Een weblog is een leuk ding. Je kan er je frustraties kwijt, je blijdschap, je onzin en je psychotische merels. Punt is wel dat het daardoor een erg persoonlijk stukje internet wordt. Niet iedereen heeft daar zin in en sommige mensen kiezen er dan ook voor om onherkenbaar hun weblog bij te houden. Soms kan ik dat goed begrijpen. Ten eerste ben je wanneer je anoniem blijft veel vrijer om lekker ongegeneerd alles over iedereen te schrijven. Ten tweede bescherm je jezelf natuurlijk ook gewoon als je anoniem blijft. Zelf heb ik er niet echt problemen mee om mezelf bekend te maken. Ik hang al zo lang rond op het net en daarbij doe ik veel van de projecten die ik opzet ook in het openbaar, dus tsja, who cares.

Een nadeel van een weblog is overigens dat iedereen naar aanleiding van je logs denkt je te kunnen vertellen wat je moet doen. En dan heb ik het niet over het vaak goedbedoelde en soms ook echt goede advies dat ik in mijn comments krijg. Maar over de emailtjes die ik (vaak anoniem) ontvang. Mensen die een log hebben gelezen en zich geroepen voelen om mailtjes te sturen in de trant van: “Dat mag je niet doen. Dat is fout en slecht. Ik ben erg teleurgesteld. Je moet het anders doen. Je moet het anders zeggen.”

Nu vraag ik er door het bijhouden van zo’n weblog natuurlijk om dat mensen er een mening over hebben. Ik ben alleen soms wel erg verbaasd over de toon. Je moet/je zal/ja mag niet/hoe kan je etc. Het is denk ik vooral de toon die me op de zenuwen werkt. Vandaag kreeg ik weer zo’n mailtje. Dit keer over de perikelen rond Inholland. Ik mag er niet over schrijven omdat het een persoonlijk conflict betreft. Dat is natuurlijk onzin. Het Inholland verhaal (dat ik hier niet nog eens zal herkauwen ) gaat veel verder dan een persoonlijk conflict. Daarbij hoop ik aanstaande studenten nog altijd te waarschuwen voor het geklungel van Select studies.

Anyways, weblogs zijn leuk, maar kunnen soms ook erg vermoeiend zijn.

X.