Rituelen

“Kun je mijn hand loslaten?” en “zou je van me af willen blijven?” maar ook “Hé, waarom zit je aan mijn haar?” Een willekeurig avondje stappen in het Utregse. Meestal lijk ik alleen uit te zijn, mijn stapmaatje is namelijk DJ en staat dus te draaien. Ik loop een beetje rond, kijk om me heen, observeer en barst zomaar in dansen uit wanneer de muziek te goed is. Soms groet ik deze of gene. Ik word volgende maand 37, woon bijna mijn hele leven in Utreg, dus kom altijd wel iemand tegen die ik al ken. Gezellig is het altijd, maar vermoeiend soms ook. Mannen…je kan beter kippen houden! Echt, die zijn minder idioot!

Met een glas in mijn hand observeer ik de paringsrituelen van de aanwezige mannen en vrouwen. Het is – van een afstandje bezien – een sneue vertoning. De mannen spelen the numbers game: net zolang vrouwen blijven aanspreken totdat er een dronken genoeg is of voldoende gebrek aan zelfvertrouwen heeft om op het aanbod in te gaan. De teksten zijn abominabel, de toon is hijgerig en een beetje bezweet, de mannen onaantrekkelijk in hun wanhoop. Vanuit mijn hoekje vlakbij de DJ zie ik ze van vrouw tot vrouw gaan. Zie ik ze potentials scopen, de borst vooruitsteken en zich schrap zetten voor de move. Soms samen, maar nog veel vaker alleen, mannen hebben geen partner in crime nodig voor hun tactiek.

De vrouwen reizen meestal in groepen. Ze zijn mooi, vaak schaars gekleed, hebben de gezichten geschminkt in duidelijke oorlogskleuren en bewegen – veel ritmischer dan de mannen – als volleerde paaldanseressen zonder paal op de maat van de muziek. De vrouwen laten elkaar niet alleen. Samen dansen, samen naar het toilet, samen een drankje halen. Het collectieve denken zou communistisch Rusland jaloers hebben gemaakt. Maar het is in hun eigen belang, want de roofdieren staan overal om hen heen. Alert op de eerste de beste die zich afzondert van de groep. De eerste die zich zwak toont in haar eenzaamheid. Het eerste potentiële slachtoffer dat binnen kan worden gehaald.

Van een afstandje is het eindeloos interessant om allemaal te zien gebeuren. Maar in een club, laat op de avond, is het onmogelijk om alleen observator te zijn. Alleen en slechts gewapend met een glaasje drinken en een strenge blik, houd je de hyena´s niet op afstand. “Je hebt van die mooie krullen en ik wil zo graag met je praten,” antwoordt de jongen die uitgebreid aan mijn haar zit wanneer ik langsloop. Geirriteerd loop ik verder,…really dude? Dát is de tactiek? Aan mijn haar zitten en dan hopen dat…nou ja..dat wat eigenlijk? Geen idee.

Maar ach het kan nog erger: “Jij hebt echt mooie tieten,” zegt een wat dikke gozer, een kop kleiner dan ik, zomaar uit het niets tegen mij. “Die van jou zijn groter..” antwoord ik na het even te hebben bekeken. “….oh ja?” is zijn comeback. Ik bestudeer hem nog even goed. Wil hem niet het idee geven dat ik zomaar wat roep: “Ja, duidelijk stukken groter, mijn complimenten.” Daarmee is gek genoeg de conversatie meteen voorbij. En ik maar denken dat hij oprechte interesse in mij had.

Aan de bar bestel ik een glas water. Als uit het niets verschijnt een gozer naast me: “Wil je wat te drinken? Je bent knap.” Van mijn moeder heb ik geleerd dat mannen knap zijn en vrouwen eventueel mooi. Een echt compliment vind ik het dan ook niet, maar hij bedoelt het vast niet slecht,  al zie ik de correlatie tussen mijn eventueel redelijk aangename uiterlijk en de behoefte aan vloeistof niet echt. Ik reken mijn drankje af, zeg nog netjes “thanks” en verhuis snel naar het stinkerige hol waar ik tegenwoordig mijn sigaret moet roken. Het kost me maar een paar seconden om er te komen, maar onderweg word ik wel 4 keer tegengehouden door deze of gene kerel die iets aan me kwijt wil, me iets wil aanbieden, een dubieus compliment in de aanbieding heeft, of stráálbezopen wat tegen me brabbelt.

En ín het rookhok is het al niet veel beter. Even rustig een peukie pakken is er niet bij. Blijkbaar kijk ik toch nog te vriendelijk en behoeftig ofzo, want in de 7 minuten dat het me kost om mijn sigaret uit te maken heb ik van 3 mannen al een heel verhaal aan moeten horen. Ik luister maar vriendelijk, vertel met nadruk hoe oud ik ben en meld tussendoor nog even dat ik getrouwd ben. Dat laatste is overigens voor niemand een probleem. Da’s dan weer fijn…ofzo.

Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel. Zo af en toe komen er ook leuke gesprekjes voorbij. Niks al te diepzinnig hoor, we zijn aan het stappen he – maar gewoon leuk en gezellig en vooral zonder (al te obvious) bijbedoelingen. En gelukkig is de DJ erg goed en kan ik lekker dansen, want dat is waar ik voor kwam. Dansen en me vermaken, een drankje doen en een peukie roken, vrienden groeten en vijanden negeren. Gewoon the usual.

Op weg naar huis heb ik 5 minuutjes (voordeel van in de stad wonen) om de avond nog in vogelvlucht de revue te laten passeren. Ik vraag me toch zo onwijs af wat die kerels toch verwachten. Je pakt een willekeurige vrouw beet en hoppa, de volgende ochtend word je na een wilde nacht samen wakker? Werkt dat echt zo? Je aait een willekeurige vrouw over haar bol en hoppa, telefoonnummers worden uitgewisseld en scoren maar?

Ik kan het me niet voorstellen. Een man oppikken in een discotheek lijkt me in het beste geval nogal onhygiënisch en in het slechtste geval ronduit bah. Daglicht is nou eenmaal niet erg mild voor wat ‘s avonds allemaal nog gezellig leek. En belangrijke beslissingen nemen over je lijf is het beste wanneer je nuchter bent, althans, dat is mijn overtuiging. Maar ja, ik ben ook alweer bijna 37, misschien ben ik gewoon ouderwetsch. U mag allen natuurlijk doen wat u wilt en vermakelijk is het vanuit mijn hoekje in elk geval wel. Maar laat mij er volgende keer lekker buiten: ik ben oud, ik vermaak me ook zonder gezever en weet je, ik ben helemaal niet zo aardig. Investeer je pick up lines in een ander, bij mij is het echt zonde van de investering. Dat was het toen ik 14 was en nu zoveel jaar later ben ik er alleen maar meer van overtuigd geraakt: om 3 uur ‘s nachts worden mensen niet perse zinniger – wel grappiger trouwens – maar niet zinniger.

Nu even nog een glaasje water en lunch en dan uitbrakken voor de televisie. Op naar de volgende stapavond. Kunnen we weer lachen!