Ik zit met een irritant probleem: hoe vermoeider ik ben, hoe meer moeite het me kost om te gaan slapen. Gisternacht sliep ik slechts een uur of 4. De nacht ervoor deed ik het met een uur of 5. Het is nu 1 a.m., ik ben al de hele dag zo moe dat mijn ogen branden, maar hoe later het wordt, hoe minder ik de juiste vermoeidheid voel. Je weet wel, die vermoeidheid die zorgt dat je kunt slapen. Ik wil heel graag slapen momenteel. Maar voorlopig zit het er nog even niet in.

En daarom tik ik maar wat. In de hoop dat ik mezelf zo verveel, dat mijn ogen vanzelf sluiten. Dikke kans dat ik morgen wakker word met de laptop op schoot en op de bank. Dat hoop ik bijna. Want als dat het geval is, ben ik in elk geval in mijn opzet geslaagd.

Intussen zit ik trouwens een of andere slechte horrorfilm te kijken op Netflix. Iets met aliens en monsters ofzo. Eigenlijk heb ik geen idee, want hoewel ik tot dit moment onwijs naar de televisie zat te staren, heb ik niet echt iets gezien van wat er tot nu toe gebeurd is. Er wordt door de hoofdrolspelers druk geschreeuwd, gerend en angstig gekeken. “Het ligt niet aan jullie,” wil ik tegen ze zeggen: “Ik ben gewoon heel erg moe en lastig te imponeren.”

Het punt is, dat ze me natuurlijk helemaal niet horen. En hoewel ik de laatste dagen lijd aan een chronisch slaaptekort, weet ik dat nog wel gewoon. Fijn, want als de grens tussen realiteit en fantasie vervaagt, dan heb ik liever dat dat gebeurt bij een film als The Never Ending Story of Avatar en niet bij een naar verhaal zoals “aliens en monsters, angstige mensen en een bos op Netflix” – of hoe deze film dan ook heet.

Irritant is overigens, dat mijn katten uitgebreid aan het slapen zijn. Dromen zelfs, met van die arrogante poot- en snorhaarbewegingen, die nog maar eens benadrukken hoe fijn het is om te slapen.

En ook mijn vriend-waarmee-ik-getrouwd-ben, ligt als een prins te genieten van het volledige bed. Een prins die het geluid voortbrengt van een multinational die bezig is het regenwoud te doen verdwijnen, maar nog steeds wel een prins.

Zo, daar ben ik weer. Jaja, ik weet dat er voor jou geen tijd tussen zat, maar ik ben dus even thee gaan zetten. Van die thee met een beertje erop. Thee die mij zogenaamd in slaap zou moeten helpen. Nu geloof ik er weinig van en ben ik vooral bang dat ik straks bijna slaap en dan opeens ongelooflijk moet plassen, omdat ik nu zo’n bak thee aan het drinken ben. Maar desperate times call for desperate measures en nu zit ik dus als slurpend aan mijn thee (want thee is alleen maar echt lekker als je het slurpt) een beetje doelloos tegen jou aan te kletsen.

Dikke kans dat je een spammer bent ook nog. Helemaal niet geïnteresseerd in wat ik hier schrijf. Maar vooral bezig om via willekeurige comments Uggs aan te prijzen of Rolex-horloges. Hebben mensen die nog? Rolex-horloges? Zelf heb ik horloges altijd heel vervelend gevonden. Ze vertellen me ook zelden hoe laat het is. Want hoewel ik – wanneer ik weer eens een poging tot horlogedragen doe – vaak uitgebreid naar die ondingen staar, kijk ik nooit echt hoe laat het is. En dat is natuurlijk een beetje gênant he. Dat je kijkt en iemand dat ziet en je vraagt: “Oeh, hoe laat is het?” En dat je dan moet toegeven dat je vooral voor de show een blik op je horloge wierp en daadwerkelijk geen idee hebt van de tijd.

Het is nu overigens 1:29 am. Dat weet ik omdat ik dat in het hoekje van mijn scherm zie staan. Niet omdat ik op mijn horloge heb gekeken. Die ligt boven in de kast, maar al was dat niet zo, dan had ik er nog niet aan gedacht om mijn horloge te gebruiken voor het  bepalen van de tijd.

Weet je nog dat er vroeger zo’n nummer was dat je kon bellen voor de tijd? Dan belde je – met je draaitelefoon – 002 en dan vertelde zo’n robotvrouwenstem je dat het 1 uur, 31 minuten en 30 seconden was. Heerlijk vond ik dat. Ik had toen ook een horloge. Een Le Clip heette dat ding geloof ik. Maar bellen naar 002 was veel leuker dan op mijn Le Clip kijken. Die had ik vooral omdat iedereen die had en toen ik mijn oma dat argument voor de voeten wierp, ik er van haar eentje kreeg. Was precies 10 minuten mijn allerfavorietste ding. Daarna was de liefde over.

Goed.

Nu ben ik dus helemaal wakker. De thee heeft niet geholpen. De film is niet slaapverwekkend genoeg. En nu ik weer aan mijn hevige liefde voor mijn Le Clip én 002 heb gedacht, zit ik natuurlijk weer vol (zeer vermoeide) energie.

Ik ga maar eens een boek lezen denk ik. Ik zie in mijn ooghoek “De bètacanon” staan. Als ik daar niet van in slaap val, weet ik het ook niet meer. Welterusten hoop ik dus. Mocht jij slapeloos zijn, dan hoop ik dat dit tikken je aan een diepe slaap heeft geholpen en dat je bij deze zin al ernstig ligt te snurken. Sleep well!