Michael Jackson dood. Ik vind het maar niks. En op de een of andere manier, hoewel ik de beste man niet eens ken – doet het me wel iets. Ik ben geen type voor idolen, het zit gewoon niet zo in me om fan van iemand te zijn. Maar van Michael Jackson was ik als kind zeker fan. Dat is nu natuurlijk helemaal niet meer cool om toe te geven. Maar naast een Michael Jackson plakboek, agenda, kalender en verzamelvideoband (jaha) had ik vooral al zijn muziek. Ik was een jaar of 10, dus het kan me vergeven worden, maar fan was ik zeker.
Niet zo’n gillende, springende, flauwvallende idioot met obsessieve neigingen. Eerder op een kindermanier verliefd op z’n stem, z’n uitstraling en z’n shows. De excitement die alles wat hij toen deed met zich meebracht. Een nieuwe videoclip, een live optreden bij een award show: als Michael Jackson erbij was, dan wist je dat het groots en meeslepend zou zijn.
Nu meer dan 20 jaar later ben ik allang geen fan meer, spaar ik geen posters meer en is MTV een kanaal dat alleen maar opstaat als er écht niks anders meer te zappen valt. Maar wat wel blijft zijn herinneringen. Herinneringen die geen drol met de persoon Michael Jackson te maken hebben, maar wel met mij.
Zingen voor mijn oma en mijn zusje als ik bij oma bleef logeren. De ene keer Ben, de andere keer Music and me. Dansen voor de spiegel om alle pasjes van Thriller uit mijn hoofd te leren. De eerste keer stappen en uit mijn dak gaan op Bad of Smooth criminal. Mijn dertiende verjaardag met 10 vriendinnen naar de bios om Moonwalker te kijken.
Luisteren naar de muziek van Michael Jackson – zoals ik de laatste dagen samen met de rest van de wereld zo’n beetje deed – is een reis door mijn jeugd en dagen waar ik allang niet meer aan heb gedacht. Dat is ook wat me verdrietig stelt. Het was nou niet zo dat de King of pop elke vrijdag bij me kwam eten en dat ik hem nu moet missen. Het is eerder mijn jeugd waar ik afscheid van neem. Dat had ik officieus natuurlijk allang gedaan, maar de muziek horen die erbij hoort maakt het net wat officiëler.
Michael Jackson dood. Ja, de man kende ik niet. En vast staat dat hij de laatste jaren steeds gekker werd. Dat het een diepongelukkig figuur moet zijn geweest. Maar wel een fenomeen, een icoon dat meerdere generaties van mensen heeft geraakt met zijn muziek. Hoe gek hij ook was, dat feit kan niemand ontkennen. Wat er de laatste jaren ook allemaal wel of niet is voorgevallen, dat feit is waar men hem om zal herinneren.Ik zet nog een nummertje op.
[youtube:http://www.youtube.com/watch?v=rR5Awf3d-Xg]
