zaken te gaan. Bij mij gaat het eigenlijk juist om hele gave dingen. Alles is nieuw: mijn baan, mijn studie, mijn politieke keuzes en mogelijkheden. Het vult mijn hoofd allemaal met zoveel indrukken, zoveel nieuwe gedachten, dat ik niet meer weet waar ik moet beginnen en daarom maar uitgebreid over onzin praat.

Er is zoveel dat ik weinig tijd heb om te ademen en hoewel mijn hersenen op volle toeren werken om al dat nieuws te verwerken, heb ik nog steeds geen tijd gehad om het allemaal op een rijtje te zetten. Frustrerend als je bedenkt dat ik het schrijven meestal gebruik om zaken helder te krijgen. Maar wanneer ik dat probeer gebeurt hetzelfde als wanneer ik erover probeer te praten: bijzonder weinig.

Het is dus tijd om even te gaan zitten en alles duidelijk te krijgen voor mezelf. Morgen lijkt me daar een prima dag voor. Wie weet dat er dan weer wat zinnigs uit mijn mond en pen komt. Tot die tijd ben ik gewoon blij in mezelf. Het leven is toch best mooi!

X. 

Wat doe jij als alles een beetje te snel gaat om het bij te houden?