Tring tring trrrring. Ik haat verhalen die met het geluid van een wekker of telefoon beginnen. En natuurlijk heb ik die verhalen zelf ook wel eens geschreven, maar ik ben intussen ouder en wijzer en heb geleerd dat verhalen maar zelden écht starten met een wekker of telefoon. Het leven is namelijk helemaal niet te vangen in zulke overzichtelijke blokken van “gebeuren”, dat de start van het “gebeuren” zo eenduidig plaatsvindt. Wanneer die telefoon rinkelt ( en heel eerlijk he: hoeveel telefoons rinkelen tegenwoordig nou nog echt?) is het “gebeuren” van het verhaal allang begonnen. Die rinkelende telefoon staat nooit op zichzelf. Aan die wekker ging een droom vooraf of misschien juist een slapeloze draainacht.

En toch beginnen veel verhalen op papier (virtueel of anders) met zo’n wekker of telefoon. Ik word er moe van. Een zwaar soort vermoeidheid, dieper dan de sufheid na een avondje borrelen. Dikker dan een kop dampende erwtensoep. Kijk, erwtensoep, daar kan een verhaal best mee beginnen. Maar wat voor geluid maakt erwtensoep? Misschien is dat wel de reden dat telefoons en wekkers zo populair zijn als opening: herkenbaarheid. Want waar Tring in de meeste gevallen herkenbaar is als telefoon, kan van Pruttel niet zomaar worden aangenomen dat het een kopje groene troost met worst betreft. Van herkenbaarheid worden mensen blij. Geen twijfel, geen vragen, geen nuance, geen “kijk nog even naar rechts en dan nog even naar links.” Gewoon; Tring is een telefoon.

……………

Ik lees net even terug wat ik heb geschreven (leugenaar, je hebt zitten typen). Is dit nou wat er gebeurt wanneer je eigenlijk van alles te zeggen hebt, maar niet weet waar je moet beginnen? Als je hoofd zo vol zit dat je buik ervan overloopt? Tring. De kookwekker waarschuwt dat mijn erwtensoep klaar is om te worden geconsumeerd. Pfff ik probeer het morgen nog maar een keer.