Vier jaar geleden was het op 8 mei 28 graden. Om 10 uur ‘s ochtends scheen de zon al fel, terwijl mijn nichtje een gloednieuw gezicht vorm gaf over mijn oude heen. De zomerjurk die ik voor dit make-up- en haarfeest had aangetrokken zou algauw plaatsmaken voor een dramatische rode trouwjurk. Want exact 4 jaar geleden, op die zonnige mei-dag trouwde ik met Jan Kok, de man met de meest Hollandsche naam die ik maar kan verzinnen (oké, dat is dichterlijke vrijheid) en wat was het een mooie dag.

Trouwen was nooit een van mijn ambities. Ik was sowieso niet zo´n vooruitkijker. Op de vraag wat ik als klein kind wilde worden, kom ik niet verder dan balletdanseres. En het klopt wel dat ik dat zeker een jaartje wilde worden, maar zelfs die “passie” was van voorgaande aard. Ik was een dromerig kind, altijd ver weg van iedereen in mijn eigen wereld. Een wereld gevuld met magische wezens en spannende avonturen. Een baan? Ach, die had ik in die wereld helemaal niet nodig.

En als ik – wat later dan – nadacht over mijn “romantische” toekomst, dan dacht ik niet aan trouwen (getsie) of kinderen (getsie getsie), maar aan stoere prinsen op paarden – of liever nog vliegende draken, waarvan ik wist dat die niet bestonden (zowel die prinsen als die draken) en dat was ook niet erg, want mijn alternatief voor de werkelijkheid was veel leuker dan the real thing.

Eenmaal echt volwassen was het niet mijn fantasiewereld die in de weg zat, maar eerder mijn gebrek aan lange termijn planning. Verder dan een jaar vooruit kijken vond ik gewoon doodeng. Ik wilde geen koophuis, geen tweejarig contract op mijn telefoon, geen langlopende verantwoordelijkheden, niet vast in dienst en al helemaal niet mij levenslang aan één persoon committeren. Van het idee alleen al lag ik nachtenlang wakker, de maatschappij vervloekend voor zoveel onzin.

Toch ben ik wel getrouwd he. Vier jaar dus al zelfs. Ik kan het zelf niet geloven. Niet omdat mijn huwelijk niet onwijs leuk is. Maar gewoon omdat ik dat niet van mezelf had verwacht.

Het ging ook allemaal veel minder dramatisch dan in films. Het was eigenlijk gewoon simpel: op een dag hield ik van Jan en Jan hield van mij. Nog wat dagen later zei ik: “we moeten maar eens trouwen. Moet je me wel vragen.”

In Barcelona “verraste” hij mij, zoals alleen mannen je onwijs kunnen “verrassen”. En een half jaar later hadden we het Beste.Feest.Ooit en waren we getrouwd.

Vier jaar later zijn we dat nog steeds (getrouwd én aan het feesten) en is dat nog steeds leuk. Simpel dus. En fijn. Fijn om bij iemand te zijn en je zo thuis te voelen, zo jezelf te kunnen zijn, zo geboren, zo…nou ja – alle clichés die cliché zijn omdat ze waar zijn.

Ik heb wel een kleine anekdote én biecht over mijn huwelijksdag. Het is nu 4 jaar geleden en het delict is verjaard. Ik kan het jullie dus gewoon vertellen.

Oké, Jan is dus een man hé. En zoals je wel weet, lachen mannen altijd om de stomste dingen. In de periode van ons huwelijk, kon je Jan  aan de slappe lach krijgen met het woord “anus”. Vraag me niet waarom, men work in mysterious ways enzo. Goed, we stonden daar dus, op het punt om “Ja” te zeggen op de vraag van de ambtenaar.

Laat me ook kort iets vertellen over mezelf: ik kan niet tegen al teveel serieusheid. Er komt dan altijd een punt waarop ik iets raars moet doen, anders word ik een beetje gek. En zo’n huwelijk – althans het officiële gedeelte – is toch zo’n onwijs serieus gebeuren. Ik kon het dus niet laten…

Op het moment dat de ambtenaar aan Jan de grote vraag voorlegde, zei ik super-mega-sega-zachtjes het woord “anus”. Jawel, vóór ál onze vrienden en familie die was overgekomen uit Aruba, Duitsland én Waddinxveen (vooral dat laatste is een ver buitenland ;)), fluisterde ik teder het woord Anus. Jan – die wat serieuzer is dan ik – begreep geen bal van wat ik probeerde te zeggen. Op het filmpje zie je hem ook diep nadenken over wat ik nu weer heb bedacht op zo’n ongemakkelijk moment.

En geloof me, dat is maar goed ook. Want hem kennende en ons collectieve gebrek aan gevoel voor decorum – hadden we allebei op de grond gelegen van het lachen. En dan had iemand gevraagd: waarom lachen jullie? En dan had Jan natuurlijk gewoon verteld wat ik gezegd had. Dát hadden mijn ouders niet perse geapprecieerd.

(bij ongeveer 36 seconden)

Maar geef toe….een goede anekdote is het wel. Dat vinden wij in elk geval….en wij zijn getrouwd he- dus dan is dat cool. Vier jaar dus. Nog 38 te gaan! Love you Jan (ow man, dit lijkt wel een romcom)!