Mijn relatie met verrassingen is onder de beste omstandigheden dubieus. Enerzijds vind ik het jammerlijk wanneer het mijn zusje weer eens niet lukt om een geheim voor zich te houden. Anderzijds word ik doodzenuwachtig wanneer ik niet weet wat me te wachten staat. Afgelopen zaterdag was dan ook een regelrechte marteling voor mijn persoon. Ik had me goed gedragen en geen enkele poging gewaagd om informatie bij mijn zusje, mijn collega of mijn nichtje los te peuteren. Ik had dus oprecht geen idee wat mijn zusje had bekokstoofd voor mijn vrijgezellenfeest. Zaterdag begon ik daar spijt van te krijgen. Vooral ook omdat alledrie de bovenstaande plaaggeesten, onafhankelijk van elkaar mij dreigende sms-jes stuurden: “maakt niet uit wat je aantrekt, niemand ziet het toch onder dat kippenpak”. En: “Het kan warm worden in zo’n gorrilapak. “. En meer van dat soort spul. Leuk. Fantastisch. Fijn.
Tegen een uurtje of 5 begonnen de zenuwen goed te gieren. Wat als ik het niet leuk zou vinden. Ik oefende alvast mijn enthousiaste gezicht voor de spiegel. Erg veel bakte ik er overigens niet van. Of wat als het an sich wel leuk was, maar vooral voor hen en minder voor mij. Pfffff van de zenuwen werd mijn blaas spontaan zwak. Mijn voeten steeds zwaarder. Mijn rookgedrag steeds verslaafder.
18:30 was het zover. Ik moest in Havana op komen draven. Even overwoog ik om fashionably late te komen. Zodat ik hen ook een beetje kon verrassen. Maar ik bedacht al snel dat dat misschien helemaal niet zo leuk was voor de organisator. Precies om 18:30 liep ik dan ook Havana binnen. Mijn zusje zat al – met het meest triomfantelijke hoofd dat ze kon bedenken – aan de nacho’s. Of ik ook een hapje wilde..de strippers kwamen zo. Pfff zoveel zenuwen doen nacho’s stinken. Geen hap wilde door mijn keel.
De rest van de vrienden meldde zich algauw aan. Eenmaal compleet – min altijd laat vriendin Ilham – togen we op weg naar…..nou ja, dat wist ik dus nog niet. Ergens vlak bij de dom belden we aan. Nou ja, ik mocht niet in de buurt van de bel komen, want het was mij nog steeds verboden om te weten wat er ging gebeuren. Een trap op, een deur door, een grote kamer met bar in. Het zag er in elk geval mooi uit. Maar ik wist nog niks. Nadat iedereen van een drankje was voorzien, werd het grote geheim eindelijk onthuld: we gingen een CD opnemen.
WAAAAAH coooooool! En niet het minste nummer hoor: it’s raining men van the weather girls. WAAAAH cooooool! En iedereen moest meedoen. Iedereen moest een stukje solo zingen. Ghegheghe, and the joke was on them 🙂 Ik heb mijn vrienden en familie nog nooit zo hard zien terugkrabbelen. Gelukkig zijn zij stukken minder autistisch dan ik en deden ze allemaal superleuk mee. Eerst met z’n allen de studio in om de koortjes in te zingen. Toen een voor een. Ik natuurlijk als eerste. Wat ik niet wist is dat er in de studio een camera hing. Terwijl ik stond te bléren keken en luisterden mijn medezangers mee vanuit de bar. Ha, gelukkig kon ik hen later ook bekijken. Dat maakte het een en ander weer eerlijk.
Het uiteindelijke resultaat is wat mij betreft echt hypergaaf. Als het goed is komen de CD’s morgen of overmorgen binnen. Je begrijpt dat onze nieuwste oude hit direct via deze site te beluisteren zal zijn. Als je durft dan tenminste 🙂
