Soms heb je gewoon je dag niet. Dan zit alles tegen, dan is alles prikkelig en dan moet iedereen jou hebben. Je grapjes komen niet aan, elke conversaties verandert zonder waarschuwing in een verbeten discussie en de gevatte berichten die je de wereld in wilt sturen via het web, komen allemaal niet aan.

Zo’n dag.

Van die dagen dat het lijkt alsof je helemaal geen huid hebt en elk onaangenaam woord van een ander bijt in je vlees. Dagen waarop de spiegel een veel lelijkere versie van jezelf laat zien en al je kleren net iets te strak zitten.

Zo´n dag.

Dagen waarop je haastig de auto in rent om er hijgend achter te komen dat je tank bijna leeg is en het eerste benzinestation net te ver weg. Dagen waarop je je gehakt ontdooit in de microwave en het er volledig gebakken en keihard weer uitkomt.

Je kent het wel…zo´n dag.

Van die dagen waarop je in plaats van de snooze-knop de uitknop aanklikt en je rijkelijk verslaapt. En zo’n dag waarop je zowel je tablet als je laptop als je smartphone mee hebt en alle batterijen leeg zijn.

Zo’n dag heb ik dus. Ik vind jullie allemaal stom. Morgen niet meer. Maar nu even wel.