En dan is het opeens 2006, ben ik 31 en kandidaat kamerlid voor GroenLinks. Wie had dat gedacht toen ik op die twaalfde van de zevende maand in 1975 de veilige baarmoeder van mijn moeder verliet en het licht – met enige tegenzin – tegemoet trad.

De jaren ’70. Als baby krijg je er toch weinig van mee heb ik gemerkt. Toch moet het een grote invloed op me hebben gehad. Mijn ouders waren absoluut geen hippies. Al kwam mijn moeders haar tot haar knieën en had mijn vader wel hele grote bakkebaarden en vreselijk wijde pijpen aan zijn witte pantalons. Maar het echte hippieschap was aan mijn ouders niet besteed. Onze deur stond wel open voor allerlei. Kleurrijke mensen: muzikanten, kunstenaars, intellectuelen. Er was altijd een feest of een bijeenkomt. Maar daarin waren mijn moeder en vader meer toeschouwers. Toch heeft die sfeer mij gevormd. Niet alleen de gastvrijheid, niet alleen de automatische acceptatie van iedereen die door onze deur kwam, maar vooral het gevoel dat die jaren kenmerkte. Het gevoel van hoop. Het idee dat morgen een beter dag zou zijn. Het geloof dat het mooier kon.

En dan is het opeens 2006, ben ik 31 en kandidaat kamerlid voor GroenLinks. 31 jaar zijn voorbij gegaan met de snelheid van het licht. Van kind werd ik puber, van puber jongvolwassene, van jongvolwassene werd ik vrouw. Ik ging op mijn bek, leerde de les niet en ging weer op mijn  bek. Ik maakte vreselijke dingen mee en mooie dingen. Ik lachte en ik huilde. Ik raakte mijn onschuld kwijt en won ervaring. Maar één ding veranderde nooit. Een ding leidde mij uiteindelijk tot vandaag. De hoop die ik bij mijn ouders met de melk mee had gekregen was altijd gebleven. Had me altijd gedreven.  Door pijn en geluk. Het goede pad op en soms het slechte. Maar altijd weer vooruit.

En dan is het opeens 2006, ben ik 31 en kandidaat kamerlid voor GroenLinks. Het vertrouwen in de politiek is weg. Het vertrouwen in de media geschaad. Morgen wordt het toch niet beter. Onrecht is een feit en dat zal nooit veranderen. Het is fijn dat je je inzet hoor, maar je strijdt voor een verloren zaak. Racisme, discriminatie, onderdrukking, ze horen bij de mens. Accepteer het! De druk om toe te geven aan die wanhoop wordt voor mijn gevoel met de dag groter. Want dat is wat het is: wanhoop. Exact het tegenovergesteld van hoop. De tegenkracht. Wanhoop is voor hoop, wat kryptonite voor Superman is: verwoestend. Hoop wordt afgeschreven als naïviteit. Zij die hopen, als kinderen die uiteindelijk hun les wel zullen leren. Als je je hand maar vaak genoeg aan de kachel brandt, leer je vanzelf om hem er niet meer op te leggen.

Maar wat de uitdragers van wanhoop niet begrijpen is dat hoop een keuze is. Het is geen blindheid voor de realiteit. Het is een scherpe blik op die realiteit en de wil om daarbinnen toch kleine diamantjes van oplossingen te zien schitteren. Zij mét hoop, weten dat nadere inspectie van de schittering ’s werelds grootste diamant kan onthullen. Zij zonder hoop, zien in de schittering per definitie een vals sierraad. De zoektocht naar die grote diamant is het waard. Is het waard om soms alleen een kleintje te vinden en soms zelfs een valse. Want hoewel clichés erg vervelend zijn en eigenlijk vooral op tegeltjes thuishoren, zit geluk wel degelijk in kleine dingen. In de mensen die nog niet besmet zijn met wanhoop en anderen helpen door zichzelf te zijn of door anderen in staat te stellen zichzelf te zijn.

Grootse daden lijken niet voor iedereen weggelegd. Maar grootheden doen het nooit alleen. Zij voeden zich met hoop. Hun eigen hoop, jouw hoop, onze hoop. Zonder hoop zijn grootse daden onmogelijk.

Ja, het is 2006 en ik ben 31 en sta op de lijst voor GroenLinks. Dat laatste is niet zo belangrijk. Wat wel telt is dat ik mijn hoop nog niet kwijt ben. Dat stukje jaren ’70 hou ik al 31 jaar vast. Diep van binnen, waar wanhoop het niet kan raken. Mijn eigen kleine schittering. En weet je wat ik stiekem denk? Dat iedereen dat in zich heeft, want wat zou anders nog de waarde van het bestaan zijn. Wanhoop weegt teveel om zonder hoop te kunnen dragen. Dus waarom niet naar binnen kijken en je eigen schittering vinden. Koester die diamant. Het is van het groeiende soort. Voedt het en laat het uitgroeien tot die oogverblindende schittering die wanhoop doet vluchten.

Ben ik nu een kind van de jaren ’70? Ja en daar ben ik nou trots op!!