Aaaaaaaaaaaaaaaah. Schreeuwen, huilen, lachen, gek doen, verdrietig zijn, balen, springen. Ik word gék van alle emoties die in rap tempo door mijn lijf gieren. Vanaf de eerste dag dat Jan schreeuwend van de pijn over de grond kronkelde ben ik niet meer helemaal normaal.
Eerst dacht ik van wel. Ik zei mijn afspraken niet af. Ik bleef mijn todo-lijstjes lekker aanvullen. Ik ging uit eten en uit drinken. Ik dacht: kom op, tis maar een hernia, het kan allemaal veel erger. Ik bleef mezelf onder mijn reet schoppen en schoppen en schoppen. Bleef de humor overal van inzien. Bleef beleefd lachen, terwijl de last op mijn schouders steeds zwaarder werd. Bleef grappen maken terwijl mijn hoofd steeds voller werd. Bleef Jan aan het lachen maken, terwijl ik alle klussen deed, het huis bestierde, zijn klussen ook deed, mijn werk deed en sociaal deed.
Maar langzamerhand raakte het op.
Aaaaaaaaah. Schreeuwen wil ik. Maar dat doe ik niet, want ik ben goed opgevoed en dan maak je niet zo onnodig veel lawaai. Huilen doe ik, maar dan wel in stilte, want ik wil anderen niet storen met mijn grenzeloze vermoeidheid. Lachen, dat blijf ik doen, maar ik ben nu eventjes lachloos.
Gelukkig heb ik een blog. Gewoon even virtueel de ellende, die in vergelijking met álle veel ergere ellende Onwijs meevalt, van me af schreeuwen, schrijven, bloggen, wegdoen.
En nu weer een schop voor mezelf: kom op en kop op!
Morgen is operatiedag. En hoewel ik er onwijs zenuwachtig over ben, betekent het ook dat we vooruit gaan. Diepe, diepe, heel erg diepe zucht.
‘Adem in, adem uit. Het komt allemaal goed.’ Dat is het waardeloze mantra wat ik mezelf altijd voor hou. En anders is er altijd nog zoiets als een blog 😉 Veel succes én sterkte morgen.
thanks! En bloggen is lekker therapeutisch 🙂 Ademen trouwens ook! 😀
Sterkte. Denk er niet te licht over. Mantelzorger zijn is heel erg zwaar. Ook al kun je het natuurlijk relativeren en zeggen dat anderen erger getroffen zijn, het zegt niets over je eigen situatie.
Nogmaals sterkte.
Heel veel sterkte. U gaat dit winnen! 🙂
Vorige week gemerkt wat het betekent om te weinig vork voor je hooi te hebben. Alsmaar doorgaan, denken dat mijn schouders de last wel konden dragen. Gelukkig heb ik een werkgever die me een weekje thuis heeft gelaten, tijd voor mezelf. Zat er ook over te denken om weer met een blog te beginnen, of in ieder geval weer te gaan schrijven.