Mijn eerste baantje was niet bepaald mijn grootste carrièremove. Maar op je 18e is bedrijfsleider zijn bij Cool Cat nog best een kick. Niet alleen mocht ik wel 3(!) collega’s aansturen, maar daarnaast had ik ook nog mijn “eigen” winkel. Jawel, van de Cool Cat in De Boogaard (Rijswijk) was ik de baas.

Pretenties had ik hier niet over hoor. Als ik het mij goed herinner betaalden ze me net iets meer dan 1000 Gulden om verantwoordelijk te zijn voor het reilen en zeilen van de kassa en de voorraad. Pretenties kon ik me dus helemaal niet veroorloven. Ik was gewoon een kledingzaakmiepje. Helemaal niet erg, maar ook niet erg spannend.

Winkels met dameskleding lopen over van de kledingszaakmiepjes. Dames (en heren) die tijdelijk of voor langere tijd van retorische vragen hun werk hebben gemaakt: “Kan ik u helpen?” De grootste groep ervan even pretentieloos als ik toen. Prima en mooi, iemand moet het doen.

Pretentieloosheid is in mannenwinkels afgeschaft. Zaken zoals Suit Supply of New taylor, maar ook Cavallaro hebben gozers in dienst (meestal gozers) met de arrogantie van een professor in de kleding-o-logie en de minachting voor de gewone mens behorend bij een toekenning van de Nobelprijs voor de das.

Afgelopen zaterdag was ik even in de stad met mijn vriend (waarmee ik getrouwd ben). Hij wilde wel wat nieuw kledingspul en om dat te scoren bezochten we een aantal van die mannenwinkels.

Achter de kassa van een zo’n winkel een gastje (nog vers in de pukkels), met niet alleen patches op de ellebogen van zijn jasje, maar uiteraard ook vettig – zogenaamd nonchalant – haar. Als klap op de vuurpijl (indien mogelijk nóg nonchalanter) een meetlint om zijn nek gehangen: een mens weet nooit wanneer er een noodmeting plaats moet vinden. En zo’n mens kan dan maar beter voorbereid zijn.

En dat deze gozers hun werk serieus nemen, blijkt uit het totale gebrek aan humor waarmee ze het uitvoeren. Wanneer ik toch een beetje lacherig word van een dikke discussie over de kleur van dassen en pochets en of die mogen matchen (uhm…?) en mij daarbij – geheel per ongeluk – een giechelgeluid ontsnapt, word ik door zowel de gozer als mijn vriend vernietigend aangekeken. Gevoelig voor dat soort subtiele hints, ontsnap ik in de stilte die valt, snel naar buiten om een sigaret te roken: de perfecte ontsnappingssmoes die je redt uit elke situatie.

Buiten overpeins ik wat dat toch is: die neiging van mannen om van een niet al te uitdagende baan een soort topcarrière te maken. Om van: “Kan ik u ergens mee helpen?” De eerste zin op weg naar Richard Branson-schap te maken. En natuurlijk weet ik wel dat er nog wat ruimte zit tussen Cool Cat en Suit Supply….maar die ruimte is veel kleiner dan je aan de hand van de pukkel- c.q. pochetmaffia zou denken.

Gelukkig hebben mannenwinkels in elk geval één voordeel. Want net zoals er strafbankjes bij Steps te vinden zijn, waar mannen comfortabel kunnen wachten terwijl hun vriendin elke jurk in de ruimte past, hebben mannenwinkels vrouwenbankjes waar wij dan weer kunnen chillen terwijl er druk gediscussieerd wordt over de kleur van een willekeurig pochet. Dan is het best vol te houden.