Ik ben maar zelden tevreden. Ik weet het, een zinloze eigenschap. Want wat heb je nou aan een ontevreden persoon? Erg weinig kan ik je vertellen. Maar goed, ik leef ermee. Want ja, verandering gaat maar erg langzaam. Ik ben dus maar zelden tevreden. En vooral met mezelf natuurlijk.

Zo ben ik maar 1.68 lang. Daar ben ik – uiteraard – niet erg tevreden mee. Gelukkig heeft god in al haar wijsheid iemand anders de wijsheid geschonken (ik ben dan wel zelden tevreden, maar god is erg lui) om hakken uit te vinden. Met hakken ontgroei ik mijn beperkte lengte met gemak. Zo was ik vandaag, met mijn nieuwste laarzen, zeker 1,78. Mooi zou je denken, nu is ze tevreden.

Maar ja, ik ben maar zelden tevreden. En ik kan je vertellen dat het soort hakken dat men onder mijn laarzen heeft gebouwd niet gemaakt zijn om op te lopen. Eerder om mee te zitten en mooi te wezen. Nou of dat laatste lukt, laat ik aan anderen over. Maar dat eerst lukt me prima. Dat is het probleem ook niet. Maar mij, mét eerdergenoemde laarzen verplaatsen naar de plek waar ik kan zitten en eventueel zelfs mooi kan zitten wezen….over dat proces ben ik niet erg tevreden.

Ooit heeft iemand namelijk straatstenen bedacht. God zal het vast niet zijn geweest, anders had ze ze vast op mijn laarzen afgestemd. Straatstenen. De grote vijand van de laars met lengteoptimaliserende werking. 10 minuten lopen, wordt opeens een hel. Het uittrekken van de vehikels een hemels ervaring.

Dat was mijn momentje van tevredenheid dan ook vandaag. Laars 1 uit. Laars 2 uit. Eindelijk tevreden……Geen garantie over de duur van deze staat. Ik ben namelijk zelden tevreden.