Vrijdag 6 augustus. Noteer het maar in je kalender. Vrijdag 6 augustus 2010, de dag dat ik de jeugd van tegenwoordig opgaf. Al kan het ook best de dag zijn waarop ik officieel volwassen werd.

Toen ik vanmorgen wakker werd, mijn nest uitrende, een snel ontbijtje naar binnen werkte en sneller dan het geluid wist te douchen en mij aan te kleden, had ik nog geen vermoeden van het gezicht dat deze dag mij zou tonen. Totdat ik instapte in de bus, mijn abonnement liet zien en ging zitten met de nieuwste in mijn hand, had ik geen idee. Maar mijn Viva-plezier duurde niet lang. Een moeilijk muziekje verstoorde mijn concentratie (zat ik daar net de anybody te beoordelen). Natuurlijk zijn de moeilijke muziekjes van de telefoons van allerlei types inmiddels gemeengoed. Dat was dan ook niet het probleem. Maar de dame die opnam, deed dat niet zomaar niet subtiel, maar zette haar telefoontje op de speakerstand om vervolgens uitgebreid te kwebbelen met een vriendin.

Nu schijnt dat onderzoek heeft uitgewezen dat de reden dat mensen zich storen aan telefoongesprekken via mobiel, is dat ze alleen maar één kant van het gesprek horen. Sinds vanmorgen weet ik dat dit niet waar is. Ook de conversatie in zijn volle glorie is niet te verdragen irritant en niet te vergeten asociaal natuurlijk.

De trein bracht op deze dag vreugde en wanhoop. Vreugde om de twee gepensioneerde dames  die een dagje Amsterdam deden en gezellig kwebbelend hun plannen uit de doeken deden. Wanhoop om de gozer met het hippe haar die zijn muziek zo hard had staan, dat ik mezelf niet langer kon horen denken. Waar de koptelefoon exact voor diende werd me niet duidelijk, maar weer werd het niks met de Viva.

Een kop koffie en een ontbijtsigaretje later, waren mijn ochtendtrauma’s gelukkig vergeten. Vol goede moed ging ik aan de slag met de meest monsterlijke Excel die ik in lange tijd in elkaar heb gedraaid. Bijna 9 uur en vele formules en tabbladen later kon ik met een tevreden gevoel mijn laptop weer in mijn tas stoppen en begon de grote thuisreis.

Ach en wee. Al op station Sloterdijk werd ik herinnerd aan mijn avonturen van die ochtend. Twee jongeren stonden bij de rookpaal met elkaar te converseren. In de 5 minuten dat ik – nog steeds met mijn Viva – naast hen stond te wachten op de trein, leerde ik een heel arsenaal aan nieuwe scheldwoorden. De meeste gebaseerd op ziektes, sommige in een andere taal (da’s dan wel weer lekker multi-culti), allemaal grof en onnodig. Tuurlijk ben ik ooit eens jong geweest, maar het ergste wat ik toen zei was shit. Ik wist niet eens dat je van de ziekte kanker een scheldwoord kon maken tot ik een jaar of 16 was.

Gelukkig bracht de 2e klas treincoupé respijt. Niet dat het nou altijd stil is in een stiltecoupé, maar in deze coupé hield iedereen zich netjes aan de regels. Vol vertrouwen trok ik mijn Viva uit mijn tas en besloot te beginnen bij het dramatische waargebeurde verhaal waar ik altijd erg van kan genieten. Waar het over ging kan ik je alleen niet vertellen. Nog voordat ik de juiste bui had opgebouwd voor het drama dat mij te wachten stond, werd ik overvallen door een onverdraaglijke stank. Schuin tegenover mij vond mijn neus algauw de bron van de vette lucht. Een jongmens zette net zijn tanden in een dikke vette hamburger. Zo eentje van een snelle-hap-zaak die koning is in het  maken van hamburgers. Best lekker in de mond. Niet te harden in de lucht. Een afgesloten coupé met airconditioning biedt weinig ontsnappingsmogelijkheden. Ik vouwde mijn Viva dan ook maar dubbel zodat ik het makkelijke blaadje dan maar als waaier tegen de stank kon gebruiken. Lang nadat het jongmens de burger had doen verdwijnen, zat ik nog te waaien. Het dramatische verhaal vergeten, maakte ik mezelf de belofte om vooral veel groente te eten vanavond.

Eenmaal uit de trein en weer in de lucht van perron-rookpaal-zwetend Nederland, begaf ik me maar snel richting bus. Weer moest mijn Viva zich alleen in mijn tas vermaken. Van lezen in de bus doet mijn maag rare dingen en gaat de wereld draaien.

Gelukkig was er niet meer dan één halte nodig om mij bij mijn eigen stekje te brengen. Niet ver van mijn huis zag ik een allernaarst tafereel. Drie doodenge honden waren elkaar aan het besnuffelen. Je kent het type wel, van die honden die graag bijten. Kunnen ze ook niks aan doen hoor. Maar toch is het zo. Het waren overigens ook niet de honden die me op de zenuwen werkten. Het waren de baasjes. Van die opgeschoten nep-gangster-wannabees die met dat soort honden rondlopen om tof te doen. Van die gasten die zeggen: “ik kon die gozer echt goed weet je” en “hij is veel groter als mij man”. Hoe snel kun je lopen zonder te rennen? Best snel heb ik vandaag geleerd.

Al rennend greep ik mijn sleutels uit mijn tas (geen kleine prestatie weet iedereen die wel eens iets specifieks uit een damestas heeft willen graaien) draaide ze in het slot, stapte de schaduw in en deed de deur achter me dicht. Eindelijk thuis…

Eindelijk thuis? Ja, dat wel. Maar terwijl ik mijn jas nog niet eens uit had, hoorde ik lawaai op straat. Aan de overkant stonden 3 types (ook weer mét vechthond) uitgebreid te staan voor het huis van mijn overburen. Uitgebreid staan is een nieuwe kunst, maar de beoefenaars zijn er zeer bekwaam in. Een van de staanders, draaide zich plots om, trok zijn rits open, trok zijn dingetje uit zijn broek en plaste de gevel van mijn overbuurman onder.

“Heyyyy….!” Riep ik nog, maar mijn ramen waren dicht en de staanders alweer op weg.

Nu vraag ik je…Word ik nou oud of is er echt iets mis met die jeugd van tegenwoordig? Misschien weet de Viva het.