Jarig zijn is niet meer wat het geweest is. Wanneer je 32 kaarsjes uit moet blazen, levert dat niet alleen een hyperventilatie aanval op, maar ook het besef dat mijn jeugd steeds verder in de verte verdwijnt. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet ontevreden met mijn leeftijd. Ook niet specifiek tevreden. Mijn leeftijd is gewoon. Eerst 31, nu 32 en volgend jaar 33. Ik heb nooit begrepen dat mensen daar zo erg mee kunnen zitten. Met dat getal bedoel ik. En om heel eerlijk te zijn zou ik helemaal geen 8 meer willen zijn. Vroeger (als 18-jarige) dacht ik dat mensen die dat zeiden geen keuze hadden. Ze kónden geen 18 meer zijn, dus logischerwijze riepen ze dat ze geen 18 meer wílde zijn.  Maar ik ben er intussen achter dat de jaren niet alleen met rimpels en grijze haren komen, maar ook met rust. Innerlijke rust. Rust waarvan je op je 18e, wanneer je je nog druk maakt over wat wie denkt over wat en wie, niet kan voorstellen dat het bestaat. Een balans van binnen die steeds structureler wordt. En zelfs voor mijn lijf en hoofd van 18, zou ik dat niet weg willen doen. Want ik kon er door de onrust helemaal niet zo van genieten als nu. Onrust zit genieten nou eenmaal stevig in de weg.

Nee, het zijn niet de jaren die de charme wegnemen van verjaardagen. Of misschien ook wel, maar dan op een andere manier. Ik kan me nog goed herinneren dat ik 12 werd. Nachtenlang kon ik maar moeilijk in slaap komen. Ik ging naar een nieuwe school, een nieuw land ook nog (Aruba). En ik werd 12. De magische leeftijd. Alleen geëvenaard door 16, 18 en 21 (the legal drinking age op relevante vakantiebestemmingen). Alles was fantastisch: mijn cadeau, mijn feestje, maar vooral het gevoel.

Ik kan me ook nog als de dag van gisteren herinneren dat ik 16 werd. Oh nu zou alles veranderen. Eindelijk was ik 16. Niet meer dat stomme 15 waar je niks mee kon. Een fantastisch feest, weer slapeloze nachten en een van mijn eerste katers.

Mijn 18e herinner ik me een stuk minder goed. Maar dat kan iets te maken hebben met de fles Tequila die ik heb leeggedronken ter ere van die overgang naar volwassenheid. En al die losse shots die ik er tijdens Happy hour in The Cellar op Aruba nog bijgoot. Vóór mijn verjaardag echt was begonnen lag ik al in bed met een mooie oranje emmer ernaast. Maar wat een feest.

Mijn 21ste vierde ik in vrijheid van mijn eerste vriendje. Alleen dat al was reden tot feest. Bacardi erbij, tequilla op tafel, lekker eten, vrienden, drinken en vrijheid. Ook al zo”n gebeurtenis.

Daarna is het nooit meer echt wat spannends geweest. Mijn 28ste vierde ik 5 dagen lang. Maar slapeloze nachten had ik er niet van. Wel de kater der katers. Maar ja, als je 5 nachten lang beweert dat je om middernacht verjaart, dan willen de barmannen ook wel meewerken aan de opbouw van zo’n kater. Op mijn 30ste had ik een knalfeest, maar goed, met koninginnedag ook. Leuk feest, maar niet dat gevoel dat het nú allemaal ging gebeuren zoals bij eerdere mijlpalen. Jammer is dat. Je gaat wanneer je op leeftijd raakt zelfs de irrelevantie van je eigen geboortedag inzien. Da’s nou wijsheid waarvan ik persoonlijk baal.

Gelukkig maken cadeaus meer goed, dan wijsheid kapot kan maken. En met een Digitale Yamaha piano in de pocket en een videocamera onderweg kan ik toch wel weer genieten van deze verjaardag. En alles wat daar niet goed mee komt, maak ik a.s. zaterdag op mijn knalfuif goed. Een kater is best te verdragen, als het feest maar goed genoeg is!

Happy birthday to me dus!