Vroegah. Vroegah, nam je een taxi en dan was de chauffeur een gezellige, vaak wat oudere man, die met een karakteristiek (in mijn geval Utregs of Amsterdams) accent een praatje met je maakte. Waarover dat was aan jou. En als je niet erg toeschietelijk was dan bond de wat oudere man weer in. Maar niet voordat hij een waardige poging had gedaan je aan het lachen te krijgen.

Deze man had nog een bijzondere eigenschap. Eentje waarvan ik elke keer weer onder de indruk was. De chauffeurs, die wat oudere gezellige kerels, wisten altijd de weg…en uit hun hoofd ook nog! Het maakte niet uit naar wat voor obscure, zijstraat aan het einde van verweggistanstraat je heen wilde, de chauffeur navigeerde er zonder problemen in 1 keer heen. En bedenk daarbij dat TomTom nog een verre toekomstdroom was. Als je in die lang vervlogen tijden de weg wilde weten dan was er maar 1 oplossing: het grote stratenboek. Maar dat was beneden de stand van die chauffeurs. De sport was nu juist om het zonder dat boek te doen.

Aaaah. The good old days. Ook op dat gebied is de wereld siginificant veranderd.

In Utrecht valt het een en ander nog wel mee. Chauffeurs in de domstad zijn in ieder geval bereid je te brengen naar waar je heen wil. Gezellig zijn ze over het algemeen niet echt en zonder TomTom zouden ze nog in hun eigen broekzak verdwalen. Maar wanneer je op Hoog Catharijne een taxi wil nemen, kan dat tenminste nog. Laat ik voorop stellen dat ik dit baseer op mijn eigen beperkte ervaring met de taxibranche. Ik ken niet alle chauffeurs en ik kan me niet voorstellen dat er helemaal geen old-skool drivers meer zijn. Maar ze beginnen langzamerhand uit te sterven.

In Amsterdam is het nemen van een taxi een regelrechte hel. Eerst het krijgen van een taxi. Die gekke chauffeurs hebben een of ander onderling (non-) systeem waarbij je van hot naar her wordt gestuurd en niemand je mee wil nemen. En zo loop je van het ene eind van de lange rij taxi’s naar het andere. Tegen de tijd dat je dan eindelijk ergens in mag stappen heb je al zoveel gelopen dat je net zo goed naar je bestemming had kunnen wandelen.

Eenmaal in de taxi wordt het vaak niet beter. De chauffeur lijkt erg boos dat hij je ergens heen moet brengen en wanneer je het adres noemt, kijkt hij al helemaal geirriteerd. Niet dat hij weet waar het is, tenzij het om de dam gaat. Nee, de TomTom moet erg vaak een handje helpen. Thank God voor de TomTom, want anders kon je via Keulen en Parijs naar je eindbestemming. Voor een praatje is de chauffeur in ieder geval niet in de mood en elke poging van jouw kant strandt in zijn onvriendelijke gegrom dat door moet gaan voor een “ja”. Althans dat neem ik dan maar aan.

Een taxi nemen doe ik dan ook bijna nooit meer.

Jammer, want die ene keer dat je nog een oldskooler tegenkomt (en dit is onafhankelijk van leeftijd), is de ervaring het betalen meer dan waard.