“Ik moet níks hebben van social media, maar ik moet toch iets met dat social media. En jij gaat mij helpen.” Toen Brian Sporkslede mij opbelde met deze boodschap, was ik natuurlijk niet direct overtuigd dat ik dat ging doen.

Brian ken ik van zijn zanglessen. Jaren geleden deed ik ooit een proefles bij hem, maar door drukte op mijn werk kwam het nooit verder dan die eerste les. Nu jaren later kwam hij mij tegen op het web en dacht: “Die ken ik, die moet mij helpen.” In ruil voor mijn hulp bood Brian zanglessen aan. En wat een leuke ruil vind ik dat.

Nu zing ik al heel lang. Je weet wel: onder de douche, voor mijn oma en zelfs een korte tijd in een band. Maar zangles heb ik nog nooit gehad en meer dan douche-zangeres zou ik mezelf ook niet perse willen noemen. Aan les heb ik trouwens überhaupt een hekel. Dat wekelijkse of maandelijkse moetje wordt algauw een smet op mijn agenda. Daarbij ben ik eindeloos eigenwijs.

Maar als je iets wilt leren, is Google niet in alle gevallen genoeg. Ik besloot dan ook om deze barter deal met Brian aan te gaan: hij social media lessen, ik zanglessen.

Mijn vraag aan Brian: leer mij het nummer A change is gonna come. En als ik zeg “leer mij” dan bedoel ik ook echt “leer mij” want het lukt me niet om dat nummer met enige lijn te zingen. De timing, het gevoel, het…nou ja alles. Zelfs onder de douche – waar toch iedereen eigenlijk wel als een echte zangvogel klinkt – wil dit nummer niet normaal uit mijn stembanden komen.

Gisteren was mijn allereerste les. Normaal zou ik dan van tevoren het liedje hebben geoefend. Je wilt toch niet helemaal op je muil gaan. Maar tot zondag kon ik nog geen enkele zin normaal uitspreken zonder mijn longen eruit te hoesten. Pas maandagmiddag lukte het om een paar keer naar het liedje te luisteren en het zelfs een of twee keer zelf te zingen.

En toen les.

Brians zolder bleek zo’n beetje een volwaardige studio. Gaa-haaf! Na wat geklets en een nieuwe kennismaking en licht geroddel over social media (niet over jou) mocht ik meteen laten horen wat ik had.

Dit dus:

Há, dat kan beter. Maar goed, ik ben er om te leren. Over het goed kennen van de tekst bijvoorbeeld en het zingen op een manier die past bij de tekst. Over articulatie en hoe belangrijk het is om alles – voor je gevoel misschien net iets too much – uit te spreken. Over timbre en timing en over authenticiteit en volume .

Na zijn tips probeerde ik het nog eens.

Jawel, niet beter. Slechter zelfs. Niet voor niks had Brian ergens aan het begin al gezegd: “Ik ga je uit je hoofd halen.” Ik ben nogal van het (over)rationaliseren. En in deze tweede versie hoor je gewoon dat ik aan het nadenken ben. “Kut” zit trouwens niet in de originele tekst, dat weet ik redelijk zeker.

Waarom blog ik hier nou over. Nou, omdat ik daar zin in heb. Dat spreekt voor zich. Maar ook – hoe pedagogisch verantwoord ben ik – omdat ik hiermee alvast een deel van mijn kant van de deal in gang kan zetten. Namelijk mijn nieuwe zangleraar kennis laten maken met dat doodenge social web (zijn woorden, niet de mijne). Ik zou je nu graag naar zijn Facebook of Twitter verwijzen, maar zo ver zijn we nog niet (check maar zijn website voor nu).

De komende tijd houd ik mijn eigen voortgang hier bij. Dan moet ik wel, …beter worden dus. En hopelijk komen Brian en ik zo dichter bij elkaar. Hij dichter bij het web, ik dichter bij een versie van A change is gonna come die ook buiten de douche precies goed klinkt.

Aan de slag dus met mijn eigen huiswerk: bestuderen van de tekst, gevoel erbij zoeken (heb ik), articuleren, laag ademen, krachtig zingen pffffff. En natuurlijk aan de slag met huiswerk voor de leraar: suggesties zijn welkom. Uiteraard heb ik zelf wel ideeën, maar ben benieuwd: hoe help jij iemand van z’n social media angst af?

oh en over mijn zang. Try not to be a dick. I know you can do it.