Op vakantie gaan vind ik een uitermate stresvolle aangelegenheid. Het kiezen van een bestemming, het boeken van een ticket, het vinden van een hotel, ik word er helemaal gek van.

Je zou denken dat het internet me daar wel een handje kan helpen. Hup naar een vergelijkingssite en de beste reizen staan voor me klaar. En hup hup naar tripadvisor en die vertellen mij of die beste reizen wel goed zijn.

Maar dat is helemaal geen hulp, het is een doolhof waar je in verdwaalt raakt. Het is vooral ongezonde druk en keuzestress. Op mij dan hé. Jij hebt daar vast geen last van.

Doordát ik het beste hotel kan kiezen, wíl ik dat ook. En doordát ik de voordeligste vlucht kan inzien, wil ik ook exact die boeken. Dus akker ik uur na uur, avond na avond door alle reissites heen. Lees honderden reviews. Bekijk profielen van hotels op vergelijkingssites en sites van hotels om te zien wat ze over zichzelf zeggen. Maar dichterbij een keuze kom ik niet.

Want als ik het ene wel kies, kan ik het ander niet. En wat als ik het verkeerde kies? Wat dan?

Het is op dit punt misschien goed om je te vertellen dat ik bij vlagen vermoed dat ik licht autistisch ben. Nou ja…misschien dat niet, maar wel een beetje raar. Hoewel je me waarschijnlijk direct op mijn woord gelooft, bied ik je toch wat feitelijk onderbouwing..ter illustratie zeg maar.

Feit 1
Deze heb ik van horen zeggen. Mijn moeder zei het, ik hoorde het. Toen ik klein was wilde ik wanneer we uit gingen eten nooit iets kiezen van het menu. Nooit iets, maar wel álles. Dus liet mijn moeder – die later pedagoge werd, dus dat kwam goed – mij gewoon zo’n beetje het hele menu bestellen. Vervolgens kreeg ik dat natuurlijk helemaal niet op, maar gelukkig was ik wel.

Feit 2
Mijn ouders waren nooit zo gek op techniek (de televisie mocht maar een half uur per dag aan – mijn moeder was inmiddels pedagoge) en onze eerste videorecorder kregen we pas toen ik 14 was. Maar mijn oma had er wel eentje. En elk weekend logeerde ik een nachtje bij haar en gingen we video’s huren. Oma werd gek van mij. Ik huurde namelijk steeds dezelfde video’s. Tsja, ik wilde het risico niet lopen dat de nieuwe video geen drol aan zou zijn en mij zou teleurstellen. Dus keek ik The Goonies en Indiana Jones wel 100 keer….letterlijk.

Feit 3
Een paar maanden geleden (een wat recenter voorbeeld, dat je niet denkt dat ik inmiddels helemaal genormaliseerd ben) werkte ik een maand of wat bij de universiteit Utrecht. Zzo rond de lunchtijd had ik een vast ritueel (dat heb ik altijd hoor). Om te beginnen startte mijn lunch om klokslag 12. Punt uit. Dan liep ik naar beneden, pakte  bij de ingang van de kantine een dienblad en een bord en liep door het rechterpoortje de kantine in. Eén dag liep ik door het linkerpoortje naar binnen. Ik had eerst gepind en kwam van een andere kant. Ik heb er nog een klein beetje buikpijn van: het voelde licht onnatuurlijk. Erger is dat ik terug ben gelopen en alsnog door het andere poortje ben gegaan.

Een beetje raar dus. Het gekke is dat ik de grote keuzes in het bestaan zonder omhaal maak en knopen maar beter uit mijn buurt kunnen blijven als ze niet  snel en vakkundig doorgehakt willen worden. Maar de kleine dingen vind ik enorm lastig. Je ziet mij dan ook vaak terug als vaste klant bij hetzelfde restaurant, waar ik altijd hetzelfde van het menu bestel. Lekker rustgevend.

Terug naar mijn vakantie.

Na dagenlang zoeken, links opslaan, naar mezelf mailen, vergelijkingssites doorakkeren en stressen had ik dan eindelijk een vakantie gevonden die eventueel te doen was. Eventueel, want helemaal zeker weet je het nooit (hatelijk). Het was een  last-minute (meestal, want als ik erover na ga denken dan 1. wil ik al helemaal niet meer gaan en 2. wordt het uitzoeken van de beste vakantie alleen maar erger en langer) en we zouden over 1,5 week vertrekken.

Ja en toen bleek ik een illegaal: mijn paspoort was verlopen. Aarrrgghhhh.

Op naar burgerzaken – waar tegenwoordig via internet een afspraak kan worden ingepland-  en snel een nieuw paspoort regelen. Op de site stond dan wel “het kan iets langer duren ivm vakantiedrukte,” maar goed,  iets langer dan de reguliere 5 dagen…laat het 10 dagen zijn, dan zou ik mijn last minute alsnog boeken en hups naar Spanje.

No such luck. De mevrouw achter de balie deelde mij kurkdroog mee dat het 5 weken ging duren. VIJF weken. Maar, als ik wilde mocht ik 45 euro bijbetalen en dan zou het 5 dagen duren.

HUH?

Dus: burgerzaken komt tekort in de dienstverlening, maar als ik 50 euro doneer dan kunnen zij ervoor zorgen dat ze hun reguliere dienstverlening…verlenen???

Ik heb ooit een weekje  in de thuiszorg gewerkt tijdens een vakantie en verdiende toen een euri of 3 per uur (ja hoor, tis waar). Voor 50 euro wil ik dat iemand mijn paspoort maakt, mijn nagels lakt en eventueel de kattenbak verschoont.

Mijn ene telefoontje – “er mag aan de balie niet gebeld worden mevrouw…nou oké heel kort dan” – gebruikte ik om mijn vriend (waarmee ik getrouwd ben) te vertellen dat we voorlopig nog even niet op vakantie zouden gaan. Want dat ik weigerde die 50 euri te lappen. Een principekwestie die me doet hopen dat de zon hier in Nederland nog even blijft schijnen.

En dan over 5 weken weer al dat gedoe. Zoeken, vergelijken, stressen, slapeloze nachten. Pfff, ik ben aan vakantie toe!