De laatste dagen ben ik een soort chihuahua. Nee echt. Ik ben sinds Jan in het ziekenhuis zit oprecht veranderd in een chihuahua. Om precies te zijn de chihuahua van mijn zusje: Ziggy. Ze heeft hem inmiddels niet meer. Maar toen wij nog beide in een huis woonden, had zij een chihuahua en ik een kat. En waar mijn kat geen genoeg kon krijgen van zijn ontdekkingsreizen door alle verboden gebieden van het huis, had Ziggy de chihuahua geen boodschap aan zoveel ruimte. 

Ziggy de chihuahua was ooit na gedegen online onderzoek door mijn zusje aangeschaft. Mijn zusje is namelijk vreselijk allergisch voor allerlei spul, waaronder katten- en hondenhaar (maar ook muggenbeten en stof en nou ja…van alles dus). Langharige hippietypes vielen dan ook af. En naast haar talloze allergieën had mijn zusje ook nog eens een drukke baan. Daarmee vielen allerlei emotionele hondentypes ook af. En mijn zusje was kleinbehuisd. Van die grote monster vielen dus ook al af. De chihuahua bleef over.

Dus lazen mijn zusje en ik voordat we hem kochten alles wat los en vast zat over chihuahua’s. Bijvoorbeeld dat ze hun behoefte best op een kattenbak konden doen. Enne, dat ze door het fokken een gat in hun schedel hadden, waardoor een welgerichte tik het einde kon betekenen van je chihuahua.

Een schattig beestje was hij, Ziggy de chihuahua. Mijn kat was minder enthousiast over de nieuwe huisgenoot die toch wel erg op een muis leek. Een en al beweging was Ziggy de chihuahua en ook dat kon mijn kat niet bekoren, die natuurlijk de rust zelve is.

Maar dat is niet waarom ik me sinds Jan in het ziekenhuis ligt een chihuahua voel.

Nee, Ziggy de chihuahua sliep in een kooi. Mijn zusje en ik hadden namelijk gelezen dat zo’n studentenkamer voor een chihuahua als Ziggy veeeel te groot was. Nu was Ziggy even groot als 2 niet al te grote handen, dus dat geloofden we wel. Daarom kochten we een hele grote kooi. Niet om hem er de hele dag in te stoppen, maar zodat hij er ‘s avonds in kon slapen. Dat gaf hem wat rust, zo’n afgebakende ruimte.

Mijn bed is opeens ook veeel te groot voor mij. Dus slaap ik sinds vorige week vrijdag op een matras die ik op de grond in de huiskamer heb gelegd. In een nisje tussen de bank en de kast. Net als Ziggy de chihuahua heb ik behoefte aan een nestje. En mijn eigen nest is nu te groot. Ik voel me net een chihuahua, maar ach – die zijn ook onwijs sympathiek.